Mao Zedong: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 188.146.46.12 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Paweł Ziemian BOT. Znacznik: Wycofanie zmian |
m Tworzę Szablon:Cytuj |
||
Linia 123:
==== Kontynuacja wojny ====
[[Plik:Mao Zedong, 1935.jpg|thumb|Mao Zedong w 1935 roku]]
Wojna między Kuomintangiem w decydującą fazę po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] i [[kapitulacja Japonii|kapitulacji Japonii]] latem 1945 roku. Zgodnie z warunkami japońskiej bezwarunkowej kapitulacji podyktowanej przez [[Stany Zjednoczone|Stany Zjednoczone Ameryki]], wojska japońskie poddały się wojskom KMT, a nie do KPCh<ref>{{Cytuj|autor = Peter Gue Zarrow |tytuł = China in War and Revolution, 1895–1949 |data = 2005 |isbn = 0-415-36447-7 |miejsce = London ; New York |wydawca = Routledge |s = 338 |oclc = 56672155 }}</ref>. Sytuacja inaczej wyglądała w [[Mandżuria|Mandżurii]] gdzie KMT nie miała swoich sił więc Japończycy poddali się wojskom ZSRR. W pierwszych powojennych negocjacjach pokojowych w Chongqing w dniu 28 sierpnia 1945 roku uczestniczyli zarówno Czang i Mao. 10 października 1945 roku obaj przywódcy zawarli pokój co nie przyniosło jednak żadnych konkretnych rezultatów<ref>Xu, Guangqiu. (2001). ''War Wings: The United States and Chinese Military Aviation, 1929–1949''. Greenwood Publishing Group. {{ISBN|0-313-32004-7}}. s. 201.</ref> – walki między stronami wywiązały się na nowo. Walki na wielką skalę wywiązały się, gdy ZSRR odmówił KMT oddania władzy nad Mandżurią, a wycofując się umożliwił wkraczanie na obszar regionu wojsk KPCh. Wojska KMT wsparte przez lotnictwo amerykańskie rozpoczęło walki z siłami komunistycznymi na północy kraju. 14 listopada 1945 roku siły KMT rozpoczęły ofensywę mającą na celu umożliwienie KPCh zwiększenia kontrolowanych obszarów<ref name="jessup">{{Cytuj|autor = John E Jessup |tytuł = A Chronology of Conflict and Resolution, 1945-1985 |data = 1989 |isbn = 0-313-24308-5 |miejsce = New York |wydawca = Greenwood Press |oclc = 18559045 }}</ref>. Komuniści przeprowadzili kontrofensywę w wyniku której KPCh objęło kontrolę nad niemal całym [[Szantung (półwysep)|półwyspem Szantung]] (z wyjątkiem miejsc znajdujących się pod kontrolą armii USA)<ref name="jessup" />. Mimo rzeczywistego trwania wojny rozejm oficjalnie rozwiązano w czerwcu 1946 roku<ref>
W chwili rozpoczęcia kolejnego etapu wojny domowej na prowadzenie z góry wysuwali się komuniści. Ich armia wzrosła do 1,2 miliona żołnierzy, milicja z kolei do dwóch milionów. Komuniści kontrolowali jedną czwartą terytorium kraju i jedną trzecią ludności. Ponadto ZSRR przekazał KPCh znaczną ilość dostaw broni przechwyconej Japończyków<ref name=kopytko>Nguyễn Anh Thái; Nguyễn Quốc Hùng; Vũ Ngọc Oanh; Trần Thị Vinh; Đặng Thanh Toán; Đỗ Thanh Bình (2002). Lịch sử thế giới hiện đại. Ho Chi Minh City: Giáo Dục Publisher. s. 320–322. 8934980082317.</ref>. Komuniści znacznie zwiększyli swoje poparcie obiecując reformę rolną – w ten sposób do wojsk KPCh dołączyła ogromna liczba bezrolnych i głodujących chłopów<ref name=korytko>Ray Huang, ''Cong dalishi jiaodu du Jiang Jieshi riji'' (''Reading Chiang Kai-shek’s diary from a macro-history perspective''), China Times Publishing Press, Taipei, 1994, s. 441–443.</ref>. KPCh zyskała niemalże nieograniczoną liczbę ludzi przeznaczonych zarówno do walki, jak i celów logistycznych<ref>Lung Ying-tai, ''Dajiang dahai 1949'', Commonwealth Publishing Press, Taipei, 2009, s. 184.</ref>. USA ciągle wspierało słabnące siły Kuomintangu. Ponad 50 tysięcy marines zostało wysłanych do ochrony strategicznych punktów, a 100 tysięcy żołnierzy amerykańskich do przybrzeżnej prowincji [[Szantung]]. Armia amerykańska ponadto przeszkoliła ponad 500 tysięcy wojskowych KMT i przerzucała siły narodowców na przechwycone od komunistów strefy. Rząd narodowców otrzymał kredyty warte setki milionów dolarów – w ciągu mniej niż dwóch lat po wojnie chińsko-japońskiej, KMT otrzymał 4,43 miliardy dolarów<ref name=kopytko /><ref>William Blump, ''U.S. Military and CIA Interventions Since World War II'', s. 23, Zed Books 2004 London.</ref>.
Linia 316:
* {{cytuj książkę |nazwisko = Kajdański| imię = Edward| tytuł = Chiny. Leksykon| wydawca = Książka i Wiedza| miejsce = Warszawa | rok = 2005| strony = | isbn = 83-05-13407-5}}
* {{Cytuj|autor = Peter Carter |tytuł = Mao |data = 1976 |isbn = 978-0192731401 |miejsce = London |wydawca = Oxford University Press |oclc = 2837323 }}
*
* Davin, Delia (2013). ''Mao: A Very Short Introduction''. Oxford UP. {{ISBN|9780191654039}}.
* Dikötter, Frank (2010). ''Mao’s Great Famine: The History of China’s Most Devastating Catastrophe, 1958–62''. London: Walker & Company. {{ISBN|0-8027-7768-6}}.
Linia 334:
* {{Cytuj książkę |nazwisko = Becker | imię = Jasper | tytuł = Hungry ghosts: Mao’s secret famine| wydawca = Henry Holt | miejsce = New York | rok = 1998 | isbn = 0-8050-5668-8 | język = en | odn=tak}}
* {{Cytuj książkę | nazwisko = Valentino | imię = Benjamin | tytuł = Final solutions: mass killing and genocide in the twentieth century| wydawca = Cornell University Press | miejsce = Ithaca, N.Y | rok = 2004 | isbn = 0-8014-3965-5 | język = en |odn=tak}}
*
* Spence, Jonathan (1999). ''Mao Zedong. Penguin Lives. New York: Viking Pres''s. {{ISBN|978-0-670-88669-2}}. OCLC 41641238.
* Kuisong, Yang (March 2008). „Reconsidering the Campaign to Suppress Counterrevolutionaries” (PDF). The China Quarterly (193): 102–121.
| |||