Frank Parker (tenisista): Różnice pomiędzy wersjami

|grafika =

|opis grafiki =

|miejsce zamieszkania =

|miejsce urodzenia = [[Milwaukee]]<br />[[Wisconsin]]

|miejsce śmierci = [[San Diego]]<br />[[Kalifornia]]

|wzrost =

|masa_ciała =

|trener =

|S turnieje = 74

|S WM = '''SF''' (1937)

|D turnieje =

|D ranking =

|D AO =

|commons =

|wikicytaty =

|www =

W [[1933]] awansował do pierwszej dziesiątki rankingu amerykańskiego (sklasyfikowany na 8. miejscu). Pozostawał w niej przez siedemnaście lat do [[1949]], co stanowiło rekord poprawiony dopiero w 1988 przez [[Jimmy Connors|Jimmy’ego Connorsa]]. W mistrzostwach USA Parker debiutował w [[1932]], dochodząc do III rundy, w której uległ 1:6, 4:6, 6:4, 2:6 rozstawionemu z czwórką [[George Lott]]owi. Wygrał turniej w swoim trzynastym podejściu w [[1944]], kiedy jako sierżant armii amerykańskiej w okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przebywał na urlopie. Ponownie w czasie przerwy w odbywaniu służby wojskowej obronił tytuł w [[1945]]. W obu finałach jego przeciwnikiem był [[Bill Talbert]]. Szansę na trzecie z rzędu zwycięstwo zamknęła Parkerowi ćwierćfinałowa porażka z [[Tom Brown|Tomem Brownem]] w [[1946]] (3:6, 4:6, 8:6, 6:3, 1:6). Rok później Parker jeszcze raz doszedł do finału mistrzostw USA, ale tym razem, chociaż prowadził już 2:0 w setach, uległ [[Jack Kramer|Jackowi Kramerowi]]. W [[1949]] uległ w półfinale 6:3, 7:9, 3:6, 2:6 [[Ricardo González|Pancho GonzálezGonzálezowi]]owi.

Mniej szczęśliwa niż trawa Forest Hills była dla Parkera trawa wimbledońska, gdzie jedynie raz -– w [[1937]] -– osiągnął półfinał singla (pokonał m.in. Niemca [[Henner Henkel|Hennera Henkela]], odpadł z [[Don Budge|Donem Budge]]). Skuteczniej grał na paryskiej mączce kortów im. Rolanda Garrosa -– wygrał międzynarodowe mistrzostwa Francji w [[1948]] (w finale z [[Jaroslav Drobný (tenisista)|Jaroslavem Drobným]]) i w [[1949]] (w finale z [[Budge Patty]]m). Był trzecim amerykańskim triumfatorem tego turnieju w krótkim czasie, po Donie Budge i [[Don McNeill|Donie McNeillu]]. Parker wygrywał również mistrzostwa USA na kortach ziemnych, łącznie pięć razy. Po raz pierwszy triumfował w tej imprezie w [[1933]], ponownie w [[1939]], w finale w 1941 pokonał [[Bobby Riggs]]a 6:3, 7:5, 6:8, 4:6, 6:3, w [[1946]] Billa Talberta 6:4, 6:4, 6:2, w [[1947]] [[Ted Schroeder|Teda Schroedera]] 8:6, 6:2, 6:4. Serię 24 z rzędu wygranych meczów w mistrzostwach USA na kortach ziemnych przerwał Parkerowi Pancho Gonzalez w finale w 1949 (1:6, 6:3, 6:8, 3:6).

Frank Parker z powodzeniem występował też w grze podwójnej. Już w 1933 był w finale mistrzostw USA, partnerując [[Frank Shields|Frankowi Shieldsowi]], ale musiał uznać wyższość George Lotta i [[Les Stoefen|Lesa Stoefena]] 13:11, 7:9, 7:9, 3:6. Piętnaście lat później Parker, w parze z Tedem Schroederem, przegrał wyrównany finał mistrzostw USA z parą Bill Talbert-[[Gardnar Mulloy]] 6:1, 7:9, 3:6, 6:3, 7:9. Tytuł deblowego mistrza USA zdobył w [[1943]] z Jackiem Kramerem. Bardzo udana okazała się współpraca deblowa Parkera z Gonzalezem na europejskich turniejach wielkoszlemowych w 1949. Amerykanie wygrali zarówno mistrzostwa Francji, jak i [[Wimbledon]]. Ponadto Parker zdobył dwa deblowe tytuły mistrzowskie w kraju -– w 1937 w hali (z Gregiem Manginem), w 1939 na kortach ziemnych (z [[Gene Mako]]).

