Polska w okresie rozbicia dzielnicowego: Różnice pomiędzy wersjami

Długi okres trwania rozbicia dzielnicowego przyczynił się do rozbudzenia partykularyzmów regionalnych, wzrostu znaczenia możnowładztwa oraz wyższego duchowieństwa. Brak silnego środka decyzyjnego potrafiącego skupić w swych rękach siły całego królestwa, a także częsty brak współpracy między poszczególnymi książętami przyczynił się do osłabienia państwa, a co za tym idzie, nie tylko zahamowania wszelkich ambicji ekspansjonistycznych, lecz także utraty dużej części terytorium. W okresie rozbicia dzielnicowego usamodzielniły się księstwa pomorskie (zachodnie uległo wpływom margrabiów brandenburskich, a gdańskie w XIV stuleciu zostało włączone do państwa krzyżackiego), Brandenburgia zajęła ziemię lubuską, a księstwa śląskie w dużej mierze wpadły w krąg zależności od królestwa czeskiego. Rozbicie dzielnicowe ''de facto'' poskutkowało przekształceniem Polski w luźną konfederacją księstw, które łączyła jedynie wspólna głowa państwa oraz (w teorii) polityka zagraniczna. Po wygaśnięciu zasady [[pryncypat (Polska)|pryncypatu]] "konfederacja" przekształciła się w kilkadziesiąt całkowicie niezależnych państewek.

 

Na mocy [[Ustawa sukcesyjna Bolesława Krzywoustego|ustawy sukcesyjnej]] [[Bolesław III Krzywousty|Bolesława III Krzywoustego]] [[Księstwo Polskie]] zostało podzielone na dzielnice. [[Seniorat|Seniorem]] sprawującym władzę zwierzchnią został najstarszy syn [[Władysław II Wygnaniec]], który otrzymał [[Śląsk]] i [[Ziemia Lubuska|Ziemię Lubuską]]. [[Mazowsze]] przypadło [[Bolesław IV Kędzierzawy|Bolesławowi IV Kędzierzawemu]], a zachodnia [[Wielkopolska]] [[Mieszko III Stary|Mieszkowi III Staremu]]. Po śmierci Krzywoustego [[ziemia sandomierska|ziemię sandomierską]] wydzielono [[Henryk Sandomierski|Henrykowi Sandomierskiemu]], a wdowie [[Salomea z Bergu|Salomei]] jako [[oprawa wdowia|oprawę wdowią]] ziemię łęczycko-sieradzką.