Siemion Timoszenko (wojskowy): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dodano kategorię "Pochowani na Cmentarzu przy Murze Kremlowskim" za pomocą HotCat |
→Życiorys: uzup |
||
Linia 29:
Po zakończeniu wojny ukończył wyższe kursy wojskowe w 1922, 1927 i 1930. Dowodził 3., a następnie 6. Korpusem Kawalerii. W 1933 został zastępcą dowódcy Białoruskiego Okręgu Wojskowego, a w 1935 – Kijowskiego Okręgu Wojskowego. Od czerwca 1937 dowodził Północno-Kaukaskim Okręgiem Wojskowym, od września 1937 Charkowskim Okręgiem Wojskowym, a od lutego 1938 – Kijowskim Specjalnym Okręgiem Wojskowym.
We wrześniu 1939, w stopniu [[komandarm]]a był dowódcą [[Armia Czerwona 17 września 1939#Front Ukraiński|Frontu Ukraińskiego]] uczestniczącego w [[agresja ZSRR na Polskę 1939|agresji na Polskę]]. W tym czasie wydał prowokacyjną odezwę skierowaną do żołnierzy Wojska Polskiego, która w treści zawierała kłamliwe wiadomości (o tym, iż oficerowie polscy prowadzą żołnierzy na rzeź i nienawidzą ich oraz że rozstrzelali delegatów posłanych z propozycją kapitulacji), informacje o rzekomej zdradzie dokonanej przez polskich oficerów oraz wzywała do użycia przemocy ze strony żołnierzy polskich wobec oficerów polskich<ref>{{Cytuj książkę | tytuł = [[Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów]] | wydawca = Gryf | miejsce = Londyn | data = 1982 | strony = 11}}</ref>. Objął również dowództwo nad wojskami w czasie drugiego etapu [[Wojna zimowa (1939-1940)|wojny radziecko-fińskiej]], od 7 stycznia 1940. Za dowodzenie w tej wojnie 21 marca 1940 przyznano mu tytuł [[Bohater Związku Radzieckiego|Bohatera Związku Radzieckiego]].
7 maja 1940 mianowano go marszałkiem [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]]. Od maja 1940 do lipca 1941 był [[Ludowy Komisariat Obrony ZSRR|ludowym komisarzem obrony ZSRR]], po [[Kliment Woroszyłow|Woroszyłowie]]. W czerwcu 1941, po [[Atak Niemiec na ZSRR|agresji niemieckiej]], stał się z racji stanowiska komisarza przewodniczącym [[Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa|Stawki]] i tytularnym Naczelnym Wodzem wojsk radzieckich (faktycznym był [[Józef Stalin]]). Na początku lipca 1941 z rozkazu Stalina wyruszył dowodzić wojskami [[Front Zachodni (1941)|Frontu Zachodniego]] oraz pięcioma armiami rezerwowymi. Dowodzeni przez niego żołnierze nie powstrzymali uderzenia niemieckiego. 30 września 1941 objął dowództwo [[Front Południowo-Zachodni (radziecki)|Frontu Południowo-Zachodniego]]. W kwietniu 1942 w czasie ofensywy w kierunku [[Charków|Charkowa]] stracił 250 tys. żołnierzy. W lipcu objął dowództwo [[Front Stalingradzki|Frontu Stalingradzkiego]], lecz 23 lipca Stalin odwołał go do [[Moskwa|Moskwy]]. Od października 1942 do marca 1943 dowodził [[Front Północno-Zachodni (radziecki)|Frontem Północno-Zachodnim]].
| |||