Bitwa pod Crécy: Różnice pomiędzy wersjami

Najemnicy genueńscy dysponowali śmiertelną bronią, której używania w wojnach między [[Chrześcijaństwo|chrześcijanami]] -– jako "niegodnej rycerza" -– zakazał w [[1139|1139 r.]] [[Sobór laterański II|sobór laterański]]. Piętnowała ją również angielska [[Magna Charta Libertatum|Wielka Karta Swobód]]. Celność i siła rażenia wystrzeliwanych z ogromną siłą z kuszy pocisków były o wiele większe niż w przypadku łuków. Z uwagi jednak na dość mozolny proces przeładowywania sprawdzała się ona o wiele lepiej w walkach statycznych i oblężeniach aniżeli jako broń bitewna.

Sami kusznicy, choć świetnie wyszkoleni i zdyscyplinowani, wyczerpani byli wielogodzinnym marszem, podczas którego musieli sami dźwigać swą ciężką broń. Dodatkowo tuż przed pierwszym starciem potężna ulewa rozmoczyła [[cięciwa (łucznictwo)|cięciwy]] ich kusz (łucznicy angielscy szybko cięciwy zdjęli i na czas deszczu ukryli w hełmach). Dowodzący Genueńczykami [[Ottone Doria]] i [[Carlo Grimaldi]], pomimo iż sygnalizowali te problemy, otrzymali rozkaz ataku. Zmęczeni kusznicy z bojowym okrzykiem na ustach ruszyli do przodu, znajdując się z góry na przegranej pozycji. Nie dość, iż musieli się wspinać po śliskim zboczu, to cel z powodu oślepiających promieni zachodzącego słońca był dla nich słabo widoczny. Ok. 130 m od linii nieprzyjaciela oddali pierwsze strzały. Namoknięte cięciwy straciły jednak elastyczność i [[bełt]]y spadały przed angielskimi szeregami. Z kolei już pierwsze salwy łuczników Edwarda III zebrały straszne żniwo -– setki rannych i zabitych Genueńczyków padło na ziemię. Przestraszony Doria zarządził odwrót, co poczytane zostało przez Filipa IV za dezercję. Król wysłał do boju rwącą się do walki, zniecierpliwioną francuską jazdę. Nie czekał przy tym na powrót kuszników, których pierwsza szarża dosłownie zmiażdżyła ("Zabijcie to hultajstwo" miał rzec król).