Siedlce: Różnice pomiędzy wersjami

Najstarszy przekaz o miejscowości Siedlce pochodzi z 1448 r. Była to najbardziej wysunięta na północ część [[Małopolska|małopolskiej]] [[Ziemia łukowska|ziemi łukowskiej]], lecz w jakiej [[Kasztelania|kasztelanii]]?, wchodzącej w skład [[Województwo sandomierskie (I Rzeczpospolita)|województwa sandomierskiego]], a od 1474 r. – [[Województwo lubelskie (I Rzeczpospolita)|województwa lubelskiego]]. [[Prawa miejskie]] na [[Prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]] Siedlce otrzymały 15 stycznia 1547 r. Prywatne miasto szlacheckie położone było w drugiej połowie XVI wieku w [[ziemia łukowska|ziemi łukowskiej]] [[Województwo lubelskie (I Rzeczpospolita)|województwa lubelskiego]]<ref>Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250&nbsp;000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego</ref>. W pierwszym stuleciu swego istnienia miasto przeżywało dynamiczny rozwój. Obszar Siedlec wzrósł pięciokrotnie, rosła liczba mieszkańców, przybywało kupców i rzemieślników. Rozwój ten przerwały w połowie XVII w. wojny. Odrodzenie miasta nastąpiło za [[Aleksandra Ogińska|Aleksandry Ogińskiej]] z rodu [[Czartoryscy herbu Pogoń Litewska|Czartoryskich]]. Dzięki niej miasto stało się jednym z ważniejszych ośrodków życia towarzyskiego i kulturalnego w Polsce. Na przedstawienia teatralne była zapraszana elita z całego kraju. Wśród licznych gości był król, [[Stanisław August Poniatowski]]. W czasie zaborów mieszkańcy brali czynny udział w powstaniach. Odzyskanie niepodległości w 1918 r. pozwoliło ponownie rozwinąć się Siedlcom.