Arabska Armia Wyzwoleńcza: Różnice pomiędzy wersjami

W dniu 29 listopada 1947 roku [[Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych|Zgromadzenie Ogólne ONZ]] przyjęło [[Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181|rezolucję nr 181]] w sprawie rozwiązania konfliktu arabsko-żydowskiego w [[Palestyna|Palestynie]], poprzez utworzenie dwóch państw: arabskiego i żydowskiego<ref>{{cytuj stronę | url = http://avalon.law.yale.edu/20th_century/res181.asp | tytuł = United Nations General Assembly Resolution 181 | data dostępu = 2011-05-05 | praca = The Avalon Project -– Yale Law School | język = en}}</ref>. Przywódcy społeczności żydowskiej zaakceptowali plan podziału Palestyny, chociaż wyrażali swoje niezadowolenie. Natomiast społeczność arabska sprzeciwiła się, twierdząc, że narusza ona prawa większości mieszkańców Palestyny<ref>{{cytuj stronę | url = http://web.archive.org/web/20160303193002/http://www.passia.org/seminars/2000/israel/part3.html | tytuł = Jews and Arabs under the British Mandate | data dostępu = 2011-05-05| autor = | opublikowany = 1948 | praca = The Palestinian Academic Society for the Study of International Affairs | język = en}}</ref>. Arabowie postrzegali plan podziału Palestyny jako niesprawiedliwy, ponieważ oddawał większość terytorium państwa w ręce stanowiącej mniejszość społeczności żydowskiej. Arabscy przywódcy zaczęli wzywać do „zwrócenia Palestyny jej prawowitym mieszkańcom”, „zepchnięciu Żydów do morza” i oczyszczeniu Palestyny z „syjonistycznej plagi”<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Morris| imię = Benny | tytuł = 1948: A History of the First Arab-Israeli War| wydawca = Yale University Press| miejsce = | rok = 2008| strony = | isbn =}}</ref>. Ich niezadowolenie było wzmacniane przez arabski nacjonalizm [[panarabizm]]u, głoszący zjednoczenie wszystkich ludów [[język arabski|arabskojęzycznych]]. W rezultacie, 30 listopada 1947 doszło do wybuchu pierwszych aktów przemocy, które zostały uznane za pierwsze akty [[wojna domowa w Mandacie Palestyny|wojny domowej w Mandacie Palestyny]]. Arabowie rozpoczęli kampanię ataków na żydowską [[komunikacjaTransport|komunikację]] pomiędzy [[osiedla żydowskie|osiedlami żydowskimi]]. Kolejne zabójstwa, akty rozboju i podpalenia, pociągały za sobą akcje odwetowe żydowskich [[organizacja paramilitarna|organizacji paramilitarnych]] [[Hagana]], [[Irgun Cewai Leumi|Irgun]] i [[Lechi]]. Liczba ofiar po obu stronach konfliktu zaczęła gwałtownie rosnąć. W okresie od grudnia 1947 do końca stycznia 1948 roku zginęło prawie 1000 osób, a ponad 2000 zostało rannych. Liczby te odpowiadały 100 ofiarom śmiertelnym tygodniowo<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Yoav | imię = Gelber| autor link = | tytuł = Palestine 1948. War, Escape and the Emergence of the Palestinian Refugee Problem | wydawca = Sussex Academic Press | miejsce = | rok = 2006| strony = 51-56| isbn = 978-1-84519-075-0}}</ref>.

Liga Państw Arabskich zgodziła się na utworzenie tej armii, która miała być uzbrojona i utrzymywana ze środków wszystkich państw członkowskich Ligi -– [[Egipt]] zgodził się na pokrycie 42[[procent|%]] kosztów, Syria i [[Liban]] 23%, [[Arabia Saudyjska]] 20%, a [[Irak]] pozostałe 15%.

W dniu 5 stycznia 1948 roku podczas spotkania w Damaszku zorganizowano Palestyńskie Dowództwo Polowe Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. W skład dowództwa weszli: generał [[Ismail Safwat]] (Irak), generał [[Taha al-Haszimi]] (Irak), pułkownik Szukajri (Liban), pułkownik [[Muhammad al-Hindi]] (Syria) i pułkownik [[Abd al-Kadir al-Dżundi]] (Transjordania). Naczelnym dowódcą został [[Fauzi al-Kawukdżi]]. Siedziba dowództwa znajdowała się w pobliżu Damaszku w Syrii. Terytorium Palestyny podzielono na cztery obszary działań operacyjnych: (1) Dowództwo Północne -– rejon pogranicza z Syrią i Libanem, oraz cała [[Galilea]] i północna [[Samaria (kraina)|Samaria]]; (2) Dowództwo Jerozolimy -– rejon Jerozolimy, [[Ramallah]], [[Hebron]]u i [[Jerycho]]; (3) Dowództwo Lod i Ramli -– rejon miast [[Lod]] i [[Ramla|Ramli]]; (4) Dowództwo [[Strefa Gazy|Strefy Gazy]] i pustyni [[Negew]]<ref name="desert"/>. Wśród celów postawionych przed Arabską Armią Wyzwoleńczą postawiono wyzwolenie całej Palestyny i utworzenie [[Wielka Syria|Wielkiej Syrii]], jednak w rzeczywistości tworzyła ona w północnej Palestynie i Samarii bufor bezpieczeństwa pomiędzy Syrią a Transjordanią<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Levenberg | imię = Haim | tytuł = Military Preparations of the Arab Community in Palestine: 1945-1948 | wydawca = Routledge | miejsce = London | rok = 1993 | strony = 200 | isbn = 0-7146-3439-5}}</ref>.

* '''Region Centralny''' -–

** 1 Regiment Jarmuk -– posiadał trzy kompanie liczące razem około 500 ochotników. Dowódcą był Muhammad Safa. Wkroczył on do Palestyny w połowie stycznia 1948 i prowadził działania w rejonie miast [[Nablus]] i [[Dżanin]], a następnie przegrupował się w rejon [[Bet Sze’an]]

** Regiment Kadisijja -– posiadał trzy kompanie liczące około 450 ochotników. Dowódcą był Mahdi Salih al-Anani. Wkroczył do Palestyny w lutym 1948 i prowadził działania w Samarii. Po poniesieniu dużych strat przeszedł reorganizację w Regiment Ajnadin.

** * Regiment Husajn -– posiadał trzy kompanie liczące około 500 żołnierzy. Dowódcą był major Mohammad Husajn. Wkroczył do Palestyny w kwietniu 1948 i prowadził działania w Samarii. Jego żołnierze zbuntowali się i zostali rozlokowani w innych jednostkach.

** Regiment Hittin -– posiadał trzy kompanie liczące około 500 ochotników. Dowódcą był kapitan Abbas. Wkroczył do Palestyny w marcu 1948 i stanowił wsparcie 1 Regimentu Jarmuk w Samarii.

** 3 Regiment Jarmuk -– posiadał dwie kompanie liczące razem około 250 ochotników. Dowódcą był major Abd al-Hamid ar-Rawi. Wkroczył do Palestyny w kwietniu 1948 i prowadził działania w rejonie [[Jerozolima|Jerozolimy]] i [[Ramallah]].

* '''Region Północny''' -–

** 2 Regiment Jarmuk -– posiadał trzy kompanie liczące razem około 430 ochotników. Dowódcą był Alcichlki. Wkroczył do Palestyny przez terytorium Libanu w dniu 23 stycznia 1948. Prowadził działania w rejonie [[Akka|Akki]] i [[Safed]]u.