Raymond Aron: Różnice pomiędzy wersjami

W Polsce najbardziej znaną pracą Arona jest wydane w 1955 r. „Opium intelektualistów”, będące odwołaniem do marksistowskiej koncepcji religii jako opium dla ludu. Według Arona, który analizuje pejzaż intelektualny powojennej Francji, to marksizm stał się opium dla ówczesnych elit. Raymond Aron uważany jest za jedynego francuskiego politologa i socjologa, który oparł się pokusie komunistycznego totalitaryzmu i wytrwale walczył z nim przez całe życie. We Francji, gdzie w środowiskach intelektualnych nurty filozoficzne wywodzące się z marksizmu święciły triumfy aż do lat 1980., wielokrotnie spotykał się z ostracyzmem. W „Opium intelektualistów” przeprowadził surową krytykę naiwności i krótkowzroczności, której poddały się wielkie umysły epoki, w tym m.in. celebrowany na całym świecie twórca egzystencjalizmu i przyjaciel Arona z młodości, Jean-Paul Sartre. W Polsce wielkim admiratorem myśli Arona był [[Czesław Miłosz]], który tenże sam wątek ukąszenia heglowskiego trzy lata wcześniej (1953) podjął w głośnej, rozliczeniowej książce „[[Zniewolony umysł]]”.