Iwan Ohijenko: Różnice pomiędzy wersjami

|imię i nazwisko = Iwan Ohijenko

|imię i nazwisko org =

|grafika = Іван Огієнко в 1926 році.jpg

|opis grafiki = 1926

|data urodzenia = {{data|1882-1-14}}

|miejsce urodzenia = [[Brusyliw|Brusiłów]], [[gubernia kijowska]], [[Imperium Rosyjskie]]

|data śmierci = 29 marca 1972

|miejsce śmierci = [[Winnipeg]], [[Kanada]]

|zawód = filolog

|tytuł naukowy = profesor

|odznaczenia =

|commons = Category:Ivan Ohienko

|www =

|podpis = Ivan Ohienko Signature 1919.png

|imię i nazwisko =

|imię i nazwisko oryginalne =

|imię przybrane oryginalne =

|opis grafiki =

|herb =

|dewiza =

|dewiza - j. polski =

|wariant flagi =

|data urodzenia =

|miejsce urodzenia =

|data śmierci =

|miejsce śmierci =

|2. funkcja =

|2. funkcja - okres =

|inkardynacja =

|data diakonatu =

|data ordynacji =

|data nominacji =

|data patriarchatu =

|data kreacji =

|papież kreujący =

|kościół tytularny =

|data pontyfikatu =

|odznaczenia =

|commons =

|wikiźródła =

|wikicytaty =

|wikinews =

|www =

|biskupi konsekrowani =

|biskupi współkonsekrowani =

Od 1917 Ohijenko wykładał historię języka ukraińskiego na Uniwersytecie w Kijowie, założył Towarzystwo Historyczno-Literackie, był jednym z założycieli Ukraińskiego Uniwersytetu Ludowego oraz jednym z fundatorów Głównego Pałacu Książki tamże. Został członkiem Rady Szkolnej przy Generalnym Sekretariacie do Spraw Oświaty. Otrzymał nominację na rektora nowootwartegonowo otwartego [[Ukraiński Uniwersytet Państwowy w Kamieńcu Podolskim|Ukraińskiego Uniwersytetu Państwowego]] w [[Kamieniec Podolski|Kamieńcu Podolskim]]. W 1918 założył w Kamieńcu oddział Ukraińskiego Czerwonego Krzyża. Stanął na czele komisji zajmującej się reformą zasad pisowni przy Ministerstwie Oświaty Ludowej [[Ukraińska Republika Ludowa|Ukraińskiej Republiki Ludowej]]. W kolejnych rządach ukraińskich pełnił funkcje ministra oświaty (1918–1919), ministra wyznań (1919–1920), ministra wyznań religijnych (1920–1921), ministra zdrowia i opieki społecznej (1921–1922), ponownie ministra wyznań religijnych (1922–1923). Był zwolennikiem ukraińskiego kościoła narodowego i wprowadzenia do posług religijnych i [[nabożeństwo|nabożeństw]] języka ukraińskiego. Po klęsce militarnej [[Ukraińska Republika Ludowa|Ukraińskiej Republiki Ludowej]] w [[Wojna ukraińsko-radziecka (1917–1921)|wojnie ukraińsko-sowieckiej]], w listopadzie 1920 wraz z oddziałami [[Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej|armii URL]] przekroczył [[Zbrucz]] i schronił się na terytorium [[II Rzeczpospolita|Polski]].

Początkowo mieszkał w [[Tarnów|Tarnowie]], gdzie znajdowała się siedziba [[Rząd Ukraińskiej Republiki Ludowej na Emigracji|rządu URL na emigracji]]. Do 1924 był ministrem d.s. wyznań w tym rządzie. Od 1922 był członkiem zwyczajnym [[Towarzystwo Naukowe im. Szewczenki|Towarzystwa Naukowego im. Szewczenki]]. We wrześniu 1922 wyjechał do [[Lwów|Lwowa]], gdzie objął posadę wykładowcy języka i literatury ukraińskiej w seminarium nauczycielskim ss. [[Bazylianki|bazylianek]]. W latach 1922-241922–1924 mieszkał w [[Winniki (miasto)|Winnikach]]. W tym czasie prowadził też prace naukowe, głównie z historii ukraińskiego drukarstwa.

Rozwinął działalność wydawniczą i publicystyczną. W 1932 w drukarni oo. Bazylianów w [[Żółkiew|Żółkwi]] wydał miesięcznik ''Ридна мова'' (''Język ojczysty''), a w latach 1935-19371935–1937 czasopismo kulturoznawcze ''Наша культура'' (''Nasza kultura''). Został członkiem komisji przygotowującej do druku materiały źródłowe dotyczące życia i działalności Świętych [[Cyryl i Metody|Cyryla i Metodego]].

W 1940 został wybrany przewodniczącym Ukraińskiej Rady Kościelnej w Warszawie. Jednym z celów Rady było, przy poparciu Niemców, utworzenie na terytorium [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]] ([[Ziemia chełmska|Chełmszczyzna]], [[Podlasie]], [[Łemkowszczyzna]], [[Zasanie]]) ukraińskiej [[diecezja|diecezji]] prawosławnej. W tym samym roku [[synod]] biskupów prawosławnych wysunął kandydaturę Ohijenki na [[biskup]]a. Ohijenko, który był już wtedy wdowcem, wstąpił do zakonu i przyjął imię Hilarion (najczęściej podawane w wersji ukraińskiej – Iłarion), a następnie 20 października 1940 w [[Bazylika Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chełmie|soborze NMP]] na Świętej Górze Danyłowej w [[Chełm]]ie przyjął [[Sakrament święceń|święcenia kapłańskie]] i biskupie oraz odbył [[ingres]] do [[diecezja chełmsko-podlaska|katedry chełmskiej]] w ramach [[Autokefaliczny Kościół Prawosławny w Generalnej Guberni|Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni]]. W tym czasie przy Konsystorzu utworzył Oddział Prasowy. Zainicjował wydawanie biuletynu ''Звидомлення з Холмсько-Пiдляської епархии'' (''Informacje z [[eparchia|eparchii]] chełmsko-podlaskiej''). Ponownie otworzył [[prawosławne seminarium duchowne w Chełmie]], biblioteki, był organizatorem ukraińskiego archiwum i muzeum, funduszu pogrzebowego, kasy zapomogowej, przytułku dla starców, ustanowił stypendium dla uczniów. Zaangażowany w kampanię [[ukrainizacja ziemi chełmskiej|ukrainizacji ziemi chełmskiej]]<ref>S. Dudra: ''Metropolita Dionizy (Waledyński) 1876-1960''. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2010, sss. 84–85. {{ISBN|978-83-60311-34-9}}.</ref><ref>J. Sziling, ''Kościoły chrześcijańskie w polityce niemieckich władz okupacyjnych w Generalnym Gubernatorstwie (1939–1945)'', Toruń 1988, {{ISBN|83-231-0156-6}}, sss. 136–137.</ref>.

[[Plik:Dominika Ogijenko 02.JPG|200px|thumb|200px|<center>Grób Dominiki Ohijenko na Cmentarzu Prawosławnym w Warszawie</center>]]

|lata = 1940 – 19441940–1944

|lata = 1951 – 19721951–1972