VII Liceum Ogólnokształcące im. Dąbrówki w Poznaniu: Różnice pomiędzy wersjami

 

==Żeńska szkoła w Polsce Ludowej (1945-1967)==

Wojna przyniosła Dąbrówce ogromne straty;<ref> w czasie niemieckiej okupacji szkoła nie funkcjonowała, jednak niektóre nauczycielki na własną rękę prowadziły tajne nauczanie, Małecka 2010, s. 131</ref> 11 jej uczennic zginęło z rąk Niemców.<ref> niektóre z dziewcząt zostały zamordowane przez Niemców, niektóre zginęły w walce, np. w Powstaniu Warszawskim, Wacława Małecka, Marcin Chwaliński, Maria Sutek, Janina Nowaczyk, Magdalena Paul, Alina Sokołowska, Anna Ziółkowska, ''Dąbrówszczańskie sylwetki'', [w:] Dorota Żołądź-Strzelczyk, Justyna Gulczyńska (red.), ''180 lat Szkoły im. Dąbrówki w Poznaniu (1830-2010)'', Poznań 2010, ISBN 9788360517475, s. 275. II Zjazd Dąbrówczański, który miał miejsce w roku 1945, odbył się w związku z tym w podniosłej atmosferze, Gulczyńska 2010, s. 59</ref> Jeszcze przed [[Bitwa o Poznań|upadkiem Cytadeli]] grupa nauczycielek podniosła u formujących się władz polskich kwestię odtworzenia szkoły;<ref> Małecka 2010, s. 131; w grupie tej kluczową rolę odgrywała przedwojenna nauczycielka Dąbrówki, Janina Kamińska</ref> w kilka dni potem wskutek toczonych walk budynki przy Młyńskiej uległy jednak niemal całkowitemu zniszczeniu. Próba przejęcia pałacyku, stojącego na dawnej ludwicjańskiej posesji, nie powiodła się.<ref> początkowo Główny Urząd Mieszkaniowy zezwolił na zajęcie budynku, w którym od roku 1892 mieścił się konsystorz ewangelicki. Jednak w niejasnych okolicznościach gmach został zajęty przez Sąd Apelacyjny, Małecka 2010, s. 133</ref> Po krótkim okresie funkcjonowania wspólnie z liceum Potockiej<ref> początkowo utworzono Zjednoczone Gimnazjum i Liceum im. Potockiej i Dąbrówki; spiritus movens przedsięwzięcia była przedwojenna dyrektor Gimnazjum Potockiej Konstancja Swinarska, działająca w porozumieniu z reprezentującą Dąbrówkę Kamińską, 2010, s. 131. Nauka odbywała się początkowo w budynku byłego alumnatu ewangelickiego tzw Paulinum na Wildze przy ulicy Przemysłowej, Małecka 2010, s. 132</ref> i formalnej decyzji o odtworzeniu szkoły<ref> kuratorium zadecydowało o odtworzeniu Dąbrówki w marcu 1945, Gulczyńska 2010, s. 57</ref> rekrutację prowadzono w budynku Izby Przemysłowo-Handlowej na Mickiewicza 30; pomimo obietnic gmach przypadł innym instytucjom.<ref> Małecka 2010, s. 133</ref> W roku 1945/46 uczono w budynku Państwowego Liceum Pedagogicznego na Mylnej 5<ref> nauka odbywała się popołudniami; przed wojną budynek należał do Wielkopolskiej Szkoły Przygotowawczej, Małecka 2010, s. 133</ref> i potem w [[II Liceum Ogólnokształcące im. Generałowej Zamoyskiej i Heleny Modrzejewskiej w Poznaniu|Liceum gen. Zamoyskie]]j na Placu Matejki 56,<ref> dziewczęta które zdały maturę w roku 1946 odebranie dyplomów świętowały w Czernicach, które zostały odzyskane przez szkołę. Ośrodek w Puszczy Zielonce został z czasem utracony przez Dąbrowkę; ani dokładny czas ani okoliczności nie są znane, Małecka 2010, s. 136</ref> a w kolejnych dwu latach szkolnych w dawnym Colegium Marianum na Różanej 17,<ref> Gulczyńska 2010, s. 58</ref> które ostatecznie przypadło jednak szkole podstawowej.<ref> Małecka 2010, s. 136</ref> Rok 1948/49 Dąbrówka rozpoczęła w budynkach na [[Plac Bernardyński w Poznaniu|Placu Bernardyńskim]] po zlikwidowanej w ramach politycznych represji [[Liceum Ogólnokształcące św. Marii Magdaleny w Poznaniu|Marynce]];<ref> Gulczyńska 2010, s. 59</ref> rozegranie jednej prestiżowej szkoły przeciw drugiej było propagandowym majstersztykiem władz. W tym samym okresie wyremontowano częściowo ocalały budynek poprzeczny na Młyńskiej; otworzono tam bursę, którą Dąbrówka dzieliła z innymi szkołami.<ref> Małecka 2010, s. 138</ref>

[[Plik:Maria Łowmiańska 1953.jpg|mały|160px|1953, uczennice Dąbrówki przed szkołą]]