Annibale II Bentivoglio

Annibale II Bentivoglio, także Hannibal II Bentivoglio (ur. 1469 w Bolonii, zm. 24 czerwca 1540 w Ferrarze) – pan Bolonii w latach 1511–1512. Ostatni przedstawiciel rodu Bentivoglio, de facto władającego Bolonią od początku XV wieku.

Annibale II Bentivoglio

Władca Bolonii
Okres	od 1511 do 10 lipca 1512
Poprzednik	Giovanni II Bentivoglio
Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	1469 Bolonia
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 1540 Ferrara
Ojciec	Giovanni II Bentivoglio
Matka	Ginevra Sforza
Żona	Lukrecja d'Este

Był najstarszym z szesnaściorga dzieci seniora Bolonii od 1462, Giovanniego II i Ginevry Sforzy, nieślubnej córki pana Pesaro Alessandro Sforzy.

W 1474 został pasowany na rycerza przez duńskiego króla Chrystiana I Oldenburga. Od 1478 do 1481 roku przebywał w Ferrarze na dworze Ercole I d'Este, który wkrótce dał mu swoją córkę za żonę. Później służył Florencji, jednak musiał powrócić do rodzinnego miasta w 1488 po nieudanym spisku Malvezzich na życie rodziny. W 1494 roku odpierał najazd króla francuskiego Karola VIII. W 1500 po tym, jak jego ojciec zmienił sojusznika zapłacił francuskiemu zarządcy w Mediolanie, Gian Giacomo Trivulzio, 50 tys. dukatów, aby mieć gwarancję, że Francuzi nie najadą jego miasta. Władza jego ojca w Bolonii słabła na skutek spisków, a upadła ostatecznie w roku 1506, kiedy to wojska papieża Juliusza II najechały na miasto i złupiły pałac rodziny Bentivoglio. Annibale i jego brat Hermes pozostali w mieście, aby ułatwić ewentualny powrót ojca. Ten jednak ze względu na sytuację polityczną nie nastąpił, a Giovanni zmarł w roku 1508.

Annibale próbował odzyskać władzę w mieście, ale mieszkańcy pozostali wierni papieżowi. W 1511 zorganizował lepiej przygotowaną wyprawę militarną przy wsparciu Wenecjan i Francuzów, dzięki czemu udało mu się odzyskać władzę, wypędziwszy siły papieskie. Po porażce francuskiej 10 lipca 1512 roku został wygnany z Bolonii. Annibale próbował odzyskać władzę, gdy papieżem został Leon X, jednak bezskutecznie. Do śmierci w 1540 roku pozostał w Ferrarze, a na sześć lat przed śmiercią otrzymał od cesarza Karola V Habsburga Covo i Antegnate jako lenna.

Małżeństwo i potomstwo

W 1487 roku poślubił Lukrecję d'Este, naturalną córkę władcy Ferrary Ercole I d'Este. Z okazji ich hucznego ślubu m.in. wystawiono sztukę Niccola da Correggio Cefalo. Miał z nią następujące dzieci:

• Constanzo, męża Eleny Rangoni;
• Ercole (1506–1573), literata;
• Alfonsa (1490-?), kawalera;
• Cornelio;
• Ferrante;
• Lucrezię, mniszkę
• Camillę (zm. 1529), żonę Pirro Gonzaga, kondotiera, seniora Bozzolo;
• Ermesa;
• Betarice;
• Biankę;
• Luigiego;
• Maurę, mniszkę;
• Ginevrę, żonę Guido da Correggio, a potem Costanzo Vistorini.

Miał także nieślubnego syna, Alessandro.

Bibliografia

• Biografia na stronie Treccani.it (wł.)