Wersja z 15:56, 19 maj 2018 edytuj Paweł Ziemian BOT (dyskusja \| edycje) Boty 1 384 060 edycji m Tworzę Szablon:Cytuj ← poprzednia edycja		Wersja z 18:46, 2 sie 2018 edytuj anuluj edycję Gruzin (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 32 980 edycji drobne redakcyjne Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 następna edycja →
Linia 9: \|stopień grafika = PL Epolet por.svg \|stopień = [[porucznik]] \|data urodzenia = [[11 sierpnia]] [[1898]] \|miejsce urodzenia = Buchberg, [[Austro-Węgry]] \|data śmierci = [[25 sierpnia]] [[2002]] \|miejsce śmierci = [[Rzym]], [[Włochy]] \|lata służby = od 1940 \|siły zbrojne = [[Armia Krajowa]]<br />[[Polskie Siły Zbrojne]] Linia 40: Wybuch [[II wojna światowa\|wojny]] zastał ją we Lwowie. Po zajęciu miasta przez [[Armia Czerwona\|Armię Czerwoną]] przez pewien czas kontynuowała wykłady na [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki\|Uniwersytecie Lwowskim]]. Zaangażowała się w działalność konspiracyjną. Wobec zagrożenia aresztowaniem przez [[NKWD]] skorzystała z możliwości wymiany ludności między terenami polskimi okupowanymi przez ZSRR i hitlerowskie Niemcy i przeszła 3 maja 1940 r. na ziemie okupowane przez Niemcy. Służyła w szeregach [[Związek Walki Zbrojnej\|Związku Walki Zbrojnej]], a następnie w [[Armia Krajowa\|Armii Krajowej]] (porucznik). Z polecenia dowództwa konspiracyjnego brała udział w pracach uznawanej przez Niemców [[Rada Główna Opiekuńcza\|Rady Głównej Opiekuńczej]], utrzymując m.in. kontakt z wieloletnim przyjacielem rodziny, arcybiskupem krakowskim [[Adam Stefan Sapieha\|Adamem Sapiehą]]. W styczniu 1942 r. przyjechała ponownie do Lwowa z zadaniem zorganizowania filii Rady Głównej Opiekuńczej (tzw. Komitetu Polskiego) w województwie stanisławowskim. Wkrótce jednak (maj 1942) została w Stanisławowie aresztowana przez [[Gestapo]], przesłuchiwał ją szef Gestapo w [[Iwano-Frankiwsk\|Stanisławowie]], ~~Hauptsturmführer~~hauptsturmführer [[Hans Krüger (oficer Gestapo)\|Hans Krüger]], znany z [[Mord w Czarnym Lesie\|akcji wymordowania polskiej inteligencji]] w Stanisławowie. W przekonaniu, że aresztowana wkrótce poniesie śmierć, oficer ~~gestapo~~Gestapo pochwalił się przed nią swoją decydującą rolą także w [[mord profesorów lwowskich\|mordzie profesorów lwowskich]] (3 na 4 lipca 1941). Już po wojnie zeznania Lanckorońskiej oraz przekazany b. rektorowi Uniwersytetu Lwowskiego [[Stanisław Kulczyński\|Stanisławowi Kulczyńskiemu]] tzw. ''Raport Karli Lanckorońskiej'' (opublikowany w 1977) były ważnymi dowodami przy próbach wyjaśnienia zbrodni lwowskiej. Lanckorońska została przeniesiona ze Stanisławowa do Lwowa, a następnie wysłana do [[Ravensbrück (KL)\|obozu koncentracyjnego Ravensbrück]] (nr obozowy 16076), doczekała tam jednak zwolnienia. U schyłku wojny 5 kwietnia 1945 uwolniono ją po interwencji Carla J. Burckhardta, prezesa Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Wydarzenia wojenne opisała w książce ''Wspomnienia wojenne 22 IX 1939 – 5 IV 1945'' nominowanej do [[Nagroda Literacka „Nike”\|Nagrody Literackiej Nike]] 2002<ref>{{Cytuj stronę\|tytuł = Nagroda Nike 2002\|url = http://nike.org.pl/strona.php?p=28&eid=7\|opublikowany = nike.org.pl\|data dostępu = 2015-08-20\|imię = \|nazwisko =}}</ref>.

Karolina Lanckorońska: Różnice pomiędzy wersjami