Powięź piersiowo-lędźwiowa

Powięź piersiowo-lędźwiowa, powięź lędźwiowo-grzbietowa (łac. fascia thoracolumbalis, fascia lumbodorsalis) – w anatomii człowieka powięź obejmująca głębokie mięśnie grzbietu. Składa się z łącznotkankowych blaszek, przymocowujących się do kręgosłupa i wraz z nim tworzących kostno-włóknisty kanał zawierający mięśnie[1][2][3].

Powięź piersiowo-lędźwiowa
Mięśnie grzbietu. Powięź piersiowo-lędźwiowa podpisana Lumbo-dorsal Fascia.
Przekrój poprzeczny przez mięśnie i kręgosłup okolicy lędźwiowej. Powięź piersiowo-lędźwiowa – Lumbodorsal fascia, blaszka tylna – Posterior layer, blaszka przednia – Anterior layer.

U góry zaczyna się jako przedłużenie blaszki powierzchownej powięzi szyi, pokrywając od przodu mięsień zębaty tylny górny, a w części piersiowej oddzielając mięśnie głębokie od pozostałych mięśni grzbietu. Połączona jest z przyczepami pośrodkowymi mięśnia zębatego tylnego dolnego i mięśnia najszerszego grzbietu, z wyrostkami kolczystymi kręgów piersiowych i z kątami żeber[2].

W części lędźwiowej składa się z trzech blaszek – przedniej, czyli głębokiej (lamina anterior, lamina profunda), środkowej (lamina media) i tylnej, czyli powierzchownej (lamina posterior, lamina superficialis), przy czym bywają wyróżniane tylko dwie blaszki – przednia i tylna[2][1][3]. Blaszka przednia u góry tworzy więzadło łukowate boczne stanowiące przyczep przepony, na dole łączy się z grzebieniem biodrowym i więzadłem biodrowo-lędźwiowym, a przyśrodkowo z wyrostkami poprzecznymi kręgów lędźwiowych. U góry zawiera także więzadło lędźwiowo-żebrowe. Leży na przedniej powierzchni mięśnia czworobocznego lędźwi, a na jego bocznym brzegu łączy się z pozostałymi blaszkami, tworząc ścięgno mięśnia poprzecznego brzucha, oddzielając mięśnie głębokie grzbietu od tylnych mięśni brzucha. Blaszka środkowa i tylna dodatkowo łączą się ze sobą na bocznym brzegu mięśnia prostownika grzbietu, pokrytego przez blaszkę tylną. Blaszka środkowa przyczepia się u góry do dolnego brzegu dwunastego żebra, u dołu do grzebienia biodrowego, a przyśrodkowo do więzadeł międzypoprzecznych i końców wyrostków poprzecznych kręgów lędźwiowych, blaszka tylna natomiast – do więzadła nadkolcowego i wyrostków kolczystych kręgów lędźwiowych i kości krzyżowej[2][1][4].

Przypisy edytuj

  1. a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, s. 673–674, ISBN 978-83-200-4323-5.
  2. a b c d Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 2, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 46, ISBN 978-83-66548-15-2.
  3. a b Polska Akademia Nauk Wydział Nauk Medycznych, Wielki słownik medyczny, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1996, s. 1058, ISBN 83-200-1923-0.
  4. Zofia Ignasiak, Anatomia układu ruchu, Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2007, s. 68–69, ISBN 83-60290-17-2.