Hartowanie: Różnice pomiędzy wersjami

Hartowanie stopów żelaza to rodzaj [[obróbka cieplna|obróbki cieplnej stopów żelaza]] (np. [[stal]]i), polegający na szybkim schłodzeniu uprzednio nagrzanego materiału w celu wytworzenia struktury [[martenzyt]]cznej bądź [[bainit]]ycznej. Materiał nagrzewa się najczęściej do [[temperatura|temperatury]] wyższej o 30 do 50&nbsp;°C od temperatury [[przemiana austenityczna|przemiany austenitycznej]]. Dla [[stal niestopowa|stali niestopowej]] o zawartości węgla 0,77 ÷ 2,11% temperatura ta wynosi <math>A_{c3c1}=727 ^oC</math>. W zależności od gabarytów, kształtu i składu chemicznego obrabianego stopu, materiał nagrzewa się ciągle lub stopniowo. Po osiągnięciu docelowej temperatury następuje wygrzewanie wsadu. Tak przygotowany materiał hartuje się w kąpieli hartowniczej (wodzie, oleju mineralnym, emulsji wodno-olejowej, wodnym roztworze polimeru, stopionych solach, stopionych ługach), w gazach lub w ośrodkach fluidalnych. Chłodzenie odbywa się z szybkością większą niż krytyczna prędkość chłodzenia dla danego materiału. Ciągłe chłodzenie prowadzone, aż do temperatury <math>M_f</math> pozwala uzyskać strukturę w pełni martenzytyczną, jeżeli nie powstanie [[austenit szczątkowy]]. Hartowanie z wytrzymaniem izotermicznym stosuje się, aby otrzymać strukturę [[bainit]]yczną. Hartowanie przeprowadza się, by podnieść [[Twardość metali|twardość]] i wytrzymałość stali.