Kiss (zespół muzyczny): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Poprawiona literówka |
Andrzei111 (dyskusja | edycje) |
||
Linia 8:
|rok rozwiązania =
|pochodzenie = [[Nowy Jork]]
|gatunek = [[glam metal|pop metal]]<ref name="www.allmusic.com">{{cytuj stronę | url = http://www.allmusic.com/artist/kiss-mn0000084209 | tytuł = KISS Biography | nazwisko = Erlewine | imię = Stephen Thomas
|aktywność =
|wytwórnia płytowa = [[Casablanca Records|Casablanca]], [[Mercury Records|Mercury]], [[Sanctuary Records|Sanctuary]], Kiss Records
Linia 21:
|www = http://www.kissonline.com/
}}
'''Kiss''' – amerykański zespół [[rock]]owy założony przez [[Paul Stanley|Paula Stanleya]] i [[Gene Simmons|Gene'a Simmonsa]] na przełomie roku 1972/1973.
Zespół ma w swoim repertuarze utwory reprezentujące [[glam rock]], [[hard rock]], [[heavy metal]], [[Rock and roll|rock'n'roll]]. Założyciele [[Paul Stanley]] i [[Gene Simmons]] w początkowym okresie twórczości byli pod silnymi wpływami muzyki [[The Beatles]] i rock'n'roll, dlatego próbując stworzyć własny styl i brzmienie określali go jako "Heavy Metal Beatles". Cechami charakterystycznymi wizerunku grupy były początkowo melodyjnie brzmiące nagrania oparte na gatunku rock'n'roll, z nieco cięższym brzmieniem gitar. W zespole nie było wyróżnionego jednego wokalisty, jednak większość utworów śpiewali [[Paul Stanley]] i [[Gene Simmons]]. Pod koniec lat 70. zespół znacząco złagodził klimat granej muzyki, zbliżając się do lekkich klimatów muzyki pop. Od połowy lat 80. zespół powraca do cięższego brzmienia.
Warto wspomnieć mało znany fakt, że to właśnie zespół Kiss jako pierwszy zmienił obraz koncertu rockowego w spektakularny show. Cechami charakterystycznymi wizerunku scenicznego grupy były i pozostają: makijaż, kostiumy oraz pokazy [[pirotechnika|pirotechniczne]]. Na scenie Kiss używa wysięgników hydraulicznych wynoszących muzyków wysoko ponad widownię, Gene Simmons dokonuje spektakularnych celebracji ziania ogniem i krwawienia z ust, z gitary Tommy Thayera wydobywają się dym i ogień, a wszystkiemu towarzyszą setki wybuchających w rytm muzyki petard i sztucznych ogni. Podczas każdego koncertu, w kulminacyjnym momencie wykonywania utworu "Rock and Roll All Nite" wyrzucane są wysoko w powietrze ponad 2 tony papierowego konfetti wprowadzając tym samym niepowtarzalny klimat zabawy karnawałowej. Paul Stanley kończy koncert rytualnym niszczeniem instrumentu którego części przekazuje publiczności na pamiątkę. Sam koncert obok muzyki łączy w sobie liczne elementy spektaklu cyrkowego jak np. przejazd nad publicznością Paula Stanleya na małą wydzieloną scenę (wyspę) ulokowaną wśród publiczności gdzie wykonuje utwór "Love gun". Warto nadmienić, że koszt przygotowania pojedynczego koncertu Kiss jakie np. organizowano w latach 2008-2010 przekracza niebagatelną, nawet jak na największe światowe imprezy artystyczne, kwotę 300 tys. USD z czego większość poniesionych wydatków to koszt samych użytych sztucznych ogni. Aby utrzymać cenę biletów na przystępnym poziomie, zespół uzyskuje częściowy zwrot wysokich nakładów organizując przed koncertem specjalne ekskluzywne spotkania z fanami, w trakcie których można zadać pytania i zrobić sobie osobiste zdjęcie w otoczeniu zespołu. Koszt takiego spotkania to około 1500 USD.
