Charles Barkley: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków |
|||
Linia 51:
W drużynie z Filadelfii był początkowo drugoplanową postacią. Zmieniło się to po odejściu [[Julius Erving|Juliusa Ervinga]] i [[Moses Malone|Mosesa Malone’a]]. Barkley został liderem drużyny, jednak wciąż był daleko od mistrzostwa ligi. Podczas występu w barwach Sixers w All Star Game w 1991 roku Barkley zdobył 17 punktów, ale co ważniejsze zebrał 22 piłki, co było wyrównaniem rekordu należącego do [[Wilt Chamberlain|Wilta Chamberlaina]] z 1967 roku. Barkley zdobył nagrodę MVP za ten występ.
W 1992 roku zawodnik został oddany do [[Phoenix Suns]]. Do księgi rekordów Sixers wpisał się będąc czwartym w całkowitej liczbie punktów (14 184), trzecim w średniej punktowej (23,3 ppg), trzecim w liczbie zbiórek (7079), ósmym w liczbie asyst (2276) i drugim w skuteczności (57%). Przez 7 kolejnych lat przewodził Sixers w skuteczności i zbiórkach, a przez 6 kolejnych lat w punktach. W Suns w sezonie 1992-93 przewodził NBA w punktach, zbiórkach i asystach. Zdobył wtedy nagrodę MVP sezonu zasadniczego i doprowadził Suns do Finału NBA, w którym jednak zespół z Phoenix przegrał 4-2 z [[Chicago Bulls]]. W tym samym roku został wybrany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992|igrzyska olimpijskie w Barcelonie]]. Z [[Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w koszykówce mężczyzn na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1992|reprezentacją Stanów Zjednoczonych]], w skład której wchodzili tacy gracze jak [[Michael Jordan]], [[Larry Bird]] czy [[Magic Johnson]], zdobył złoty medal. Drużyna USA wygrywała każdy mecz przewagą minimum 30 punktów.
W kolejnych latach wielu graczy Suns dręczyły kontuzje i drużyna nie zdołała już powtórzyć swojego sukcesu. Barkley przeszedł wówczas do [[Houston Rockets]]. Tam razem z [[Hakeem Olajuwon|Hakeemem Olajuwonem]] i [[Clyde Drexler|Clydem Drexlerem]] miał w końcu zdobyć trofeum. Szanse były duże, gdyż „Rakiety” wywalczyły już tytuł rok i dwa lata wcześniej. Jednak ze względu kontuzje w sezonie 1996-97 Charles zagrał w tylko w 53 meczach, a rok później w 68.
| |||