Komunistyczna Partia Niemiec: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Działalność w III Rzeszy: drobne redakcyjne |
|||
Linia 49:
== Działalność w III Rzeszy ==
Wkrótce po objęciu przez Hitlera stanowiska [[Kanclerze Niemiec|kanclerza]], KPD została zdelegalizowana, a wielu jej członków aresztowano i osadzono w [[obóz koncentracyjny|obozach koncentracyjnych]]. Aby uzyskać pretekst do likwidacji partii, NSDAP oskarżyła komunistów o [[pożar Reichstagu|podpalenie gmachu Reichstagu]]. Rzekomych sprawców pożaru sądzono w [[Proces lipski|procesie lipskim]]. Aresztowanie komunistycznych deputowanych<ref>Heinrich August Winkler: ''Der lange Weg nach Westen''. C.H.Beck, 2000, s. 9. ISBN 340646002X.</ref>, ułatwiło wprowadzenie ustawy "O ochronie narodu i państwa" (''Zum Schutz von Volk und Staat''), określanej jako ''Ermächtigungsgesetz'' ("ustawa o uprawnieniu"), co spowodowało faktyczne zawieszenie praw obywatelskich, jak i [[Konstytucja weimarska|konstytucji Republiki Weimarskiej]] i umożliwiło Hitlerowi sprawowanie [[Totalitaryzm|totalitarnej]] władzy<ref>Paul Johnson (2000), s. 221</ref><ref>Wolfgang Benz, Thomas Dunlap: ''A concise history of the Third Reich''. s. 25, University of California Press, 2006. ISBN 0520234898.</ref>. Rząd zamknął 33 pisma komunistyczne i zakazał wydawania kolejnych o takim profilu ideowym. W tym samym czasie przeprowadzono zawłaszczenie własności partyjnej<ref>Norbert Frei, ''Johannes Schmitz: Journalismus im Dritten Reich''. C.H.Beck, 1999, s. 22. ISBN 3406455166.</ref>. W latach 1933-1945 do obozów koncentracyjnych zesłano
Komuniści, którzy zdołali uniknąć aresztowania, częściowo opuścili terytorium [[III Rzesza|III Rzeszy]] i podjęli działalność za granicą, otrzymując [[azyl polityczny]] w między innymi [[Francja|Francji]]<ref>Peter Steinbach, Johannes Tuchel, Ursula Adam:''Lexikon des Widerstandes'', 1933-1945. C.H.Beck, 1998, s. 143. ISBN 340643861X.</ref> a częściowo wraz z socjaldemokratami współtworzyli antyfaszystowski [[ruch oporu]] w kraju<ref>''Partie Socjaldemokratyczne Europy'', Książka i Wiedza, 1982, s. 267.</ref>. W 1935 roku na przewodniczącego emigracyjnego Komitetu Centralnego KPD wybrano [[Wilhelm Pieck|Wilhelma Piecka]]. Działacze partii nie zdecydowali się na utworzenie niemieckiego rządu emigracyjnego i wyraźne potępienie imperialistycznych celów III Rzeszy. W tym samym roku komuniści na emigracji utworzyli wraz z socjaldemokratami i przedstawicielami partii burżuazyjnych antyfaszystowski [[Front Ludowy]]<ref>Ursula Langkau-Alex: Deutsche Volksfront 1932-1939: Bd. ''Dokumente zur Geschichte des Ausschusses zur Vorbereitung einer deutschen Volksfront, Chronik und Verzeichnisse''. Akademie Verlag, 2004, s. 186. ISBN 3050040319.</ref>. Front upadł trzy lata później<ref>Jean Michel Palmier: ''Weimar in exile: the antifascist emigration in Europe and America''. Verso, 2006, s. 208. ISBN 1844670686</ref>. W 1938 roku po sporze z [[Walter Ulbricht|Walterem Ulbrichtem]] z szeregów partii wykluczony zostaje jeden z jej czołowych działaczy Willi Münzenberg<ref>Ursula Langkau-Alex: Deutsche Volksfront 1932-1939: Bd. ''Dokumente zur Geschichte des Ausschusses zur Vorbereitung einer deutschen Volksfront, Chronik und Verzeichnisse''. Akademie Verlag, 2005, s. 349. ISBN 3050040335.</ref>. W trakcie [[Hiszpańska wojna domowa|wojny domowej w Hiszpanii]] 3000 ochotników wywodzących się z KPD zasiliło szeregi [[Brygady Międzynarodowe|Brygad Międzynarodowych]]<ref>Thomas, Hugh. ''The Spanish Civil War''. s. 941-45 Londyn: Penguin</ref> a inni z jej działaczy organizowali na Zachodzie zakup używanej broni i pobór ochotników<ref>Robert H. Whealey: ''Hitler and Spain: The Nazi Role in the Spanish Civil War, 1936-1939''. University Press of Kentucky, 2005, s. 20. ISBN 0813191394.</ref>.
| |||