Baranowicze: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Między I i II wojną światową: drobne redakcyjne, wikizacja |
|||
Linia 47:
18 marca 1919 polski oddział kawalerii [[13 Pułk Ułanów Wileńskich|13 Pułku Ułanów Wileńskich]] pod dowództwem mjr. [[Władysław Dąbrowski (1891–1927)|Władysława Dąbrowskiego]] dokonał rajdu i przejściowo odbił Baranowicze z rąk [[bolszewicy|bolszewików]]. Polacy zdobyli duże zapasy broni, amunicji i materiału wojennego oraz wzięli wielu bolszewickich jeńców, po czym wycofali się<ref>{{cytuj książkę| tytuł = Wojna polsko-rosyjska 1919–1920| strony = 70| rozdział = Wstępna faza walk| nazwisko r = Wyszczelski| imię r = Lech}}</ref>. 18 kwietnia 1919 siły polskie ponownie zaatakowały Baranowicze, tym razem z zamiarem trwałego opanowania miasta. Zgrupowanie płk. [[Aleksander Boruszczak|Aleksandra Boruszczaka]] przez całą noc prowadziło walki o miasto z bolszewikami, w tym przy użyciu bagnetów. Wreszcie wczesnym świtem 19 kwietnia dokonano szturmu i do godziny 7:00 całkowicie oczyszczono miasto z nieprzyjaciela<ref>{{cytuj książkę| tytuł = Wojna polsko-rosyjska 1919–1920| strony = 103| rozdział = Wyprawa wileńska| nazwisko r = Wyszczelski| imię r = Lech}}</ref>.
W 1919 Baranowiczom nadano [[prawa miejskie]]. W okresie międzywojennym były ważnym ośrodkiem gospodarczym [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]], największym miastem [[województwo nowogródzkie (II Rzeczpospolita)|województwa nowogródzkiego]], siedzibą [[Garnizon Baranowicze|Garnizonu Baranowicze]] i oddziału [[Korpus Ochrony Pogranicza|Korpusu Ochrony Pogranicza]]. W dniu 30 października 1922 r. miasto odwiedził marszałek [[Józef Piłsudski]]. Po 1922 roku przy ulicy Staszica wzniesiono kolonię urzędniczą oraz uruchomiono gimnazjum. W 1924 roku w mieście zbudowany został drewniany kościół katolicki pw. Podwyższenia Krzyża. Od 1925 roku na rogu ulic Szeptyckiego (Sowieckiej) i Mickiewicza został odsłonięty, drugi po warszawskim, Grób Nieznanego Żołnierza<ref name=koprowski>{{cytuj książkę | tytuł = Białoruś. Uparte trwanie polskości | strony = 135–136 | rozdział = Trwanie w Baranowiczach}}</ref>. W tym samym powstało technikum kolejowe oraz szkoła kupiecka. W 1926 do budowanej [[Sobór Opieki Matki Bożej w Baranowiczach|lokalnej cerkwi]] przeniesiono elementy wyposażenia rozebranego [[sobór św. Aleksandra Newskiego w Warszawie|soboru św. Aleksandra Newskiego w Warszawie]]. W 1927 roku zbudowano nowoczesną rzeźnię miejską. W 1929 roku otworzono muzeum powiatowe i zbudowano Bank Polski. Wkrótce oddano do użytku nowy budynek Ogniwa Polskiego, Poczty Polskiej, kino „Apollo” i remizę strażacką<ref>{{Cytuj | url=http://bartrans.net/baranavichy1706-1941.pl.shtml | tytuł=Historia m. Baranowicze od pierwszej wzmianki do II wojny światowej (lata 1706–1941)| opublikowany=bartrans.net | data dostępu=2017-11-22}}</ref>. W 1938 roku uruchomiono lokalną rozgłośnię Polskiego Radia, [[Polskie Radio Baranowicze]]<ref name=koprowski/>.
W Baranowiczach mieściło się dowództwo [[Nowogródzka Brygada Kawalerii|Nowogródzkiej Brygady Kawalerii]], którą od 1937 roku dowodził gen. [[Władysław Anders]]<ref name=koprowski/>, a także stacjonowały [[26 Pułk Ułanów Wielkopolskich|26 Pułk Ułanów]], [[78 Pułk Piechoty (II RP)|78 Pułk Piechoty]], [[9 Dywizjon Artylerii Konnej]], 9 Szwadron Pionierów i 9 Szwadron Łączności. W okresie międzywojennym jako dowódcy i oficerowie służyli w Baranowiczach m.in. [[Roman Abraham]], [[Mieczysław Boruta-Spiechowicz]], [[Stanisław Grzmot-Skotnicki]], [[Bolesław Kontrym]], [[Witold Pilecki]], [[Nikodem Sulik]]<ref>[http://dzieje.pl/dzieje-sie/miasto-przy-torze-kolej-i-wojsko-w-dziejach-baranowicz Miasto przy torze. Kolej i wojsko w dziejach Baranowicz]</ref>.
| |||