Wikipedia

Skoki narciarskie: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
→‎Historia: nnnnnnnnnnnn
Znaczniki: usuwanie dużej ilości tekstu (filtr nadużyć) VisualEditor
m Wycofano edycje użytkownika 195.93.142.22 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Szoltys.
Znacznik: Wycofanie zmian
Linia 1:
[[Plik:Wielka krokiew.jpg|right|230px|thumb|Skocznia narciarska [[Wielka Krokiew]] im. [[Stanisław Marusarz|Stanisława Marusarza]] w [[Zakopane]]m.]]
'''Skoki narciarskie''' – dyscyplina sportowa rozgrywana na [[Skocznia narciarska|skoczniach narciarskich]] od połowy XIX wieku. Skoki narciarskie wraz z [[biegi narciarskie|biegami narciarskimi]] oraz [[kombinacja norweska|kombinacją norweską]] (połączenie biegów i skoków) należą do rodziny sportów [[Narciarstwo klasyczne|narciarstwa klasycznego]]. Dyscyplina ta cieszy się popularnością głównie w Europie, szczególnie w [[Kraje nordyckie|krajach nordyckich]] (w [[Norwegia|Norwegii]] i [[Finlandia|Finlandii]]) i [[Europa Środkowa|Europy Środkowej]] (w [[Austria|Austrii]], [[Czechy|Czechach]], [[Niemcy|Niemczech]], [[Polska|Polsce]], [[Słowenia|Słowenii]] i [[Szwajcaria|Szwajcarii]]), a poza Europą dyscyplina ta jest popularna głównie w [[Japonia|Japonii]].
Skocznia narciarska [[Wielka Krokiew]] im. [[Stanisław Marusarz|Stanisława Marusarza]] w [[Zakopane]]m.Skoki narciarskie – dyscyplina sportowa rozgrywana na [[Stanisław Marusarz|skoczniach narciarskich]] od połowy XIX wieku. Skoki narciarskie wraz z biegami narciarskimi oraz [[Skocznia narciarska|kombinacją norweską]] (połączenie biegów i skoków) należą do rodziny sportów narciarstwa klasycznego. Dyscyplina ta cieszy się popularnością głównie w Europie, szczególnie w [[Narciarstwo klasyczne|krajach nordyckich]] (w Norwegii i Finlandii) i Europy Środkowej (w Austrii, Czechach, [[Kraje nordyckie|Niemczech]], Polsce, [[Norwegia|Słowenii]] i [[Finlandia|Szwajcarii]]), a poza Europą dyscyplina ta jest popularna głównie w Japonii.Celem jest wykonanie jak najdłuższego skoku po rozpędzeniu się i odbiciu od progu skoczni. Na największych skoczniach, tzw. mamucich, możliwe są skoki przekraczające 250 metrów (konkurencję tę nazywa się wtedy [[Mamucia skocznia narciarska|lotami narciarskimi]]). Ocenia się odległość uzyskaną przez zawodnika oraz styl skoku.Od 1924 skoki mężczyzn są konkurencją olimpijską na normalnej skoczni, od 1964 także na dużej, a od 1988 rozgrywane są zawody drużynowe; [[normalna skocznia narciarska|mistrzostwa świata]] od 1925 na normalnej, od 1962 na dużej, od 1982 drużynowo; od 1972 także [[Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym|mistrzostwa świata w lotach]], a od 2004 w ramach tych zawodów organizowane są konkursy drużynowe; od 1953 prestiżowy Turniej Czterech Skoczni, a od 1979 cykl zawodów składających się na Puchar Świata. Rozgrywane są również mistrzostwa świata juniorów. W latach 1997–2010 rozgrywano także Turniej Nordycki. Od 2009 rozgrywany jest [[Skoki narciarskie na mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym|FIS Team Tour]]. Od 1994 roku organizowane jest [[Turniej Nordycki|Letnie Grand Prix]] czyli cykl zawodów organizowanych w sezonie letnim, będący odpowiednikiem zimowego Pucharu Świata, gdzie skoczkowie rozpędzają się na rozbiegu po porcelanowych torach, a lądują na specjalnym tworzywie – igelicie – pokrywającym zeskok.Od sezonu 2011/2012 w ramach Pucharu Świata rywalizują również kobiety, dla których dotąd najbardziej prestiżowymi rozgrywkami był Puchar Kontynentalny. Wchłonął on w 2004 dotychczasowy najważniejszy cykl kobiecy, FIS Ladies Winter Tournee, rozgrywany od 1999, początkowo pod nazwą FIS Ladies Grand Tournee. Od 2009 skoki kobiet weszły w program mistrzostw świata, a w 2014 skoki kobiet zadebiutowały w programie igrzysk olimpijskich☃☃. Od 2012 organizowane jest również Letnie Grand Prix kobiet.Od 18 marca 2017 nieoficjalny rekord świata w długości skoku należy do Stefana Krafta, który uzyskał 253,5 m w Vikersund. Najdłuższy nieustany skok (podparty) oddał w 2015 roku, także w Vikersund, [[Vikersund|Dmitrij Wasiljew]], który uzyskał 254 metry.HistoriaSkok w 1905Miejscem, w którym narodziły się zimowe konkurencje klasyczne, w tym także skoki, jest Norwegia. Tam właśnie pojawili się narciarze, wykorzystujący „dwie deski” nie tylko do biegania, ale i skakania. Jednym z nich był Sondre Norheim z Telemarku, oraz pierwszy rekordzista w długości skoku narciarskiego Olaf Rye. Pierwszy klub narciarski, Trysil Shooting and Skiing Club, założono na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku. W tym samym czasie zorganizowano pierwsze zawody narciarskie „Holmenkollen Nordic”, które z czasem zyskały miano igrzysk nordyckich. Pierwsza większa skocznia została zbudowana w Holmenkollen, gdzie 31 stycznia 1892 rozegrano pierwszy konkurs skoków, podczas którego najdalej skoczył Arne Ustvedt (21,5 metra). Szybko popularność poza Norwegią skoki zyskały także w Finlandii i Szwecji, a poza [[Arne Ustvedt|Skandynawią]] znalazły uznanie w Austrii, [[Finlandia|Szwajcarii]] i pozostałych krajach alpejskich.Styl aerodynamiczny, zapoczątkowany przez Jacoba Tullina-Thamsa[[Finlandia|ndii]] i [[Szwecja|Szwecji]], a poza [[Skandynawia|Skandynawią]] znalazły uznanie w [[Austria|Austrii]], [[Szwajcaria|Szwajcarii]] i pozostałych krajach alpejskich.
 
