Okręty podwodne typu 207: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: poprawiam link tożsamy z tekstem linka |
→Konstrukcja: Przylgnia ratownicza |
||
Linia 111:
Okręty typu ''207'' mają strukturę jednokadłubową o wyporności na powierzchni 485m<sup>3</sup><ref group="uwaga">Podawana wyporność różni się w zależności od źródła.</ref><ref name=GablerTabela>Ulrich Gabler: ''Submarine design'', s. 165</ref>, bez podziału na odrębne sekcje<ref name=ntw67 />. W części dziobowej znajdują się miejsca do spania dla załogi oraz osiem [[Wyrzutnia torpedowa|wyrzutni torped]]. Bezpośrednio za częścią mieszkalną znajduje się kuchnia okrętowa. W części centralnej są stanowiska sterowania okrętem, dowodzenia i kierowania walką. Nad nią zabudowany jest kiosk, z odkrytym pomostem. W części rufowej znajdują się mechanizmy napędowe i maszynownia oraz ubikacja, umywalnia i chłodnia<ref name=ntw67 />. Główne [[Zbiornik balastowy|zbiorniki balastowe]] znajdują się na [[Dziób jednostki pływającej|dziobie]] i [[Rufa|rufie]]. Dwie pary sterów głębokości znajdują się na kadłubie na dziobie oraz na rufie, w podwodnej części kadłuba. Dziobowe stery głębokości są chowane wewnątrz kadłuba; rufowe osadzone są na stałe. Ostatni zbudowany okręt „Svenner” miał kadłub przedłużony o półtora metra, ze względu na wyposażenie go w dodatkowy peryskop<ref name=ntw67 />. Podstawę układu energetycznego okrętów stanowiły oryginalnie dwa dwunastocylindrowe [[Silnik o zapłonie samoczynnym|silniki wysokoprężne]] w [[Silnik widlasty|układzie widlastym]] [[Mercedes-Benz]] [[Mercedes-Benz MB820|MB820]] o mocy wyjściowej 440 [[Wat|kW]] (600 KM) każdy oraz jeden [[silnik elektryczny]] o mocy 1100 kW (1500 KM)<ref name=GablerTabela/>
Jednostki typu ''207'' wyposażone zostały w 8 [[Wyrzutnia torpedowa|wyrzutni torpedowych]] kalibru 533 mm, w których przenoszone było całe uzbrojenie torpedowe<ref name=ntw67 />. Początkowo stosowano amerykańskie torpedy [[Torpeda Mark 16|Mk 16]] z systemem „Navol” używające skoncentrowanego [[Nadtlenek wodoru|nadtlenku wodoru]] jako paliwa<ref>Robert Gannon: ''Hellions of the Deep'', s. 46</ref> oraz torpedy elektryczne [[Torpeda Mark 37|Mk 37 Mod 0]]<ref name=ntw69>W. Zawadzki, ''Okręty...'', s. 69.</ref>. Od 1972 wprowadzono nowsze szwedzkie torpedy [[Torpeda Tp 61|Tp 61]] kalibru 533 mm do zwalczania celów nawodnych z układem napędowym opartym o niebezpieczny [[nadtlenek wodoru]] (85-98% high-test-peroxide – HTP) jako utleniacz, a od 1976 amerykańskie torpedy [[Torpeda Mark 37|Mark NT37C]] kalibru 482 mm – napędzane paliwem [[Otto II]] o bardzo wysokiej [[Gęstość energii|gęstości energii]], celem zwalczania okrętów podwodnych. Do strzelania tymi torpedami potrzebne są wkładki redukcyjne w wyrzutni<ref name=ntw69 />. Okręty typu ''207'' wyposażone zostały w układ ratowniczy w postaci pojedynczej [[przylgnia ratownicza|przylgni ratowniczej]] w przedniej części okrętu, umożliwiającej dokowanie ratunkowych pojazdów podwodnych typów [[Pojazd Ratowniczy Głębokiego Zanurzenia|DSRV]], [[NATO Submarine Rescue System|NSRC]], [[Submarine Rescue Chamber|SRC]], [[Submarine Rescue Diving Recompression System|SRDRS]], [[Ubåts Räddnings Farkost|URF]] i innych podobnych o średnicy kołnierza dokującego o wymiarach 1350–1500 mm na głębokościach nie przekraczających 200 metrów.
Do poszukiwania i śledzenia celów służy przede wszystkim system pasywny hydrolokacyjny SPS M1H firmy Krupp Atlas, pierwszej powojennej niemieckiej generacji. W jego skład wchodził [[sonar]] średniej częstotliwości i [[hydrofon]]y<ref name=ntw70 />. Na przełomie lat 60 XX w. i 70 XX w. zintegrowano go z norweskim skomputeryzowanym systemem dowodzenia Kongsberg MSI-70U. System ten dawał możliwość śledzenia kilkunastu celów i wypracowania danych do ataku. Obsługuje go dwóch operatorów na zdublowanych konsolach<ref name=ntw70 />. Wyposażenie uzupełniał [[radar]] nawigacyjny Thomson CSF Calypso II i urządzenie ostrzegania przed opromieniowaniem<ref name=ntw67 />.
| |||