Order Świętego Jakuba od Miecza (Hiszpania): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
m int. |
||
Linia 26:
Jego reguła, bazująca na [[Augustyn z Hippony|augustiańskiej]], była niezwykła, gdyż od początku w jego szeregi przyjmowano także żonatych mężczyzn. Mieli oni w pewnych okresach mieszkać w domach zakonnych, a w czasie rozłąki zakon opiekował się ich żonami i dziećmi. Żony również należały do zakonu. Dzieci, kiedy podrosły, mogły złożyć śluby zakonne i pozostać w klasztorze, mogły też wybrać życie świeckie. We wspólnotach zakonnych żyły więc niekiedy całe rodziny. Podczas adwentu, wielkiego postu i wielkich świąt rycerze musieli żyć wstrzemięźliwie. Wdowcy i wdowy za zgodą wielkiego mistrza lub przełożonego klasztoru mogli ponownie wstępować w związek małżeński. Reguła ta, a także udział w wojnach z Maurami przynoszących duże zyski zakonowi spowodowała napływ licznych kandydatów, a bogactwo zakonu zostało jeszcze pomnożone licznymi nadaniami i przywilejami królewskimi i kościelnymi.
W szczytowym momencie swojego rozwoju posiadłości zakonu Santiago były większe niż dwóch pozostałych wielkich zakonów rycerskich w [[Hiszpania|Hiszpanii]] - [[zakon Calatrava|Calatrava]] i [[zakon Alcantara|Alcantara]] - razem wziętych. W samej Hiszpanii dobra zakonu obejmowały: 83 [[Komturia|komandorie]], w tym 3 zarezerwowane dla wielkich mistrzów, 2 miasta, 178 wsi i miejscowości, 200 parafii, 5 szpitali, 5 konwentów i szkołę wyższą w [[Salamanka|Salamance]]. Liczba rycerzy wynosiła 400, a zakon mógł wystawić naraz 1000 konnych żołnierzy. Oprócz Hiszpanii zakon miał także posiadłości w [[Portugalia|Portugalii]], [[Francja|Francji]], [[Włochy|Włoszech]], na [[Węgry|Węgrzech]] i w [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]]. Odłam portugalski stał się autonomiczny w [[1288]] r. i całkowicie niezależny od wielkiego mistrza w Kastylii w [[1316]] r.
W [[1499]] r. Zakon Santiago, podobnie jak zakony Calatrava i Alcantara został związany z koroną hiszpańską, co zostało potwierdzone przez papieża w 1523 r. Od tego czasu wszystkie 3 zakony mają wielkiego mistrza wywodzącego się z rodziny królewskiej. Z czasem godność rycerza zakonu stała się tylko tytułem honorowym, nadawanym przez króla dygnitarzom zasłużonym dla kraju i rodziny panującej.
| |||