Proces centralizacjicllentralizacji katolickiego ruchu dobroczynnego przypada na przełom [[XIX wiek|XIX]] i [[XX wiek]]u. Pierwszy ''Office central des institutiones charitables'' powstał w [[1890]] w [[Paryż]]u i był dziełem Ludwika Levebre. Jego zadanie było skromne i polegało na utrzymywaniu kontaktu między poszczególnymi dziełami dobroczynnymi oraz popularyzację działalności charytatywnej w społeczeństwie. W Niemczech centralizacja poszła dalej. W [[1897]] ks. [[Lorenz Werthmann]] założył związek dzieł dobroczynnych pod nazwą ''Caritasverband''. Siedzibą centrali stał się [[Fryburg Bryzgowijski]]. Za przykładem Niemiec poszła Austria, gdzie w [[1900]] stworzono ''Zentralstelle der katholischen Vereine fuer freiwillige Wohltaetigkeit''. Z okazji kongresu eucharystycznego w Amsterdamie w [[1924]] powstał projekt utworzenia międzynarodowej organizacji charytatywnej pod nazwą [[Caritas Catholica]]. Zarząd tej organizacji ukonstytuował się na konferencji w [[Lucerna|Lucernie]] w [[1926]], na siedzibę związku wybrano [[Bazylea|Bazyleę]]. Polskę reprezentował w nim Związek Poznański w osobach ks. [[Walenty Dymek|Walentego Dymka]] i ks. Janiaka.
