Gwidon Borucki
Gwidon Borucki, Guy Borucki, Guido Lorraine, właściwie Gwidon Alfred Gottlieb (ur. 2 września 1912 w Krakowie, zm. 31 grudnia 2009 w Melbourne[1]) – polski aktor, muzyk, piosenkarz, żołnierz armii gen. Władysława Andersa.
.png) Scena zbiorowa z programu Sprzedajemy Warszawę. Od lewej: Ludwik Sempoliński, Lena Żelichowska, Stefania Grodzieńska, B. Kersen, L. Kitajewicz, Gwidon Borucki i Orchoń | |
| Imię i nazwisko |
Gwidon Alfred Gottlieb |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 września 1912 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód |
aktor teatralny i rewiowy, piosenkarz, producent |
| Współmałżonek |
Iryna Jarosewycz, Ewa Borucka |
| Lata aktywności |
1937–2009 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny żydowskiej. Urodził się w Krakowie jako Gwidon Alfred Gottlieb. Ukończył warszawskie gimnazjum „Askola”. Po uzyskaniu matury w 1930 roku w Berlinie, studiował we Lwowie w Wyższej Szkole Handlowej. Tam zarabiał jako śpiewak w restauracjach oraz orkiestrach tanecznych. W 1937 zaangażowano go do Cyrulika Warszawskiego.
W czasie okupacji radzieckiej Kresów Wschodnich występował w teatrzyku rewiowym Feliksa Konarskiego (Ref-Rena)[2]. Podczas drugiej wojny światowej wraz z grupą teatralną objeżdżał pola walki dając rozrywkę i podnosząc na duchu zmęczonych walką żołnierzy. W maju 1944, wkrótce po wygranej przez 2 Korpus Polski pod dowództwem generała Władysława Andersa bitwy o Monte Cassino, Gwidon Borucki po raz pierwszy w historii zaśpiewał patriotyczną pieśń Czerwone maki na Monte Cassino.
Po wojnie zamieszkał w Londynie. Przyjął wtedy pseudonim Guy Borucki i często występował w brytyjskim radiu i telewizji. W 1959 przyjechał do Australii z operetką/musicalem „Grab me a Gondola” w roli głównej, i przeniósł się na stałe do Melbourne. Gwidon Borucki pod pseudonimem Guido Lorraine zagrał w 28 filmach, a także licznych sztukach teatralnych i programach TV. W czasie pobytu w Australii prowadził własny program telewizyjny, organizował rewie, kabarety, występy dla Polonii australijskiej. Stworzył także agencję artystyczną i australijską filię ZASP-u.
Pierwszą żoną Boruckiego była artystka Irena Anders (pseudonim sceniczny: Renata Bogdańska), późniejsza druga żona generała Władysława Andersa. Drugą jego żoną była Ewa.
Zmarł w wieku 97 lat wskutek urazu czaszki po uderzeniu w betonowe schody w swoim ogrodzie.
Filmografia (wybór) edytuj
- 1959: Great Van Robbery jako Leprave (niektóre źródła podają rok prod. 1957)
- 1957: The Break in the Circle jako Franz
- 1957: That Woman Opposite (City After Midnight) jako prefekt Aristide Goron
- 1956: Blue Murder at St. Trinian's jako książę Bruno
- 1956: Port Afrique jako Abdul
- 1956: Loser Takes All jako kelner
- 1956: Alias John Preston – rola niewymieniona w czołówce
- 1955: They Can't Hang Me – jako Piotr Revsky
- 1955: Value for Money jako starszy kelner
- 1955: Break in the Circle jako Franz
- 1955: The Colditz Story jako polski oficer
- 1955: Gentlemen Marry Brunettes jako Monsieur Marcel
- 1955: Above Us the Waves jako officer tłumacz
- 1954: Father Brown (The Detective) jako stały klient kawiarni
- 1953: Single-Handed (Sailor of the King) – jako niemiecki oficer
- 1953: Das Pestalozzidorf (The Village) (Sie fanden eine Heimat) jako pan Karginski
- 1953: The Red Beret (Paratrooper) jako niemiecki oficer
- 1952: Mr. Potts Goes to Moscow (Top Secret) – rola niewymieniona w czołówce
- 1951: Hotel Sahara jako kapitan Giuseppi
- 1951: Encore jako rosyjski książę w części „Gigolo and Gigolette”
- 1950: State Secret (The Great Manhunt) jako porucznik Prachi
- 1949: The Passionate Friends (One Woman's Story) jako menadżer hotelu
Seriale i programy TV edytuj
1954:
- Douglas Fairbanks Jr., Presents, (1 odcinek) jako Valda
1955:
- The Vise (2 odcinki) jako D'Argence
- Death Takes No Holiday jako Gino
- The Bargain jako D'Argence
1956:
- Assignment Foreign Legion (1 odcinek) jako porucznik Bourdon
- The Search jako porucznik Bourdon
1957:
- The Jack Benny Program (The Jack Benny Show) (1 odcinek)
- Jack in Paris
- The Missing Daughter Story
- The New Adventures of Martin Kane" (1 odcinek)
- Out of the Blue jako inspector Policji Veroni
Spektakle teatralne (wybór) edytuj
- 1938 – Romans z Urzędem Skarbowym, Cyrulik Warszawski
- 1938 – Sprzedajemy Warszawę, Cyrulik Warszawski
- 1955 – Gałązka rozmarynu, Teatr Polski ZASP Londyn
- 1955 – Porwanie Sabinek, Teatr Aktora Londyn
- 1955 – Wodewil warszawski, Teatr Polski ZASP Londyn
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (28 sierpnia 2000, za wybitne zasługi w propagowaniu polskiej kultury)[3]
- Srebrny Medal Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (13 września 2007)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ Zmarł pierwszy wykonawca „Czerwonych maków na Monte Cassino”. www.tvn24.pl. [dostęp 2010-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-10)]. (pol.).
- ↑ Grzegorz Hryciuk, Polacy we Lwowie 1939–1944, Warszawa 2000, s. 112.
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 33, poz. 678.
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2017-06-23].
Bibliografia edytuj
- Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik, 1977.
- Syrena Record : pierwsza polska wytwórnia fonograficzna = Poland's first recording company : 1904-1939. ISBN 83-917189-0-5.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcie Gwidon Borucki
- Gwidon Borucki, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-09].
- Gwidon Borucki w bazie Filmweb
- Gwidon Borucki w bazie Filmoteki Narodowej „Nitrofilm”