Języki mongolskie: Różnice pomiędzy wersjami

'''Języki mongolskie''' – rodzina [[język (mowa)|języków]] [[języki ałtajskie|ałtajskich]], której współcześni przedstawiciele wydzielili się z [[język mongolski|języka ogólnomongolskiego]] w [[XIV wiek|XIV]]-[[XVI wiek]]u (po rozpadzie imperium [[Czyngis-chan]]a)<ref>Źródła historyczne sugerują też istnienie kilku starszych, współcześnie wymarłych języków mongolskich, używanych równolegle do języka Mongołów sprzed podbojów Czyngis-chana (zob np. [[język kitański]]).</ref>. Obejmuje obecnie ponad 8,5 mln mówiących, zamieszkujących głównie obszar wschodniej części [[Azja Środkowa|Azji Środkowej]] ([[Buriacja]], [[Mongolia]], [[Mongolia Wewnętrzna]], [[Mandżuria]]), a także [[Europa Wschodnia|Europy Wschodniej]] ([[Kałmucja]]). Najwięcej mówiących, bo aż 7 mln, posługuje się [[język mongolski|językiem mongolskim właściwym]], podczas gdy każdym z pozostałych języków tej grupy posługuje się do kilkuset tysięcy osób.

 

Języki mongolskie można podzielić na dwie grupy:

* tak zwane "mongolskie peryferyjne", głównie z obszaru [[Mandżuria|Mandżurii]] i prowincji [[Gansu]] i [[Qinghai]] w [[Chińska Republika Ludowa|Chinach]] (m.in. języki [[język santyjski|santyjski]], [[język mongorski|mongorski]] i [[język dagurski|dagurski]]) o niewielkim zasięgu i braku własnej tradycji piśmienniczej

Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] ogromnie wzrosło znaczenie "języka chałchaskiego", określanego dziś najczęściej po prostu jako [[język mongolski]]. Jest to dziś język urzędowy Mongolii i standard literacki języka mongolskiego w szerszym znaczeniu, obejmującego też dialekty [[Mongolia Wewnętrzna|Mongolii Wewnętrznej]].

 

: [[języki ałtajskie]]

:: '''języki mongolskie'''

<small>Dane o liczbie użytkowników pochodzą ze spisu ludności w [[1990]] roku.</small>

 

 

* [[Języki świata]]

* [[Język mongolski]]

* [[Język mongolski klasyczny]]

 

* [[Stanisław Godziński]], ''Współczesny język mongolski'', Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 1998, str. 5-7

* Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański, ''Słownik terminologii językoznawczej'', PWN, Warszawa 1970, str. 354