Dobra wiara: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m – |
m , |
||
Linia 3:
Co istotne, pojęcie to odnosi się do intencji danej osoby, niezależnie od rezultatu, jaki przyniosły jej działania. Funkcjonuje już od czasów [[prawo rzymskie|prawodawstwa rzymskiego]]<ref>Szymańska, A. (2003) "Actio civilis in factum – actio praescriptis verbis w responsach Labeona" w ''Studia Iuridica'', nr XLI, str. 293-306</ref>. Występuje zarówno w prawie anglosaskim, jak i kontynentalnym<ref>[http://ps.infor.pl/index.php?act=mprasa&sub=article&id=94186 Pęczyk-Tofel A. i Tofel, M. S. (2010) "Aktualności i orzecznictwo: Uchwała Sądu Najwyższego z 22 października 2009 r., sygn. akt III CZP 63/09" w ''Prawo spółek: komentarze - praktyka - orzecznictwo'', wydanie internetowe, data dostępu 15.09.10]</ref>.
Kryterium, według którego dokonuje się podziału na dobrą i złą wiarę, jest stan psychiczny (nastawienie) osoby odnoszący się do jej wiedzy o istnieniu jakiegoś [[stosunek prawny|stosunku prawnego]] lub wynikającego z niego [[prawo podmiotowe|prawa podmiotowego]].
* w przypadku '''dobrej''' wiary mamy do czynienia z błędnym (ale usprawiedliwionym) przekonaniem jakiejś osoby, że przysługuje jej określone prawo podmiotowe.
* ze '''złą''' wiarą mamy do czynienia wtedy, gdy ktoś wie (albo nie wie, choć powinien wiedzieć), że jakieś prawo mu nie przysługuje.
Ponieważ Kodeks cywilny uzależnia w bardzo wielu przypadkach skutki prawne od istnienia "dobrej" lub "złej" wiary, domniemanie to ma kolosalne znaczenie w całym orzecznictwie cywilnym, tym bardziej, że wiąże [[sąd]] do momentu, gdy nie zostanie obalone.
| |||