W latach triumfów singlowych w mistrzostwach USA -– 1944 i 1945 -– Parker znajdował się na czele rankingu amerykańskiego. Między 1937 a 1949 sześć razy znalazł się w dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego, w tym na pozycji lidera w 1948 (w okresie II wojny światowej rankingu nie prowadzono). Był jednym z łączników okres u przedwojennego i powojennego w amerykańskiej reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował w [[1937]] i wystąpił w finale przeciwko broniącym trofeum Brytyjczykom, przegrywając z [[Bunny Austin]]em i pokonując [[Charles Hare|Charlesa Hare]]. Dwa punkty singlowe Dona Budge oraz punkt debla Budge-Mako przesądził o zwycięstwie Amerykanów 4:1. Tym samym rok później występ ekipy USA ograniczył się do finału w obronie trofeum, w którym dla Parkera zabrakło miejsca -– w singlu grali Budge i Bobby Riggs, w deblu ponownie Budge i Mako, a Puchar pozostał w rękach Amerykanów. W 1939 nie było już Budge, który został tenisistą profesjonalnym, co otworzyło szansę dla Parkera. Wygrał on wprawdzie w pierwszym dniu finału przeciwko Australii z [[Adrian Quist|Adrianem Quistem]], ale decydujący piąty mecz przegrał z [[John Bromwich|Johnem Bromwichem]].

Po porażce w półfinale mistrzostw USA w 1949 Frank Parker został tenisistą profesjonalnym. Występował w meczach pokazowych z Pancho Gonzalezem, Jackiem Kramerem, [[Pancho Segura|Pancho Segurą]], ale nie odgrywając pierwszoplanowej roli. Po [[1952]] skoncentrował się na pracy zawodowej w biznesie, był m.in. dyrektorem sprzedaży fabryki opakowań papierowych w [[Chicago]]. Grywał też nadal w tenisa, by w [[1968]] w wieku 52 lat zapisać się w historii jako najstarszy uczestnik mistrzostw USA, już pod nazwą US Open. Jak sam wspominał, chciał symbolicznie wziąć udział w rozgrywkach nowej epoki tenisa, ery „open”. Wprawdzie swój dwudziesty występ w turnieju zakończył już na I rundzie, ale przegrał z godnym rywalem -– pokonał go 6:3, 6:2, 6:2 [[Arthur Ashe]], który dwa tygodnie później odniósł swoje pierwsze wielkoszlemowe zwycięstwo.

** gra pojedyncza -– wygrane 1948, 1949

** gra podwójna -– wygrana 1949 (z [[Ricardo González|Pancho GonzálezGonzálezem]]em)

** gra podwójna -– wygrana 1949 (z Pancho Gonzalezem)

** gra pojedyncza -– wygrane 1944, 1945, finał 1947

** gra podwójna -– wygrana 1943 (z [[Jack Kramer|Jackiem Kramerem]]), finały 1933 (z [[Frank Shields|Frankiem Shieldsem]]), 1948 (z [[Ted Schroeder|Tedem Schroederem]])

* mistrzostwa USA 1942 -– 6:8, 5:7, 6:3, 6:4, 2:6 z [[Ted Schroeder|Tedem Schroederem]]

* '''mistrzostwa USA 1944''' -– 6:4, 3:6, 6:3, 6:3 z [[Bill Talbert|Billem Talbertem]]

* '''mistrzostwa USA 1945''' -– 14:12, 6:1, 6:2 z Billem Talbertem

* mistrzostwa USA 1947 -– 6:4, 6:2, 1:6, 0:6, 3:6 z [[Jack Kramer|Jackiem Kramerem]]

* '''mistrzostwa Francji 1948''' -– 6:4, 7:5, 5:7, 8:6 z [[Jaroslav Drobný (tenisista)|Jaroslavem Drobným]]

* '''mistrzostwa Francji 1949''' -– 6:3, 1:6, 6:1, 6:4 z [[Budge Patty]]m