Celem jest wykonanie jak najdłuższego skoku po rozpędzeniu się i odbiciu od progu skoczni. Na największych skoczniach, tzw. [[Mamucia skocznia narciarska|mamucich]], możliwe są skoki przekraczające 250 metrów (konkurencję tę nazywa się wtedy [[loty narciarskie|lotami narciarskimi]]). Ocenia się odległość uzyskaną przez zawodnika oraz styl skoku.
 
Od 1924 skoki mężczyzn są konkurencją [[Medaliści igrzysk olimpijskich w skokach narciarskich|olimpijską]] na [[normalna skocznia narciarska|normalnej skoczni]], od 1964 także na dużej, a od 1988 rozgrywane są zawody drużynowe; [[Skoki narciarskie na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym|mistrzostwa świata]] od 1925 na normalnej, od 1962 na dużej, od 1982 drużynowo; od 1972 także [[Mistrzostwa świata w lotach narciarskich|mistrzostwa świata w lotach]], a od 2004 w ramach tych zawodów organizowane są konkursy drużynowe; od 1953 prestiżowy [[Turniej Czterech Skoczni]], a od 1979 cykl zawodów składających się na [[Puchar Świata w skokach narciarskich|Puchar Świata]]. Rozgrywane są również [[Skoki narciarskie na mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym|mistrzostwa świata juniorów]]. W latach 1997–2010 rozgrywano także [[Turniej Nordycki]]. Od 2009 rozgrywany jest [[FIS Team Tour]]. Od 1994 roku organizowane jest [[Letnie Grand Prix w skokach narciarskich|Letnie Grand Prix]] czyli cykl zawodów organizowanych w sezonie letnim, będący odpowiednikiem zimowego Pucharu Świata, gdzie skoczkowie rozpędzają się na rozbiegu po porcelanowych torach, a lądują na specjalnym tworzywie – [[igelit|igelicie]] – pokrywającym zeskok.
 
Od [[Puchar Świata kobiet w skokach narciarskich 2011/2012|sezonu 2011/2012]] w ramach Pucharu Świata rywalizują również kobiety, dla których dotąd najbardziej prestiżowymi rozgrywkami był [[Puchar Kontynentalny w skokach narciarskich|Puchar Kontynentalny]]. Wchłonął on w 2004 dotychczasowy najważniejszy cykl kobiecy, [[FIS Ladies Winter Tournee]], rozgrywany od 1999, początkowo pod nazwą FIS Ladies Grand Tournee. Od 2009 skoki kobiet weszły w program mistrzostw świata, a w 2014 skoki kobiet zadebiutowały w programie igrzysk olimpijskich<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.olympic.org/news?articlenewsgroup=-1&articleid=124134&searchpageipp=10&searchpage=1|tytuł=Six new events added to the Olympic Winter Games programme in Sochi|data=6 kwietnia 2011|data dostępu=26 lutego 2012|język=en}}</ref>. Od 2012 organizowane jest również Letnie Grand Prix kobiet.
 
