Unia Demokratyczna: Różnice pomiędzy wersjami

|założona = 2 grudnia 1990<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 174| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref>

Trzon organizacyjny stworzyły struktury komitetu wyborczego byłego premiera, do których dołączyły [[Forum Prawicy Demokratycznej]] (z którego wyłamała się niewielka grupa, tworząc [[Koalicja Republikańska|Koalicję Republikańską]]) oraz [[Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna]] (z którego odszedł [[Zbigniew Bujak]], powołując [[Ruch Demokratyczno-Społeczny]]). Przewodniczącym ugrupowania został Tadeusz Mazowiecki, który po przegranych wyborach zrezygnował ze stanowiska premiera. Uzyskał 556 głosów na 601 oddanych<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 174| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref>. Funkcję tę sprawował przez cały okres działalności partii. Kongres zjednoczeniowy odbył się w maju 1991. UD stała się partią politycznego centrum, skupiającą polityków postsolidarnościowych o szerokim spectrum politycznych poglądów od lewicowo-socjaldemokratycznych, przez socjalliberalne i [[chrześcijańska demokracja|chadeckie]] po liberalno-chrześcijańskie i [[konserwatyzm|konserwatywne]]. Po kongresie wiceprzewodniczącymi partii byli [[Jacek Kuroń]], [[Władysław Frasyniuk]] i [[Aleksander Hall]].

UD zdecydowała się na samodzielny start do Sejmu i Senatu, wzmacniając swoje listy grupą posłów związkowych, którzy opowiedzieli się za rządem (m.in. [[Jan Rulewski|Jana Rulewskiego]] i [[Bogdan Borusewicz|Bogdana Borusewicza]])<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 280| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref>. W [[wybory parlamentarne w Polsce w 1993 roku|wyborach parlamentarnych w 1993]] partia zdobyła 10,59% głosów, zajmując trzecie miejsce za [[Sojusz Lewicy Demokratycznej|SLD]] i [[Polskie Stronnictwo Ludowe|PSL]].

Partia zdobyła ok. 80 tys. głosów więcej niż dwa lata wcześniej. Łącznie uzyskała 74 mandaty poselskie<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 286| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref> i 4 senackie<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 285| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref>. Parlamentarzystki Unii (posłanka [[Olga Krzyżanowska]]<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 292| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref> i senator [[Zofia Kuratowska]]) objęły stanowiska wicemarszałków w obu izbach. UD znalazła się w opozycji, głosując przeciwko [[wotum zaufania]] dla [[drugi rząd Waldemara Pawlaka|rządu Waldemara Pawlaka]]<ref>{{cytuj książkę| odn=tak | imię = Antoni | nazwisko = Dudek | autor link = Antoni Dudek | tytuł=Historia polityczna Polski 1989–2012 | wydawca=Znak | miejsce=Kraków | data=2013 |stronys= 294| isbn=978-83-240-2130-7}}</ref>.

{{Przypisy|2}}