Lech Kobyliński: Różnice pomiędzy wersjami

{{Cytat|To ich właśnie pseudonimy legenda otoczyła nimbem niezwykłych czynów, to ich pseudonimami nazywano konspiracyjne oddziały, nie tylko przez obyczaj wiązania nazwy jednostki z pseudonimem dowódcy, ale przede wszystkim dlatego, że to ich indywidualności wpływały decydująco na wartość oddziału i skalę jego osiągnięć. W przeważającej liczbie przypadków byli to nie tylko kierownicy, ale prawdziwe „dusze zespołów”, osobowości, wokół których skupiało się życie całej grupy: nie tylko dowódcy wojskowi, ale także przywódcy duchowi, przyjaciele, inspiratorzy. [...] Tacy młodzi dowódcy, jak „Zośka” ([[Tadeusz Zawadzki (harcmistrz)|Tadeusz Zawadzki]]), „Maciek” ([[Sławomir Bittner|Maciej Bittner]]), „Rudy” ([[Jan Bytnar]]), „Felek” ([[Feliks Pendelski]]), „Jeremi” ([[Jerzy Zborowski]]) z Kedywu KG AK, „Stasinek” ([[Stanisław Sosabowski]]), „Żbik” (Zdzisław Zajdler) i „Rygiel” ([[Kazimierz Pogorzelski]]) z Kedywu Okręgu, „Jacek” ([[Franciszek Bartoszek]]) ze specgrupy Sztabu Głównego GL oraz „Konrad” ('''Lech Kobyliński''') z oddziałów ZWM czy „Antek” (Władysław Andrzejczak) z ML RPPS – byli rzeczywistymi twórcami dowodzonych przez siebie oddziałów, a jednocześnie wzorami osobowymi dla żołnierzy.}}

 

 

Po zakończeniu z przyczyn politycznych programu konstrukcji wodolotów (zbudowano tylko jedną jednostkę, której nadano nazwę "Zryw I"[http://www.smartage.pl/zryw-i-pierwszy-polski-wodolot/] w 1966, po czym program pod naciskiem [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] został przerwany), prowadził aktywne badania nad konstrukcjami poduszkowców.