Deinocheir: Różnice pomiędzy wersjami

W 2013 przed doroczną konferencją [[Society of Vertebrate Paleontology]] Lee, Barsbold, Currie i współpracownicy ogłosili odkrycie dwóch nowych okazów deinocheira. Przetrzymywane przez Mongolską Akademię Nauk, dwa bezgłowe osobniki oznakowano MPC-D 100/127 i MPC-D 100/128. MPC-D 100/128 to podrostek znaleziony przez naukowców ''Altan Ula IV'' (43°36,091 N, 100°27,066 E) w obrębie Formacji Nemegt podczas Korea-Mongolia International Dinosaur Expedition w 2006, jednak wcześniej zdążyli go zniszczyć handlarze skamieniałości. Kolejny okaz, MPC-D 100/127, naukowcy znaleźli w ''Bugiin Tsav'' (43°54,025 N, 99°58,359 E) w 2009. Był nieznacznie większy od holotypu. Lewa kończyna górna pozwalała czytelnie zidentyfikować go jako deinocheira, co pomogło też zaklasyfikować wcześniej znaleziony okaz. Znalezisko również zostało wydobyte przez handlarzy, którzy zabrali czaszkę, ręce i stopę, pozostawiając pojedynczą kość palca. Okaz został zebrany prawdopodobnie po 2002, na co wskazywały pieniądze pozostawione w kamieniołomie<ref name=nature13874/><ref name="leeetal2013"/>. Currie powiedział w wywiadzie, że ich zespół realizował politykę przeszukiwania kamieniołomów po zbiorze i odzyskiwania czegokolwiek o jakimkolwiek znaczeniu. Dlatego każde nowe szczątki deinocheira były okazją do świętowania, nawet bez zabranych fragmentów. Wirtualny model deinocheira pokazany podczas prezentacji SVP wywołał aplauz zgromadzonego tłumu paleontologów. Szkocki paleontolog [[Stephen L. Brusatte]] stwierdził, że nigdy nie był tak zaskoczony, jak na prezentacji SVP, choć nowe skamieliny są rutynowo prezentowane na konferencji<ref name="natgeo2013"/>.

[[Plik:Deinocheirus Skull.JPG|thumb|Odlew czaszki okazu MPC-D 100/127 na wystawie w Monachium]]

 

Wraz z zebranymi przez niespecjalistów szczątkami oba nowe okazy przedstawiały sobą prawie cały szkielet, jako że MPC-D 100/127 obejmuje cały kościec prócz środkowych kręgów grzbietowych, najbardziej [[kierunek dystalny|dystalnych]] kręgów i kończyny górnej prawej, a MPC-D 100/128 w większości uzupełnia luki drugiego okazu. Obejmuje on prawie wszystkie kręgi grzbietowe i ogonowe, [[kość biodrowa|kość biodrową]], fragmentaryczną [[kość kulszowa|kość kulszową]] i większość lewej kończyny dolnej. W 2014 okazy opisano w periodyku naukowym ''[[Nature]]'', pod czym podpisali się Lee, Barsbold, Currie, Yoshitsugu Kobayashi, Hang-Jae Lee Lee, Godefroit, Escuillié i Tsogtbaatar Chinzorig<ref name=nature13874/>. Podobną serię wydarzeń odnotowano wcześniej w 2014 w przypadku [[spinozaur]]a, innego noszącego „żagiel” teropoda, którego nieliczne szczątki znano od 1912. Zawłaszczone szczątki okazów, które dostały się w ręce naukowców, połączono, a spinozaur okazał się całkiem inny od pozostałych [[spinozaury|spinozaurów]]. Te dwa przypadki pokazują, że o sposobie życia i wyglądzie wymarłych zwierząt o niekompletnych znanych szczątkach nie zawsze można wiarygodnie wnosić na podstawie ich najbliższych krewnych<ref name="holtz2014"/>.