Suhak stepowy: Różnice pomiędzy wersjami

Dawniej suhaki zamieszkiwały stepowe i półpustynne środowiska całej [[Eurazja|Eurazji]]. Dziś znacznie rzadsze, występują na stepach [[Azja Środkowa|Azji Środkowej]] na terenie [[Rosja|Rosji]], [[Mongolia|Mongolii]] i [[Chińska Republika Ludowa|Chin]]. W XVI i XVII wieku zachodnia granica występowania gatunku sięgała do przedgórza [[Karpaty Wschodnie|Karpat Wschodnich]] i do [[Bug]]u. W [[plejstocen]]ie zamieszkiwały [[Ameryka Północna|Amerykę Północną]]. Suhak mongolski, klasyfikowany jako [[podgatunek]] ''S. tatarica mongolica'' lub ''S. borealis mongolica'' plejstoceńskiego ''S. borealis''{{r|MSW3}}, jest [[endemit]]em występującym w Mongolii. Suhak był pospolity w okolicach [[Dżungaria|Dżungarii]], lecz od roku 1970 nie spotyka się go w formie wolno żyjącejwolnożyjącej, co wskazuje na wymarcie tego gatunku w Chinach{{r|China}}.

Osiąga do 1,35 m długości oraz 75 cm wysokości i waży ok. 45 kg. Długość życia wynosi od 6 do 10 lat. Latem ma krótką, płową [[sierść]], zimą okrywa ją jaśniejsze, długie i gęste futro. Samce noszą spiczaste [[róg (biologia)|rogi]] długości 30 cm, samice są przeważnie bezrogie. Suhaki można rozpoznać dzięki przerośniętym i elastycznym strukturom nosowym zwanym [[ssawka|trąbką]] ([[łacina|łac.]] ''haustellum'', ''proboscis''). Mięsiste zgrubienie pomiędzy nosem a czołem (trąbka) nadaje głowie łukowaty kształt. Podczas letnich migracji nos pomaga osobnikowi filtrować powietrze zanieczyszczone pustynnym piaskiem i stepowym kurzem wzbitymi podczas galopu. Nos ogrzewa też krew zwierzęcia. Zimą omówione struktury ogrzewają mroźne powietrze zanim nie dotrze ono do płuc. Biegnąc, osiąga prędkość nawet do 35 km/h<ref name=":0" />.