Zespół Kiss znalazł się na 10. pozycji listy ''100 najlepszych artystów hard rocka [[VH1]]'' i do dziś posiada liczną armię wiernych mu fanów na całym świecie. W przeszłości pojawiały się nieliczne spekulacje co do znaczenia nazwy zespołu, jak np. że jest to [[Skrótowiec|akronim]] od ''Knights In Satan's Service'' (z [[język angielski|ang.]] rycerze na usługach szatana). Członkowie wielokrotnie zaprzeczali tym plotkom informując, że [[Paul Stanley]] wybrał tę nazwę pod wpływem chwili jadąc taksówką z kolegami z zespołu. Informacje te potwierdza m.in. Gene Simmons w swojej książce biograficznej "Kiss and makeup". Charakterystyczną, jakkolwiek dość kontrowersyjną pisownię nazwy zespołu z kojarzonym z nazistowskim symbolem SS, wymyślił nie do końca świadomy następstw klimatu skandalu jaki to wywoła, gitarzysta Ace Frehley tworząc tym samym logo zespołu rozpoznawane do dziś na całym świecie. Pomysł ten okazał się przypadkowym, wielkim sukcesem komercyjnym ponieważ zespół zwrócił w ten sposób na siebie uwagę nawet tych, którzy nie gustowali w stylu i gatunku muzyki Kiss. Jest też spotykanym błędem doszukiwanie się nieprawdziwych pogłosek o powiązaniach członków zespołu z ideologią faszystowską. Mimo to oryginalna pisownia logo Kiss jest zabroniona w użyciu w niektórych krajach, w tym w Niemczech gdzie nazwa zespołu jest pisana tradycyjnie lub przy pomocy liter ZZ odbitych w zwierciadle. Należy wspomnieć też, że obaj założyciele zespołu [[Paul Stanley|Paula Stanleya]] i [[Gene Simmons|Gene'a Simmonsa]] są pochodzenia żydowskiego i wojenne losy ich rodziców nie należały do łatwych (matka Gene Simmonsa była więziona w obozie koncentracyjnym).
Linia 31:
== Biografia ==
[[Plik:Kiss logo.gif|thumb|Logo zespołu|right]]
=== Początki (1973-1975) ===
Zespół powstał w styczniu 1973 r. na fundamentach nowojorskiej grupy rock'n'rollowej [[Wicked Lester]] , której muzykiem był [[Gene Simmons]]. Gdy Gene poszedł do przyjaciela, spotkał u niego Paula Stanleya i dzięki temu Paul znalazł się w grupie Wicked Lester. Za pomocą ogłoszenia danego kilka miesięcy wcześniej w magazynie "[[Rolling Stone]]" pozyskali perkusistę [[Peter Criss|Petera Crissa]] oraz gitarzystę [[Ace Frehley|Paula "Ace" Frehleya]]. W kolejnych dniach stycznia grupa zmieniła nazwę z '''Wicked Lester''' na '''Kiss'''.
Linia 36 ⟶ 37:
30 stycznia 1973 grupa Kiss dała swój pierwszy koncert w [[The Popcorn]] (późniejsze Coventry), w Astoria w Queens. Drugi występ nastąpił w sierpniu 1973 r. w hotelu "Diplomat" na [[Manhattan]]ie. Grupę zauważył [[Eddie Kramer]], dzięki któremu powstało 5 tytułowe [[demo (muzyka)|demo]] na [[kaseta magnetofonowa|MC]]. Po tym wydarzeniu telewizyjny reżyser [[Bill Aucoin]] zaoferował zespołowi swoje usługi i pomógł w szybkim podpisaniu (24 sierpnia 1973 r.) kontraktu z nowo założoną wytwórnią [[Casablanca Records]] należącą do [[Neil Bogart]]a gdzie wydali singel. Już 10 września zespół rozpoczął pracę nad swoim pierwszym albumem w studiach [[Bell Sound Studios]]. W przeciągu roku Kiss wydał swoje pierwsze dwa albumy (Kiss, Hotter Than Hell), które nie spotkały się jednak z wielkim uznaniem.
