Sztuki wyzwolone: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 165:
Z twierdzeniem o kulistości Ziemi wiązała się nauka o [[Grawitacja|grawitacji]], którą nazywano najczęściej ''przyrodzoną skłonnością Ziemi''. [[Wincenty z Beauvais]] w swoim podręczniku sztuk, napisanym w pierwszej połowie XII wieku, analizując grawitację starał się wyjaśnić, co by się zdarzyło, gdyby wywiercić dziurę na wylot przez kulę ziemską i wrzucić tam kamień. Jego zdaniem, siła grawitacji spowoduje, że kamień zatrzyma się w jądrze Ziemi. W innym średniowiecznym podręczniku wyjaśniono: ''Z każdej części Ziemi, gdziekolwiek mieszkają ludzie, czy to na górze, czy to na dole, zawsze się im wydaje, że chodzą bardziej prosto niż wszyscy inni. I właśnie tak, jak nam się wydaje, że są pod nami, im wydaje się, że my jesteśmy nad nimi''{{odn|Lewis|1995|s=140}}.
 
Źródłem wiedzy [[Geometria|geometrycznej]] w starożytnym Rzymie i średniowieczu było dzieło [[Euklides]]a ''[[Elementy]]'', napisane najprawdopodobniej w IV wieku przed Chrystusem,. W średniowieczu znano je dzięki, opartym na redakcji [[Teon z Aleksandrii|Teona z Aleksandrii]], podręcznikom [[Marcjanus Kapella|Marcjana Kapella]], [[Anicius Manlius Severinus Boethius|Boecjusza]] i [[Kasjodor]]a. Kurs geometrii prowadzono zazwyczaj posługując się ''[[De institutione geometrica]]'' Boecjusza. Prawdopodobnie druga księga tego dzieła, w wersji znanej współcześnie, został przeredagowana w X wieku, w czasach [[Sylwester II|Gerberta z Aurillac]], gdyż zawiera fragmenty, w których wyjaśniono zasady stosowania zmodernizowanego [[Abakus (liczydło)|abakusa]] do obliczeń geometrycznych. W szkołach uczono definicji różnych [[Figura geometryczna|figur geometrycznych]] oraz obliczania [[Pole powierzchni|powierzchni]] [[trójkąt]]ów, [[prostokąt]]ów, [[wielokąt]]ów oraz [[Okrąg|okręgów]]. Typowym zadaniem z podręcznika Boecjusza było wykreślenie [[Trójkąt równoboczny|trójkąta równobocznego]] z [[Prosta|linii]] o określonej długości i obliczenie powierzchni nowej figury{{odn|Abelson|2010|s=115}}.
 
W roku 1120 [[Adelard z Bath]] przetłumaczył z [[Język arabski|arabskiego]] na łacinę ''[[Elementy]]'', w roku 1188 niezależnego tłumaczenia dokonał [[Gerard z Cremony]], co w XIII wieku doprowadziło do przełomu w nauczaniu geometrii{{odn|Abelson|2010|s=116}}. W najlepszych szkołach podczas kursu stosowano ''[[Practica geometriae]]'' [[Fibonacci]]ego z 1222 roku, ''[[De traingulis]]'' {{Link-interwiki|pl=Jordanus Nemorarius|lang=en|tam=Jordanus Nemorarius|tekst= Jordanusa Nemorariusa}} z około 1237 roku czy ''[[De geometria speculativa]]'' [[Thomas Bradwardine|Thomasa Bradwardine]] z około 1327 roku{{odn|Abelson|2010|s=118}}. Podręczniki te wprowadziły do artes między innymi [[układ współrzędnych]] czy naukę o [[Perspektywa|perspektywie]]{{odn|Abelson|2010|s=117}}.