Halina Suwała: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m Usunięto kategorię "Absolwenci Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu"; Dodano kategorię "Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu" za pomocą HotCat
linkfix
Linia 16:
|www =
}}
'''Halina Suwała''' (ur. [[13 grudnia]] [[1926]] w [[Kalisz]]u, zm. [[14 marca]] [[2016]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://nekrologi.wyborcza.pl/0,11,,353805,Halina-Suwa%C5%82a-kondolencje.html | tytuł = Halina Suwała | opublikowany = nekrologi.wyborcza.pl | data=18 marca 2016 | data dostępu = 2016-03-18}}</ref> w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska [[romanistyka|romanistka]], [[Nauczyciel akademicki|nauczycielka akademicka]], działaczka opozycji w okresie [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]]. Była autorką licznych tłumaczeń dzieł [[Émile Zola|Emila Zoli]] i opracowań dotyczących tego pisarza.
 
== Życiorys ==
W latach 1943–1944 studiowała na tajnym [[Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego|Wydziale Prawa]] [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytetu Warszawskiego]]. Była żołnierzem [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]], uczestniczyła jako sanitariuszka w [[Powstanie warszawskie|powstaniu warszawskim]]. W 1946 ukończyła studia na Wydziale Prawa [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Uniwersytetu Poznańskiego]], a w 1953 romanistykę na UW. Doktorat obroniła w 1962, w 1974 uzyskała stopień [[habilitacja|doktora habilitowanego]]. W latach 1953–1994 pracowała jako pracownik naukowy na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego, specjalizowała się w zagadnieniach związanych z literaturoznawstwem francuskim<ref>{{Ludzie nauki|71703}} [dostęp 2012-09-17].</ref>.
 
Od 1976 współpracowała z [[Komitet Obrony Robotników|Komitetem Obrony Robotników]], brała udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych i ich rodzin. W 1980 wstąpiła do [[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|„Solidarności”]], w trakcie I Krajowego Zjazdu Delegatów związku pracowała w jego biurze prasowym. Po wprowadzeniu [[Stan wojenny w Polsce (1981–1983)|stanu wojennego]] była od 13 grudnia 1981 do 29 kwietnia 1982 internowana w ośrodkach odosobnienia w Olszynce Grochowskiej, Jaworzu, Gołdapi, Darłówku. Prowadziła wówczas dla internowanych lekcje języka francuskiego<ref>{{Cytuj stronę|tytuł=Pani już nic nie będzie potrzebne. Rozmowa z Anką Kowalską|czasopismo=wyborcza.pl|data dostępu=2016-03-15|opublikowany=wyborcza.pl|url=http://wyborczaarchive.plis/1,77062,3790948.htmlTkAK1|data=14 grudnia 2006}}</ref>. Wraz z innymi internowanymi pracownikami naukowymi (głównie z orientalistką [[Joanna Mantel-Niećko|Joanną Mantel-Niećko]]) wydała w 1991 ''Próbę sił'', zbiór wspomnień z czasów stanu wojennego.
 
W latach 1982–1987 pracowała naukowo we Francji od sierpnia do września 1982 na stypendium w [[Centre national de la recherche scientifique]], następnie jako profesor literatury francuskiej na [[Université de Montpellier]]), na emeryturę przeszła w 1994.