Bolesław Czarniawski
Bolesław Czarniawski (ros. Болеслав Болеславович Чарнявский, ur. 27 lipca 1898 w Górze Kalwarii, zm. 26 września 1961 w Moskwie) – polski generał pułkownik artylerii Armii Radzieckiej i generał broni Wojska Polskiego. Brat oficera Wojska Polskiego.
 generał pułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1961 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
12 Korpus Strzelecki |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys edytuj
W 1916 roku ukończył 10-klasowe gimnazjum w Pskowie, a następnie udał się na studia do Petersburga do Instytutu Politechnicznego. W październiku (1916?) został powołany do służby w armii rosyjskiej i wcielony do 45 Brygady Artylerii.
Po rewolucji 1917 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Walczył na frontach wojny domowej, w 1919 roku został ranny.
W 1928 roku ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego i zajmował wysokie stanowiska w szkolnictwie artyleryjskim. W latach 1935–1938 był dowódcą artylerii 12 Korpusu Strzeleckiego. Aresztowany w czasie "wielkiej czystki", w 1939 roku skazany na śmierć. W 1941 roku z celi śmierci został wysłany na front jako dowódca artylerii 42 Korpusu Strzeleckiego, a następnie dowódca 122 Dywizji Strzeleckiej; na froncie został ranny w bok. Następnie był dowódcą artylerii 19, 32, 70 i 11 Armii oraz 2 Armii Uderzeniowej. Od 1 maja 1944 był dowódcą Wyższej Szkoły Oficerskiej Artylerii w Barnaule. Generał major z 8 kwietnia 1942 roku, generał porucznik z 7 stycznia 1944 roku.
Od 20 sierpnia 1944 dowódca artylerii Wojska Polskiego, a od 1 marca 1946 roku - Główny Inspektor Artylerii Wojska Polskiego. Generał broni z 3 maja 1945 roku. Położył duże zasługi dla organizacji tej broni w warunkach wojny i reorganizacji po wojnie, mimo to popadł w konflikt z marszałkiem M. Rolą-Żymierskim ówczesnym ministrem obrony narodowej co do znaczenia artylerii w Wojsku Polskim, w wyniku czego 15 marca 1948 roku złożył dymisję i na własną prośbę w październiku 1948 roku powrócił do ZSRR.
Ponieważ był narodowości polskiej[1], uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 9 maja 1945 roku zostało mu nadane obywatelstwo polskie. Podczas pożegnania 6 października 1948 zwrócił marszałkowi Żymierskiemu pismo z informacją o przyznaniu mu obywatelstwa polskiego.
Po powrocie do ZSRR służył w Armii Radzieckiej, w stopniu generała porucznika, m.in. jako dowódca artylerii okręgu wojskowego. Od 1956 roku był komendantem katedry w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego w Moskwie. Zmarł 26 września 1961 roku. Pochowany na cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1945)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)
- Order Lenina (ZSRR)
- Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie) (ZSRR)
- Order Kutuzowa I stopnia (ZSRR)
- Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR)
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
- Medal „Za obronę Leningradu” (ZSRR)
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
Przypisy edytuj
- ↑ Stawecki 2010 ↓, s. 193.
Bibliografia edytuj
- Maciej Szczurowski: Dowódcy Wojska Polskiego na froncie wschodnim 1943–1945. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1996. ISBN 83-87103-08-X.
- Henryk P. Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny, t. 1: A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1998. ISBN 83-87103-81-0.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A–H, Toruń 2010, s. 274-276.
- Piotr Stawecki: Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776-1945. Wyd. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, BELLONA SA, 2010. ISBN 978-83-7545-177-1.