Germanizacja: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
|||
Linia 68:
::: ''„Jakimże jest język tuziemczy na Śląsku? Niemiecki przecież chyba nie? Po znaczącym nazwaniu miast i wsi w danym kraju rozpoznaje się przecież bez wątpliwości, jakim był powszechny język gdy je budowano. Co znaczy Glogau, Bunzlau, Wohlau, Jauer, Breslau, Brieg po niemiecku? W języku polskim natomiast wszystko to ma swoje znaczenie! Czy fałszywy jest wniosek, iż gdy miasta te budowano, język polski był na Śląsku językiem regionalnym? Czy nie można by z większymi pozorami uprawnienia czynić zarzuty Dolnoślązakowi za jego język niemiecki, niż czyni się to Górnoślązakowi z powodu jego języka polskiego? Tak wiele ignorancji wykazują wasi agitatorzy, którzy was tak głośno łają. To, co ganią, godne jest chwalenia. Doprawdy, godny pożałowania jest naród, z którego się szydzi z powodu jego języka ojczystego, którego przecież nie zawinił, i to przez ludzi, którym brakuje wszystkiego, by móc orzekać prawdziwie i rzetelnie.”''<ref>J. W. Pohl, ''Der Oberschlesier verteidigt gegen seine Widersacher'', Breslau, 1791.</ref>
Oprócz zwalczaniu języka kolejnym sposobem na germanizację Śląska była niemiecka akcja osadnicza, tak zwana [[kolonizacja fryderycjańska]]. W samym tylko roku 1763 osiedlono 61 tysięcy, zaś przez następnych 40 lat około 110 tysięcy Niemców<ref>Dorota Borowicz: ''Mapy narodowościowe Górnego Śląska od połowy XIX wieku do II Wojny Światowej''. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 34. {{ISBN
Około roku 1826 stosunki etniczne pod Wrocławiem przedstawiały się następująco: w [[Laskowice Oławskie|Laskowicach]] na 71 gospodarstw polskich przypadało 11 niemieckich, w [[Nowy Dwór (Wrocław)|Nowym Dworze]] na 38 polskich przypadały 4 niemieckie, w [[Piekary (powiat oławski)|Piekarach]] na 40 polskich – 4 niemieckie, w [[Dębina (województwo dolnośląskie)|Dębinie]] na 42 gospodarstwa polskie – 7 niemieckich, w [[Chwałowice (województwo dolnośląskie)|Chwałowicach]] na 36 polskich – 4 niemieckie, w [[Dziuplina Duża|Dziuplinie Dużej]] na 45 polskich – 2 niemieckie, w Dziuplinie Małej na 11 polskich – 1 niemieckie, w [[Jelcz-Laskowice|Jelczu]] na 32 polskie – 5 niemieckich, w Ratowicach na 58 polskich – 7 niemieckich, w [[Wojnowice (powiat wrocławski)|Wojnowicach]] na 18 polskich – 1 niemieckie. Po polsku mówiono także w [[Kamieniec Wrocławski|Kamieńcu Wrocławskim]] na samym przedmieściu Wrocławia oraz w [[Kąty Wrocławskie|Kątach Wrocławskich]] i [[Gniechowice|Gniechowicach]]. Gwara dolnośląska w powiatach wrocławskim i oławskim (okolice [[Oława|Oławy]], [[Jelcz-Laskowice|Jelcza-Laskowic]], [[Piekary (powiat oławski)|Piekar]], [[Ratowice (województwo dolnośląskie)|Ratowic]], [[Miłoszyce|Miłoszyc]]) przetrwała do lat 1866–1888 ulegając następnie całkowitej germanizacji. W powiecie zielonogórskim Polacy stanowili około roku 1848 ciągle około 40% ludności, a polski kościół w samej [[Zielona Góra|Zielonej Górze]] zamknięto odgórną decyzją administracyjną w ramach polityki germanizacyjnej. Jeszcze w 1896 roku we wspomnianej książce „Schlesien” dr Partsch wyraża zdziwienie, że
Linia 100:
Nazwy słowiańskie stwarzały Niemcom trudności w wymowie, występowały w nich nieznane im dźwięki i nie używane połączenia dźwięków, a same nazwy były dla nich absolutnie niezrozumiałe.