=== Sukces (1975-1978) ===
W roku 1975 grupa wydała swój trzeci studyjny album zatytułowany "[[Dressed To Kill]]" Latem 1975 roku wydany został [[album (wydawnictwo muzyczne)|longplay]] "[[Alive! (album Kiss)|Alive!]]", który wysławił ich pierwszym prawdziwym przebojem radiowym – "'''Rock And Roll All Nite'''". Materiał na "[[Alive! (album Kiss)|Alive!]]" oficjalnie nagrywany był podczas trasy promującej "[[Dressed To Kill]]", a dokładniej, podczas koncertów grupy w Cleveland 29 marca i New Jersey 23 lipca. Jednakże album tak naprawdę został nagrany na nowo, w [[Electric Lady Studios]], z podłożonym głosem publiczności. Oryginalne nagrania z koncertów, używane były tylko w celach promocji w radiu. Powodzenie Kiss zawsze się opierało na występach na żywo. Twarze muzyków ukrywał makijaż (Simmons – Demon, Criss – Catman, Frehley – Space Ace, Stanley – Starchild), ubierali się w szokujące kostiumy, a koncertom zawsze towarzyszyły sceniczne efekty pirotechniczne oraz przedstawienia w postaci plującego krwią Simmonsa czy np. spektakularnych solówek gitarowych. W połączeniu z hardrockowymi utworami dawało to razem coś, co zostało określone jako "najwspanialszą rock'n'rollową tandetą na Ziemi".
Sukces występów na żywo spowodował gwałtowny wzrost sprzedaży ich płyt, co doprowadziło wydany w 1975 r. album [[Alive! (album Kiss)|Alive!]]” do statusu ich pierwszej platynowej płyty (w styczniu 1976 r.) w USA. Był to pierwszy, oficjalnie wydany koncertowy album na świecie. W tym samym czasie utworzyła się grupa fanów zespołu znana jako [[Kiss Army]]. Wydany rok później eksperymentalny album "[[Destroyer (album)|Destroyer]]", będący ich czwartym studyjnym albumem, odniósł podobny sukces, przynosząc grupie pierwszy singel – "Beth", który znalazł się w Top 10 USA, a Peterowi Crissowi nagrodę za skomponowanie tej nietypowej ballady. Singel został także wybrany jako Piosenka Nr 1 roku 1976. Destroyer był przełomem w stylu Kiss – można na nim usłyszeć inną niż dotychczas kompozycję i brzmienie, w stosunku do poprzednich albumów.
Kolejne longplaye "[[Rock And Roll Over]]" (11. miejsce na liście Billboardu i tytuł "platynowej płyty")," [[Love Gun]]” (numer 4 w USA) oraz koncertowy” [[Alive II]]” (7 pozycja najpopularniejszych albumów w USA) potwierdziły czołową pozycję zespołu na rynku płytowym.
Linia 50 ⟶ 51:
[[Plik:KISSPaulStanley2008.jpg|thumb|200px|[[Paul Stanley]] podczas koncertu w [[Sofia|Sofii]] w 2008 roku]]
[[Plik:P1010820.JPG|thumb|200px|[[Tommy Thayer]] podczas swojego solo]]
W 1978 r. wszyscy czterej członkowie grupy wydali albumy solowe, które ukazały się tego samego dnia, co było wyczynem do tej pory nietypowym i nigdy potem nie powtórzonym.
Płyta '''[[Ace Frehley|Ace'a Frehleya]]''' zdobyła wielką popularność w USA i zawierała przebojowy singel "[[New York Groove]]". Ace skupił się na partii gitary mocno ją rozbudowując. Utwory są wykonywane przez gitary, bas i perkusję, co przywołuje typowy klimat Kiss. Po za piosenką New York Groove spory sukces odniosły utwory "Rip it out" oraz "Fractured Mirror". Ten drugi jest utworem instrumentalnym wykorzystującym na wstępie [[Dzwon (instrument)|dzwon]] i odgłosy przyrody.
Linia 56 ⟶ 57:
'''[[Gene Simmons]]''' z kolei, który zaprosił do studia wiele popularnych postaci (m.in. [[Cher]], [[Donna Summer|Donnę Summer]], [[Bob Seger|Boba Segera]] czy [[Janis Ian]]), odniósł sukces w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] singlem "Radio-active" osiągając nim 41 pozycję. Utwory są utrzymane w tym samym klimacie co inne utwory wykonywane przez Gene. Sukcesem okazała się także być piosenka "See you tonite".
