[[Masora]] została spisana ostatecznie w końcu I tysiąclecia n.e. przez [[Masoreci|masoretów]]. Jednak korzenie zawartych w niej tradycji i interpretacji sięgają czasów dużo wcześniejszych. Współczesne badania krytyki tekstualnej Starego Testamentu pozwalają ustalić I wiek n.e. jako czas ustabilizowania się jednego, autorytatywnego tekstu świętych ksiąg{{odn|Wegner|2006|s = 70, 71}}. Z czasem opracowano także szczegółowe zasady kopiowania tak, by uniknąć błędów (umyślnych lub nie) przy ich przepisywaniu{{odn|Wegner|2006|s = 73}}. Po ustabilizowaniu się jednego tekstu spółgłoskowego po domniemanym (który z czasem stał się obowiązującym tekstem masoreckim), w okresie pomiędzy I a VI wiekiem n.e. mamywciąż jednak wciążzdarzały do czynienia zsię pewnymipewne poprawkamipoprawki dokonywanymidokonywane przez kopistów, które doprowadziły z czasem do wynalezienia i opracowania jednego systemu korygowania i zabezpieczania tekstu przed zmianami albo błędnymi poprawkami{{odn|P.H. Kelley, D.S. Mynatt, T.G. Crawford|1998|s = 31}}. W tym celu wprowadzono znaki samogłoskowe, akcentowe oraz dokonano podziału ksiąg{{odn|Tov|2001|s = 50-53}}. Powstawał też powoli materiał będący swoistym komentarzem językowo-hermeneutycznym do świętego tekstu, mającym bronić jego autorytetu. Materiał masory na początku był przekazywany ustnie. Kiedy jego ilość rosła, zaczął być dopisywany do samych rękopisów{{odn|Würthwein|1995|s = 30}}. Świętość tekstu nie pozwalała na jakiekolwiek poprawki w tekście spółgłoskowym, dlatego opracowany cały system różnych oznaczeń w tekście. Jednym z najważniejszych i najczęściej używanych oznaczeń masory jest ''ketib-qere''. Choć, jak cała [[masora]], oznaczenia te zostały dosyć późno dodane do tekstu, wiemy że były używane już dużo wcześniej, bo o ''ketib-qere'' wspomina już m.in. literatura rabiniczna{{odn|Tov|2001|s = 59}}.
