Bolesław Kominek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Tworzę Szablon:Cytuj |
Kwadratsqr (dyskusja | edycje) m →Życiorys: int., drobne redakcyjne - "do spraw" kończymy kropką |
||
Linia 61:
Urodził się 23 grudnia 1903 w [[Radlin II|Radlinie]] (obecnie dzielnica Radlin II w [[Wodzisław Śląski|Wodzisławiu Śląskim]])<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.kardynalkominek.pl/pl/Biografia|tytuł=Biografia|opublikowany=kardynalkominek.pl|data dostępu=2012-12-08}}</ref>. Syn Franciszka i Katarzyny z domu Kozielskiej. Pochodził z górnośląskiej rodziny wielodzietnej i był najstarszym spośród dziewięciorga dzieci<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.zsp3.wodzislaw.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=3&Itemid=4|tytuł=Patron szkoły|opublikowany=zsp3.wodzislaw.pl|data dostępu=2013-07-24}}</ref>. Posługiwał się zarówno językiem polskim, jak i niemieckim, którego uczył się w niemieckiej szkole<ref name=ah>B. Maciejewska, ''Udzielamy wybaczenia i prosimy o nie'', w: ''Ale Historia'', Nr 46 (200), 16 listopada 2015, s. 7–9.</ref>.
Ukończył [[I Liceum Ogólnokształcące im. Powstańców Śląskich w Rybniku|Państwowe Gimnazjum w Rybniku]]. Następnie studiował na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]] w Krakowie i w [[Institut Catholique|Instytucie Katolickim]] w Paryżu (1927–1930). [[sakrament święceń|Święcenia kapłańskie]] przyjął 11 września 1927 w Katowicach. W okresie studiów paryskich działał jako duszpasterz wśród emigrantów polskich. Od 1930 pracował w diecezji katowickiej, gdzie był m.in. sekretarzem [[Akcja Katolicka w II Rzeczypospolitej|Akcji Katolickiej]]. Podczas II wojny światowej przebywał w Lublinie i na Górnym Śląsku, prowadził działalność charytatywną i duszpasterską na rzecz jeńców wojennych i więźniów obozów koncentracyjnych. Jego brat wcielony został do [[Wehrmacht]]u, a on został wpisany do III grupy [[Volkslista|Volkslisty]], jednocześnie będąc kapelanem [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]] na Górnym [[Śląsk]]u i pełnomocnikiem rządu na emigracji ds. kościelno-społecznych<ref name=ah/>.
15 sierpnia 1945 został mianowany [[administrator apostolski|administratorem apostolskim]] [[Opole|Opola]]. Stworzył podstawy do powołania w 1972 [[diecezja opolska|diecezji opolskiej]]. Nie zgadzał się na osobne, nowe parafie dla repatriantów z Kresów, podobnie jak zakazywał nabożeństw tylko dla [[Ślązacy|Górnoślązaków]]. Z nagrobków na cmentarzach w ramach ''odniemczania'' nakazywał [[polonizacja|skuwać niemieckie napisy]], kapłanów mówiących [[Etnolekt śląski|w gwarze górnośląskiej]] zachęcał do nauki polskiego. W Niemczech traktowano go jako polskiego nacjonalistę, a w Polsce jego działalność spotkała się z niechętnym przyjęciem władz komunistycznych, które oskarżały go o [[antypolonizm]]<ref name=ah/>. Często odwiedzali go [[Niemcy]], zarówno ci, którzy zostali na Górnym [[Śląsk]]u jak i z [[Republika Federalna Niemiec (1949–1990)|RFNu]], a także Górnoślązacy, którzy po wojnie zostali na zachodzie Europy. 26 stycznia 1951 został zmuszony do opuszczenia Opola. Przebywał w Krakowie i w [[Siersza|Sierszy]].
| |||