Ewangelicki Kościół Czeskobraterski: Różnice pomiędzy wersjami

Jego geneza sięga XVIII wieku. W 1781 [[cesarz]] [[Józef II Habsburg|Józef II]] wydał w monarchii habsburskiej [[Patent tolerancyjny]] dla innowierców. Nie obejmował on jednak swoim obowiązywaniem kościołów tradycji husyckiej, w tym braci czeskich. Wierni tego wyznania, nie mając możliwości ujawnienia się, przystąpili do kościołów konfesji ewangelicko-reformowanej i ewangelicko-augsburskiej (zob. [[Kościół ewangelicki w Austrii w latach 1781–1918]]). Na terenie Czech powstały 52 [[zbór|zbory]] [[kalwinizm|kalwińskie]] i 20 [[luteranizm|zborów luterańskich]], w których większość stanowili byli [[husyci]]. Istniejąc w takiej strukturze dążyli oni jednak do stworzenia własnej wspólnoty. Pierwsza próba ich zjednoczenia miała miejsce w 1848 roku. Dopiero zakończenie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] i rozpad monarchii Austro-Węgier stworzyły realne podstawy do realizacji tego zamierzenia. W grudniu 1918 zbory luterańskie i kalwińskie, uważające się za spadkobierców husytyzmu[[husytyzm]]u, połączyły się, tworząc Ewangelicki Kościół Czeskobraterski. W chwili powstania obejmował ok. 120 tys. ewangelików reformowanych i 30 tys. luteran<ref>{{cytuj książkę | inni = Renata Czyż, Wacław Gojniczek, Daniel Spratek (redakcja)| tytuł = Trzysta lat tolerancji na Śląsku Cieszyńskim| wydawca = Parafia Ewangelicko Augsburska w Cieszynie| miejsce = Cieszyn| rok = 2010| strony = 258| isbn = 978-83-907639-6-5}}</ref>. Pod koniec lat 20. XX wieku liczył ok. 150 000 wyznawców<ref>[http://pl.scribd.com/doc/143904934/Elżbieta-Pałka-Sytuacja-kościołow-i-związkow-wyznaniowych-w-Czechach-i-na-Słowacji Elżbieta Pałka, Sytuacja kościołów i związków wyznaniowych w Czechach i na Słowacji, s. 144]</ref>.