Stendhal: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Najważniejsze dzieła: przeniosłem na stronę tego utworu |
→Życiorys: drobne merytoryczne |
||
Linia 30:
W [[1801]] wrócił do [[Paryż]]a, by stać się jak napisał ''drugim Molierem''. Rozpoczął pierwsze próby literackie. W [[1805]] Beyle zakochał się w Melanie Guilbert i otworzył słabo prosperujący sklep. Trudna sytuacja materialna zmusiła go do powrotu do armii. W [[1810]] po kampaniach w Niemczech i Austrii wrócił do Paryża. Dostał stanowisko audytora w Radzie Państwa, a potem inspektora.
W [[1811]] przebywał we [[Włochy|Włoszech]] w [[Mediolan]]ie, gdzie został kochankiem Angeli Pietragua, którą poznał podczas pierwszego pobytu w tym kraju, w trakcie kampanii włoskiej. We wrześniu 1811 Beyle zwiedził Bolonię, Florencję, Rzym i Neapol. Z pobytem we Florencji wiąże się zresztą jego niedyspozycja, a podobne zaburzenia potem zostaną przez psychiatrię nazwane [[Syndrom Stendhala|syndromem Stendhala]]. W [[1812]] rozpoczął pracę nad ''Historią malarstwa we Włoszech''. Manuskrypt pracy Stendhal zgubił w czasie ucieczki wojsk napoleońskich spod Moskwy, w której znalazł się w sierpniu 1812. Książka została odtworzona w [[1815]] i wydana w [[1817]]. W 1815 roku Beyle rozstał się z Angelą Pietragua. W 1817 wyszedł jego przewodnik ''Rzym, Neapol i Florencja'', który opublikował pod pseudonimem ''Stendhal''. W [[1819]] Stendhal spotkał we Włoszech kobietę, którą obdarzył nieodwzajemnionym uczuciem, Mathildę Dembowski, Włoszkę, żonę polskiego generała [[Jan Dembowski (generał)|Jana Dembowskiego]], z którym była w separacji. Ten niespełniony związek był inspiracją do napisania książki ''O miłości''. W [[1821]] wskutek podejrzeń o szpiegostwo został zmuszony do opuszczenia Mediolanu i rozstał się z Mathilde Dembowski.
Debiut literacki Stendhala przypadł na rok [[1814]]. Wtedy to wydał książkę ''O Haydnie'', co skończyło się skandalem, bowiem autor został posądzony o [[plagiat]]. Kolejne pozycje ''Rzym, Neapol i Florencja'', oraz ''Historia malarstwa we Włoszech'' przeszły bez echa. W 1821 z powodów politycznych opuścił [[Włochy]]. Pobyt w [[Paryż]]u przyniósł kolejne niedocenione publikacje. Po [[Rewolucja lipcowa we Francji|rewolucji lipcowej]] został konsulem francuskim w [[Triest|Trieście]]. Powstała tam jego najbardziej znana [[powieść]] ''[[Czerwone i czarne]]'', która z powodu krytyki [[Kościół katolicki|Kościoła]] oraz ukazaniu Boga jako „złośliwego despoty” trafiła w 1864 r. na [[indeks ksiąg zakazanych]]<ref name="Nikolas Karolides, Margaret Bald, Dawn Sova">N.Karolides, M.Bald, D.Sova, ''100 zakazanych książek. Historia cenzury dzieł literatury światowej.'', Warszawa 2004, s. 282.</ref>.
| |||