Białe autobusy: Różnice pomiędzy wersjami

Pod koniec lat 30. w Europie rosły obawy polityczne. W 1938 Niemcy rozpoczęły politykę ekspansji, anektując tereny [[Austria|Austrii]] i [[Kraj Sudecki|Kraju Sudeckiego]]. Prawdopodobieństwo wybuchu wojny było coraz większe i w związku z tym szwedzki rząd ostrzegł redakcje dzienników w kraju przed publikacją reportaży, których treść mogłaby stanowić zagrożenie szwedzkiej neutralności i bezpieczeństwa kraju. Jednocześnie rząd zastrzegł sobie prawo do wycofania dzienników zawierających treści antyniemieckie. Do kontroli informacji otrzymywanych przez szwedzką prasę powołano w 1940 specjalny urząd (Informationstyrelsen). Ta forma „nieoficjalnej cenzury” okazała się bardzo efektywna i większość dziennikarzy respektowała zalecenia rządu. Powściągliwość szwedzkiej prasy odegrała bardzo ważną rolę w przygotowaniach do akcji Szwedzkiego Czerwonego Krzyża pod koniec wojny{{odn|Greayer|Sjöstrand|2000|s=5}}.

 

 

Latem 1942 po klęsce wojsk niemieckich [[Bitwa stalingradzka|pod Stalingradem]] i [[I bitwa pod El Alamein|El Alamein]] porażka Niemców była niemal oczywista, szczególnie że siły alianckie stawały się coraz mocniejsze. W tej sytuacji na przełomie 1942 i 1943 rząd Szwecji rozpoczął planowanie strategii powojennej. Polityka zagraniczna państwa została skierowana na utworzenie przeciwwagi dla tradycyjnie przyjaznych stosunków szwedzko-niemieckich i zamianę ich na ściślejsze kontakty z mocarstwami zachodnimi i ZSRR{{odn|Greayer|Sjöstrand|2000|s=5–6}}.