'''[[Peter Criss]]''' na swojej płycie zamieścił utwory o charakterze [[rock and roll|rock and roll'owym]], [[Rhythm and blues|R&B]] oraz spokojne kawałki. Zostały one poukładane przemiennie. Peter postanowił wykonać utwory z wieloma instrumentami (m. in: [[fortepian]], [[syntezator]]). Hitami z tego albumu okazały się być utwory "Rock me, baby" "Dont You Let Me Down" i "I can stop the Rain". Brzmienie płyty odchodzi od typowego Kissowego [[hard rock]]a, ale jest ono w stylu zespołowych piosenek wykonywanych przez Petera, jak np
Krążek '''[[Paul Stanley|Paula Stanleya]]''' okazał się jednym wielkim przebojem. Paul wykonuje je grając na [[gitara akustyczna|gitarze akustycznej]] ([[gitara elektryczna]] też występuje). Są to głównie kawałki w [[tonacja|tonacji]] [[skala molowa|mollowej]]. Sukcesem okazały piosenki "Tonight You Belong to Me" oraz "Take me away".
Linia 68 ⟶ 69:
Niestety od czasu odejścia Petera zespół zaczął mocno tracić na popularności.
Nastąpiła zmiana perkusisty. Nowym muzykiem stał się [[Eric Carr]]. Został on wybrany spośród 300 kandydatów. Swoją biografię wraz ze zdjęciami umieścił w przykuwającej wzrok jaskrawo pomarańczowej teczce, co było pomyślnym posunięciem. 1 lipca 1980 roku oficjalnie został drugim perkusistą Kiss. Początkowo planowano dać mu wygląd orła (the hawk), który nie spodobał się [[Gene Simmons|Gene]] (nazwał go przerośniętą kurą), więc stworzono nowy
Pierwszym longplayem przy którym współpracował Carr, był tzw. concept–album "[[Music from „The Elder”|(Music from) the Elder]]". Materiał jaki zawierał, stanowił radykalne odejście od typu muzyki tradycyjnie granej przez Kiss i zawierał kilka ballad nagranych z udziałem orkiestry i chóru. [[Paul Stanley]] zapowiadał płytę jako drugiego "[[Destroyer (album)|Destroyera]]". Zaangażowano nawet do projektu tego samego producenta – Boba Erzina. Niestety płyta okazała się na tyle odmienna, że wielu fanów po prostu odwróciło się od zespołu mając dość eksperymentów. Popularność Kiss spadała w USA, gdzie fani po trasie nie obejmującej ich kraju dostali dziwny koncept album. To przelało czarę goryczy.
Linia 74 ⟶ 75:
W 1982 r. [[Ace Frehley]] przeżył wypadek samochodowy, podczas którego jego [[porsche]] wbiło się w ścianę z prędkością ponad 200 km/h. Spowodowało to jego kilkumiesięczną nieobecność i brak ingerencji w album "Creatures of the Night". Po nagraniu albumu, zespół przystąpił do krótkiej "trasy" promującej album, która obejmowała występy w telewizjach. Wszystkie występy w telewizji były grane z playbacku, jednakże fani siedzący w studiu zauważali, że Ace ma problemy z właściwym wygrywaniem solówek. Po tej krótkiej "trasie" zespół podjął decyzję o ostatecznym odejściu z zespołu Ace'a, co było spowodowane także innymi czynnikami z przeszłości (m.in. problemy z alkoholem). Ace Frehley opuścił zespół, później zakładając własną formację [[Frehley's Comet]]. Jego ostatnim publicznym występem była konferencja prasowa w Hollywood 28 Grudnia 1982. Dzień później zespół ruszył w trasę, na której zastąpił go [[Vinnie Vincent|Vincent Cusano]] ([[Vinnie Vincent]]), którego Simmons i Stanley zaangażowali do nagrywania "[[Creatures of the Night]]". Wcześniej jednak, w maju 1982 r. ukazał się album "Killers". Była to składanka, zawierająca cztery nie publikowane dotychczas utwory. W jej przygotowaniu brał udział współpracujący już wcześniej z grupą [[Bob Kulick]]. [[Creatures of the Night]] zawierało całkowicie premierowy materiał, w którym brało udział kilku gitarzystów studyjnych: Bob Kulick, Vinnie Vincent, Adam Mitchell (przyjaciel Paula, grał w utworze "Creatures Of The Night") oraz dodatkowo Steve Farris zagrał solo w "Creatures Of The Night". Jednak to [[Vinnie Vincent]] został w zespole na stałe, by ruszyć z zespołem w trasę mającą uczcić 10 lat istnienia grupy oraz nową płytę. Popularność zespołu zaczęła mocno przygasać. Muzycy byli na tyle rozczarowani swoją trasą koncertową na 10. rocznicę, że przerwali ją koncertem w [[Brazylia|Brazylii]]. Ostatni koncert tej trasy, a także ostatni koncert w maskach miał miejsce w [[São Paulo]] na Morumbi Estadio dnia 25.06.1983.
