Aplauz
Aplauz (ang. applause, łac. applaudere) – ekspresja zadowolenia lub przyznania racji, otrzymywana głównie poprzez klaskanie i wytwarzania hałasu przez grupę ludzi. Aplauz jest często oczekiwany od publiczności po występach takich, jak koncerty, sztuki czy przemówienia; może również pojawiać się w środku występu, np. po udanym żarcie powiedzianym przez komika, czy też po opisaniu ważnej kwestii przez polityka podczas przemowy.
W kulturze zachodniej aplauz jest wykonywany właśnie poprzez klaskanie; w innych kulturach aplauz może przyjmować formę okrzyków. Jako forma komunikacji niewerbalnej jest prostym wskaźnikiem średniego względnego zadowolenia grupy; im głośniejszy aplauz, tym większe zadowolenie.
Historia edytuj
W Starożytnym Rzymie istniał zbiór rytuałów wykonywanych podczas publicznych wystąpień, wyrażających zadowolenie: "pstrykanie" palcami, klaskanie dłońmi, machanie fragmentami togi, które cesarz Aurelian zastąpił machanie chustkami (orarium)[1]. W teatrze rzymskim, przy zakończeniu sztuki, główny aktor wydawał okrzyk "Valete et plaudite!", a następnie publiczność, kierowana przez choregosa, wykonywała antyfoniczny aplauz. Często było to wcześniej zaplanowane i płacono za to członkom publiczności[2].
Podobnie było w przypadku klaki, gdzie grupa opłaconych klakierów wykonywała radosny aplauz po zakończeniu sztuki, w celu uzyskania wrażenia, iż sztuka bardzo podobała się publiczności[3]. Usługi klakierskie obejmowały aplauz przy wejściu aktora na scenę, aplauz po zakończeniu aktu lub sztuki, okrzyki typu bis, brawo, wymuszenie bisowania itp..
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dictionary of Greek and Roman Antiquities. ancientlibrary.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-01)]., str. 843 (ang.)
- ↑ Böttiger, Über das Applaudieren im Theater bei den Alten, Leipz., 1822 (niem.)
- ↑ Robert B. Cialdini: Wywieranie wpływu na ludzi: teoria i praktyka. Gdańsk: Gdańskie Wydaw. Psychologiczne, 2000. ISBN 83-85416-39-0 (pol.)