Gieorgij Malenkow: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
m MalarzBOT: poprawiam link tożsamy z tekstem linka
Linia 6:
|miejsce śmierci = [[Moskwa]]
|grafika = Georgy_Malenkov_1964.jpg
|funkcja = [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego| Sekretarz Generalny KPZR]]
|partia = [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego]]
|od = 5 marca 1953
|do = 14 września 1953
Linia 24:
 
== Życiorys ==
W 1919 wstąpił do [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], w rok później do [[RKP(b)]]. W czasie służby wojskowej był [[Politruk|komisarzem politycznym (''politrukiem'')]]. Następnie studiował w [[Moskwa|Moskwie]]. Później był pracownikiem technicznym aparatu partyjnego. W latach 1934-1939 był kierownikiem ważnego Wydziału Kierowniczych Organów Partyjnych KC WKP(b), aktywnie uczestnicząc w przeprowadzeniu ''[[Wielki terror (ZSRR)|''wielkiej czystki'']]'' – m.in. osobiście uczestniczył w przesłuchaniach aresztowanych działaczy partyjnych.
 
Na XVIII zjeździe |WKP(b) w 1939 Malenkow został sekretarzem KC WKP(b). W czasie wojny wszedł w skład [[Państwowy Komitet Obrony ZSRR|Państwowego Komitetu Obrony]], był wysyłany często na krytyczne odcinki frontu; kierował też produkcją samolotów. Od 1944 wicepremier ZSRR, od 1946 członek Biura Politycznego KC WKP(b). Mimo przejściowej niełaski stał się drugą osobą w państwie. W 1949 organizował tzw. [[Sprawa leningradzka|sprawę leningradzką]], a następnie sprawę „Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego”<ref>Taubman 2003, s. 263–64.</ref>. W 1952 przewodniczył [[XIX Zjazd KPZR|XIX Zjazdowi KPZR]] i wygłosił na nim referat sprawozdawczy (zgodnie z jego konwencją, Stalin wyłącznie przysłuchiwał się obradom, składającym się głównie z pochwał jego osoby i polityki).
Linia 32:
9 lutego 1955 został zmuszony do złożenia samokrytyki, a plenum KC zwolniło go z funkcji premiera i przesunęło na funkcję wicepremiera i ministra energetyki. Na stanowisku szefa rządu zastąpił go marszałek [[Nikołaj Bułganin]], ale prawdziwym przywódcą państwa został Chruszczow, który objął stanowisko I sekretarza KC<ref>Fursenko 2006, s. 15–17.</ref>.
 
Stosunki między nowym przywódcą a starymi współpracownikami Stalina nie układały się i wreszcie w 1957 „[[antypartyjnaAntypartyjna grupa Malenkowa, Kaganowicza, Mołotowa, Bułganina i Szepiłowa|antypartyjna grupa]]”, w skład której wchodzili Malenkow, [[Wiaczesław Mołotow]], [[Łazar Kaganowicz]], [[Dmitrij Szepiłow]], Nikołaj Bułganin i [[Klimient Woroszyłow]] podjęła nieudaną próbę obalenia Chruszczowa. Kariera polityczna Malenkowa dobiegła końca, od 1957 pracował jako dyrektor elektrowni, a w 1961 został zwolniony na emeryturę i wydalony z partii. Nie cofnięto jednak jego przywilejów: bezpłatnej daczy i zaopatrzenia<ref>Tompson 1995, s. 141, 176–83.</ref>.
 
== Przypisy ==