Ulica Obozowa w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
wymiana zdjęcia, -galeria, drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
→Historia: drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
||
Linia 47:
== Historia ==
Ulica Obozowa powstała najprawdopodobniej w końcu [[XIX wiek|XIX]] wieku. Przez długie lata, była mało znaczącą arterią, jej obecny skraj, kreślił w ówczesnym czasie granicę miasta. W trakcie stopniowej rozbudowy Koła i Moczydła, zyskiwała na znaczeniu. [[14 grudnia]] [[1931]] r. w ulicę Obozową wjechał pierwszy wóz tramwajowy o oznaczeniu linii 16, połączył on [[Młynów (Warszawa)|Młynów]] z [[Plac Zbawiciela w Warszawie|
Ulica Obozowa nabrała znaczenia po wybudowaniu na Kole w okresie międzywojennym, osiedla mieszkaniowego imienia Stefana Żeromskiego Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej "Społem", gdyż stała się jego główną arterią z linią tramwajową kończącą się pętlą przy [[ulica Księcia Janusza w Warszawie|ulicy Księcia Janusza]]. To nowoczesne, jak na tamte czasy osiedle, składa się z 20 wielomieszkaniowych, dwupiętrowych domów, po 10 umieszczonych po każdej stronie ulicy Obozowej. Domy od nr. 62 do 80 są to tzw. korytarzowce (mające po 9 mieszkań na każdym piętrze, każdej klatki schodowej), a od nr. 67 do 85 tzw. klatkowce (mające po 4 mieszkania na każdym piętrze, każdej klatki schodowej). Każde mieszkanie zostało wyposażone w instalację wodną i gazową, w.c., piec kaflowy do ogrzewania, kuchnię węglową oraz gazową i pomieszczenie piwniczne do przechowywania węgla opałowego, ziemniaków, itp. Każda klatka schodowa miała dostęp do łaźni, pralni i suszarni bielizny. Osiedle miało ponadto swoje przedszkole, salę teatralną i bibliotekę w budynku przy ul. Obozowej 85, swoją szkołę podstawową przy ulicy Ożarowskiej, a także sklepy spożywcze, aptekę i księgarnię znajdujące się na parterach niektórych budynków frontowych. Pomiędzy budynkami nr. 81 i 83 wybudowanych było kilka garaży. Każdy kompleks 10 domów, był ogrodzony i zamykany na noc, a bezpieczeństwa pilnowało w sumie czterech dozorców, po jednym na każde 5 budynków, mieszkających z rodzinami w tym osiedlu. Przy każdej z dwóch bram wejściowych (jednej na początku i drugiej na końcu każdego kompleksu) zainstalowane były dzwonki elektryczne po to, aby można było zbudzić dozorcę i wyjść lub wejść do osiedla. Dozorcy dbali także o zieleń i czystość na klatkach schodowych, placach zabaw (piaskownicach) i we wspólnych pomieszczeniach osiedla. Płucami osiedla
Po II wojnie światowej zainstalowano w mieszkaniach osiedla tzw. kołchoźniki czyli radiofonię przewodową.
|