Pomimo nieudanej trasy koncertowej w Stanach Zjednoczonych, która przejawiała się odwołanymi koncertami i biletami wysprzedanymi do połowy, trasa Kiss w Ameryce Południowej przyniosła ogromny sukces. Szczególnie widoczne było to dnia 17 czerwca 1983, podczas pamiętnego koncertu na stadionie Maracana w Rio De Janeiro, w Brazylii. Wtedy też Kiss zgromadziło na widowni 200
18 września 1983 roku stacja [[MTV]] wyemitowała wywiad z Kiss po raz pierwszy bez makijaży.
Linia 120 ⟶ 121:
|valign="top"|
; Obecny skład zespołu
* [[Paul Stanley]] – gitara rytmiczna, wokal (od 1973)
* [[Gene Simmons]] – gitara basowa, wokal (od 1973)
* [[Eric Singer]] – perkusja, wokal (1991–96, 2001–02, od 2004)
* [[Tommy Thayer]] – gitara prowadząca, wokal (od 2002)
|width="100"|
|valign="top"|
; Byli członkowie zespołu
* [[Ace Frehley]] – gitara prowadząca, wokal (1973–1982, 1996–2002)
* [[Peter Criss]] – perkusja, wokal (1973–1980, 1996–2001, 2002–2004)
* [[Eric Carr]] (zmarły) – perkusja, wokal (1980–1991)
* [[Vinnie Vincent]] – gitara prowadząca, wokal (1982–1984)
* [[Mark St. John]] (zmarły) – gitara prowadząca, wokal (1984)
* [[Bruce Kulick]] – gitara prowadząca, wokal (1984–1996)
|}
Linia 190 ⟶ 191:
PlotData=
width:10 textcolor:black align:left anchor:from shift:(10,-4)
bar:Paul from:12/01/1972 till:end color:Guitar text: [[
bar:Gene from:12/01/1972 till:end color:Bass
bar:Ace from:12/01/1972 till:12/01/1982 color:Lead
Linia 207 ⟶ 208:
</timeline>
; Makijaże członków zespołu
<gallery>
Plik:KISS starchild face.svg|'''The Starchild''' – [[Paul Stanley]]
Plik:KISS devil face.svg|'''The Demon''' – [[Gene Simmons]]
Plik:KISS space ace face.svg|'''The Spaceman''' – [[Ace Frehley]] oraz [[Tommy Thayer]]
Plik:KISS cat face.svg|'''The Catman''' – [[Peter Criss]] oraz [[Eric Singer]]
Plik:KISS fox face.svg|'''The Fox''' – [[Eric Carr]]
Plik:KISS ankh warrior face.svg|'''The Ankh Warrior''' – [[Vinnie Vincent]]
</gallery>
Linia 220 ⟶ 221:
* ''[[Kiss (album Kiss)|Kiss]]'' (1974)
* ''[[Hotter Than Hell]]'' (1974)
* ''[[Dressed to Kill (album)|Dressed to Kill]]'' (1975)
* ''[[Alive! (album Kiss)|Alive!]]'' (1975)
* ''[[Destroyer (album)|Destroyer]]'' (1976)
| |||