Od 18 marca 2017 nieoficjalny rekord świata w długości skoku należy do [[Stefan Kraft|Stefana Krafta]], który uzyskał 253,5 m w [[Vikersund]]. Najdłuższy nieustany skok (podparty) oddał w 2015 roku, także w Vikersund, [[Dmitrij Wasiljew]], który uzyskał 254 metry.
 
== Historia ==
[[Plik:Ski jumping 1905.jpg|left|200px|thumb|Skok w 1905]]
Miejscem, w którym narodziły się zimowe konkurencje klasyczne, w tym także skoki, jest [[Norwegia]]. Tam właśnie pojawili się narciarze, wykorzystujący „dwie deski” nie tylko do biegania, ale i skakania. Jednym z nich był [[Sondre Norheim]] z [[Telemark (Norwegia)|Telemarku]], oraz pierwszy rekordzista w długości skoku narciarskiego [[Olaf Rye]]. Pierwszy klub narciarski, ''Trysil Shooting and Skiing Club'', założono na początku lat sześćdziesiątych XIX wieku. W tym samym czasie zorganizowano pierwsze zawody narciarskie „Holmenkollen Nordic”, które z czasem zyskały miano igrzysk nordyckich. Pierwsza większa skocznia została zbudowana w [[Holmenkollen]], gdzie 31 stycznia 1892 rozegrano pierwszy konkurs skoków, podczas którego najdalej skoczył [[Arne Ustvedt]] (21,5 metra). Szybko popularność poza Norwegią skoki zyskały także w [[Finlandia|Finlandii]] i [[Szwecja|Szwecji]], a poza [[Skandynawia|Skandynawią]] znalazły uznanie w [[Austria|Austrii]], [[Szwajcaria|Szwajcarii]] i pozostałych krajach alpejskich.
 
[[Plik:Styl3.jpg|thumb|
Linia 11 ⟶ 23:
W lutym 1924 odbyły się I Zimowe Igrzyska Olimpijskie w [[Chamonix-Mont-Blanc|Chamonix]]. Najlepsi w konkursie skoków byli Norwegowie zajmując całe podium, a złotym medalistą został [[Jacob Tullin Thams]], który skoczył dwa razy na odległość 49 metrów. Wykorzystał on nowy styl, silnie pochylając się do przodu.
 
Pierwsze polskie sukcesy pojawiły się w 1936 na IV Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w [[Garmisch-Partenkirchen]]. [[Stanisław Marusarz]] skoczył wtedy 73 i 75,5 metra i zajął 5. miejsce. W tym samym roku powstała największa mamucia skocznia w [[Planica|Planicy]], na której 15 marca została złamana bariera 100 metrów. Dokonał tego Austriak [[Josef Bradl]], który tego dnia uzyskał 101 metrów.
 
Przez lata zmieniała się technika skoku. Na początku zawodnicy skakali „na stojąco”, wymachując rękami. W latach dwudziestych zaczęli przyjmować bardziej aerodynamiczną sylwetkę, pochylając się do przodu. Po wojnie, w latach pięćdziesiątych, trzymali ręce wyciągnięte przed siebie (taką techniką skakał m.in. mistrz olimpijski z 1960 – [[Helmut Recknagel]]), by po jakimś czasie układać je wzdłuż tułowia, co jest normą do dzisiaj. Ostatnią wielką rewolucją była zmiana ustawienia nart. Zapoczątkował ją w 1985 Szwed [[Jan Boklöv]], który jako pierwszy odnosił sukcesy międzynarodowe skacząc stylem „V” (narty podczas lotu nie są ustawione równolegle do siebie, tylko tworzą kształt litery V). Początkowo Szwed był karany przez sędziów otrzymując niższe noty za styl wykonywanego skoku. Pomimo uzyskiwanych znacznie dłuższych odległości od rywali przegrywał właśnie poprzez ocenę stylu przez sędziów. Podczas igrzysk olimpijskich w [[Albertville]] w 1992 oba style uznano za dozwolone. Zmiana ta uczyniła skoki bezpieczniejszymi dla samych zawodników (zmniejszona prędkość przy lądowaniu), a przy tym dłuższymi. Stylem V posługiwał się już wcześniej Polak ze [[Szklarska Poręba|Szklarskiej Poręby]] [[Mirosław Graf]], jednak bez większych sukcesów. Mimo to Jan Boklöv, a nie on, jest uznawany za prekursora nowej techniki.
 
W latach 90. XX wieku skocznie narciarskie zaczęły być wyposażone w igelit, dzięki czemu możliwe jest uprawienie tej dyscypliny przez cały rok.
 
== Polscy rekordziści świata w długości skoku narciarskiego ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Skoki_narciarskie”