Najwcześniej germanizacja nazw rozpoczęła się na terenach wschodnich Niemiec, odebranych Słowianom Połabskim jeszcze w [[średniowiecze|średniowieczu]]. Wiele nazw miast w [[Meklemburgia|Meklemburgii]], [[Brandenburgia|Brandenburgii]] oraz na [[Łużyce|Łużycach]] powstało w wyniku zniemczenia wcześniejszych słowiańskich nazw geograficznych. Do takich nazw należą np. nazwy niemieckich miast [[Chociebuż|Cottbus]] zwane po łużycku Chóśebuz, [[Rostock]] – powstała od słowiańskiej nazwy „Roztoka” co oznaczało szerokie rozpływanie się rzeki<ref name=autonazwa3>[http://www.onomastik.com/on_slawische_ortsnamen.php „Slawische Ortsnamen in Deutschland” strona niemieckiego magazynu językowego „:Onomastik”.]</ref>, [[Wismar]] – pierwotnie osada słowiańska [[Obodryci|Obodrzytów]] o nazwie „Wyszomir”, [[Chemnitz]] wywodzi się od słowiańskiej nazwy kamień – „kamien”. i bezpośrednio pochodzi od nazwy miejscowości „Kamienica” założonej w tym miejscu przez [[Słowianie połabscy|Słowian Połabskich]]<ref name=autonazwa3 /><ref>Ernst Eichler, „Namenforschung: Ein Internationales Handbuch Zur Onomastik, Tom 1", Walter de Gruyter, 1995, {{ISBN
Od połowy XVIII wieku do roku 1945 germanizacji podlegało także słowiańskie nazewnictwo miejscowości na Śląsku. Dla przykładu przetłumaczono ''Brzezetz na Birken'' (dziś [[Brzeźce (województwo opolskie)|Brzeźce]]), albo ''Dziergowitz'' na ''Oderwalde'' (dziś [[Dziergowice]]). [[Ewolucja|Ewolucję]] nazw na Śląsku świetnie ilustruje nazwa wsi [[Bystrzyca Dolna]] znajdującej się na Dolnym Śląsku. Miejscowość ta w okresie 1000 lat miała 13 nazw: Bistritcza – 1149/50 r., Wistricz – 1330 r., Wystricza – 1300 r., ''Polnisch Weistritz'' – 1318 r., ''Wistricz'' – 1334 r., ''Wistricia polonicalis'' – 1340 r., ''Polnissch Weissericz'' – 1362 r., ''Polnisch Weistritz'' – 1372 r., ''Polnischweistric'' – 1666 r., ''Pohl (nisch) Weiseritz'' – 1743 r., ''Weistriz Polnisch'' – 1785 r., ''Nieder Weistritz'' – 1886 r., Bystrzyca – 1945.
Linia 108:
Inne przykłady germanizacji słowiańskich nazw na Śląsku to [[Brzeg (miasto)|Brzeg]] – Brieg, [[Góra (województwo dolnośląskie)|Góra]] – Guhrau, [[Wołów]] – Wohlau, [[Strzelin]] – Strehlen, [[Trzebnica]] – Trebnitz, [[Głogów]] – Glogau, [[Jawor (miasto)|Jawor]] – Jauer, [[Oleśnica]] – Oels<ref>''Dolny Śląsk'', redakcja: [[Kirył Sosnowski]] i Mieczysław Suchocki, Instytut Zachodni, Poznań 1948, s. 196.”''...na 33 powiaty 29 miast ma przechowywaną z dawniejszych czasów [[język polski|polską]] nazwę...''”.</ref>. Według przedwojennego spisu w powiecie wrocławskim na 203 gminy 192 miały zgermanizowaną polską nazwę, podobne proporcje były w powiecie średzkim. W powiecie legnickim, w centrum dawnej [[Rejencja|rejencji]], dla 69 z 87 gmin wiejskich można w przeszłości znaleźć polskie nazwy, kilka wygląda na zniekształcone polskie, lecz nie odnaleziono w dokumentach potwierdzenia tego faktu. Powiat głogowski obejmował 109 gmin, z których 94 ma poświadczone polskie nazwy w [[dokument]]ach, już w spisie z 1313 na 54 nazwy (spis częściowy) tylko 6 jest niemieckich<ref>''Dolny Śląsk'', redakcja: [[Kirył Sosnowski]] i Mieczysław Suchocki, Instytut Zachodni, Poznań 1948, s. 197–198.</ref>.
Jak widać na powyższych przykładach początkowo zniemczano nazwy śląskich miejscowości w mowie potocznej, później także urzędowo zachowując jednak słowiański źródłosłów<ref>J. Bahlke, ''Śląsk i Ślązacy'', Warszawa 2001, {{ISBN
== Germanizacja na ziemiach polskich ==
Linia 202:
=== Opracowania ===
* ''Mały słownik kultury dawnych Słowian'', red. Lech Leciejewicz, Wiedza Powszechna, Warszawa 1990, {{ISBN
* Z. Boras: ''Związki Śląska i Pomorza Zachodniego z Polską w XVI wieku'', Poznań 1981.
* Norman Davies i Roger Moorhouse: ''Mikrokosmos: Portret miasta środkowoeuropejskiego'', Znak/Ossolineum, Kraków 2002, {{ISBN
* Witold Jakóbczyk: ''Przetrwać na Wartą 1815-1914'', [w:] 55. zeszyt cyklu „Dzieje narodu i państwa polskiego”, Warszawa 1989.
* A. Mendykowa: ''Dzieje książki polskiej na Śląsku'', Ossolineum, Wrocław 1991.
* {{cytuj książkę | nazwisko= Raniowski | imię= Krzysztof | tytuł= Rody ziemi wolsztyńsko-babimojskiej | edycja= | rok= 2005 | wydawca= Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Wolsztyn | isbn = 83-89208-09-1 | strony=}}
* Czesław Łuczak: „Polityka ludnościowa i ekonomiczna hitlerowskich Niemiec w okupowanej Polsce”, Wyd. Poznańskie, Poznań 1979 {{ISBN
* „Okupacja i Ruch oporu w dzienniku Hansa Franka 1939-1945”, Tom I 1939-1942, KIW Warszawa 1972
* Tadeusz Manteuffel: ''Historia powszechna: średniowiecze'', PWN, Warszawa 1978.
|