Łotewska Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza: Różnice pomiędzy wersjami

| ideologia = [[Centrolewica]]<br />[[Socjaldemokracja]]

Korzenie partii sięgają początków [[XX wiek]]u, gdy w 1905 łotewscy socjaliści zaczęli się domagać autonomii dla [[Łotwa|Łotwy]] w ramach imperium rosyjskiego. Formalnie Łotewska Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza została powołana do życia 17 czerwca 1918 w wyniku rozłamu w ruchu socjalistycznym. Opowiedziała się za niepodległością państwa od [[RFSRRRosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|sowieckiej Rosji]] odrzucając [[Dyktatura proletariatu|dyktaturę proletariatu]] i dążąc do budowy [[socjalizm]]u w państwie narodowym drogą parlamentarną. W dwudziestoleciu międzywojennym LSDSP była obok Związku Ludowego jednym z dwóch głównych obozów politycznych w kraju. W zgromadzeniu konstytucyjnym z 1920 uzyskała większość 57 miejsc na 120. W późniejszych wyborach notowała już słabsze wyniki: 31 na 100 w 1922, 33 w 1925, 26 w 1928 i 21 w 1931, jednak w różnych okresach pozostawała częścią koalicji rządzącej. Jej liderem w okresie międzywojennym był [[Pauls Kalniņš]] -– marszałek [[Sejm (Łotwa)|Sejmu]] w latach 1925–1934. Innym znanym politykiem pozostawał [[Marģers Skujenieks]] (premier 1926–1928, 1931–1933).

LSDSP różniła się ze [[Związek Chłopski|Związkiem Chłopskim]] [[Kārlis Ulmanis|Kārlisa Ulmanisa]] w wielu zasadniczych sprawach. Opowiadała się za większym uprzemysłowieniem [[Łotwa|Łotwy]], miała inne koncepcje odnośnie reform rolnych. W polityce zagranicznej zamiast bliskiej współpracy z [[Polska|Polską]], [[Litwa|Litwą]] i [[Estonia|Estonią]] domagała się zachowania poprawnych stosunków z [[Niemcy|Niemcami]] i [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]].

Po zamachu stanu z maja 1934 działalność LSDSP została zakazana, partia odrodziła się dopiero na emigracji po 1940. Jednym z jej głównych polityków był wówczas [[Bruno Kalniņš]], syn [[Pauls Kalniņš|Paulsa]].