Deep Purple: Różnice pomiędzy wersjami

Prawdziwa sława grupy rozpoczęła się w roku [[1970]], kiedy to skrystalizował się skład i ostatecznie wykształciło brzmienie. Niektórzy krytycy twierdzą, że cały ruch heavymetalowy wywodzi się od płyty ''[[Deep Purple in Rock]]'' wydanej w tym roku. Była ona oparta na rozbudowanych solówkach gitarowych i organowych, złożonych z melodyjnych [[riff]]ów, oraz częstych [[imitacja]]ch, charakterystycznym [[śpiew]]ie i solidnie grającej sekcji rytmicznej. Deep Purple znalazło złoty środek pomiędzy prostym brzmieniem ówczesnego hard rocka, a wybujałym [[Rock progresywny|rockiem progresywnym]]. Z lat [[1970]]-[[1973]] pochodzi większość przebojów grupy. W roku 1972 zespół wydał album ''[[Machine Head (album)|Machine Head]]'', który uznawany jest za największe dokonanie grupy. To właśnie z tego albumu pochodzi najbardziej rozpoznawany utwór zespołu – "[[Smoke on the Water]]". Zespół rozpadł się w 1976 roku lecz w 1984 został reaktywowany i nagrał dwie płyty – ''[[Perfect Strangers]]'' oraz ''[[The House of Blue Light]]''. Po trasie koncertowej promującej ten album doszło do kolejnego rozłamu w zespole - narastający konflikt pomiędzy Gillanem i Blackmorem spowodował opuszczenie grupy przez wokalistę. Jego miejsce zajął [[Joe Lynn Turner]], wpółpracujący wcześniej z Blackmorem w zespole [[Rainbow]]. Skład ten nagrał płytę "[[Slaves and Masters]]". Album ten, odbiegający od wcześniejszych płyt Deep Purple, jest przez wielu uważany za jedną z najsłabszych płyt zespołu. Podczas pracy nad kolejnym albumem Joe Lynn został, z inicjatywy Lorda, Glovera i Paice'a, zastąpiony przez Gillana, co było sporym zaskoczeniem - Gillan w wywiadach zapowiadał, że jego przygoda z Deep Purple to już przeszłość. W tym, najbardziej znanym składzie, w 1993 roku została nagrana płyta ''[[The Battle Rages On...]]'' (Bitwa nadal wrze), którego tytuł znakomicie oddawał atmosferę napięcia między gitarzystą a wokalistą zespołu, która panowała już od pierwszego odejścia [[Ian Gillan|Iana Gillana]] z zespołu. Po tej właśnie płycie odszedł lider [[Ritchie Blackmore]], zastąpiony na czas drugiej części trasy koncertowej przez Joe Satrianiego. Mimo dobrze układającej się współpracy Joe nie zdecydował się na dołączenie do Deep Purple na stałe. Stanowisko gitarzysty zespołu, jak się okazało już na stałe, objął [[Steve Morse]] - w 1994 roku zostaje oficjalnie gitarzystą „purpurowych”. W 20122002 roku odszedł organista [[Jon Lord]], którego zastąpił [[Don Airey]].