Wersja z 18:14, 15 lis 2017 edytuj Mpn (dyskusja \| edycje) Członkowie Komitetu Arbitrażowego, Redaktorzy, Rewizorzy, Administratorzy 118 056 edycji N		Wersja z 18:14, 15 lis 2017 edytuj anuluj edycję Mpn (dyskusja \| edycje) Członkowie Komitetu Arbitrażowego, Redaktorzy, Rewizorzy, Administratorzy 118 056 edycji m drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 2: Istnieje wiele koncepcji prawdy, zarówno klasycznych (prawda jako zgodność myśli i rzeczywistości), jak i nieklasycznych{{odn\|Grobler\|2013\|s=22}}, a samo zagadnienie to należy do kluczowych w [[epistemologia\|epistemologii]]{{odn\|Ziemińska\|2013\|s=7}}. Wśród koncepcji nieklasycznych wymienia się przede wszystkim [[koherencyjna koncepcja prawdy\|koncepcję koherencyjną]]{{odn\|Grobler\|2013\|s=23}} i [[pragmatyczna koncepcja prawdy\|pragmatyczną]]. ąTą ostatnią rozumieć można rozmaicie. [[William James]] uznawał prawdziwą myśl za podstawę skutecznego działania, natomiast [[James Peirce]] definiował prawdę jako idealną granicę badania{{odn\|Grobler\|2013\|s=24}}. Idealną granicę badania Peirce'a rozumieć można jako hipotetyczny rezultat nieskończonego badania. Badanie takie przeprowadzić by mogła jedynie nieskończona wspólnota uczonych. Każdy konkretny badacz uzyskuje jakiś wniosek, poszczególne wnioski różnych naukowców różnią się jednak od siebie. Jednak w dłuższym okresie czasu widać, że prezentowane przez różnych naukowców wnioski zmierzają w jednym kierunku. Można więc sądzić, że działalność badawcza tychże uczonych zmierza do pewnej granicy, w której to granicy, gdyby ją osiągnąć, osiągnęłoby się wspólny, pojedynczy wynik. Byłby on zapewne prawdziwy. Tak więc sąd/mniemanie ([[nośnik prawdy]]) prawdziwy to taki, który zostałby zaakceptowany w ostatecznym rezultacie przez wszystkich badaczy, inaczej mówiąc, słowami [[Jurgen Habermasa\|Habermasa]], taki, który zostałby zaakceptowany ostatecznie w wyniku wymiany argumentów w idealnej sytuacji komunikacyjnej. Jako idealną sytuację komunikacyjną rozumieć należy tutaj dyskusję, w której każda kompetentna osoba może wziąć udział, wszyscy uczestnicy mają takie same prawa, nie ma autoironii ani przymusu{{odn\|Grobler\|2013\|s=25}}.▼ Idealną granicę badania Peirce'a rozumieć można jako hipotetyczny rezultat nieskończonego badania. Badanie takie przeprowadzić by mogła jedynie nieskończona wspólnota uczonych. Każdy konkretny badacz uzyskuje jakiś wniosek, ▲ poszczególne wnioski różnych naukowców różnią się jednak od siebie. Jednak w dłuższym okresie czasu widać, że prezentowane przez różnych naukowców wnioski zmierzają w jednym kierunku. Można więc sądzić, że działalność badawcza tychże uczonych zmierza do pewnej granicy, w której to granicy, gdyby ją osiągnąć, osiągnęłoby się wspólny, pojedynczy wynik. Byłby on zapewne prawdziwy. Tak więc sąd/mniemanie ([[nośnik prawdy]]) prawdziwy to taki, który zostałby zaakceptowany w ostatecznym rezultacie przez wszystkich badaczy, inaczej mówiąc, słowami [[Jurgen Habermasa\|Habermasa]], taki, który zostałby zaakceptowany ostatecznie w wyniku wymiany argumentów w idealnej sytuacji komunikacyjnej. Jako idealną sytuację komunikacyjną rozumieć należy tutaj dyskusję, w której każda kompetentna osoba może wziąć udział, wszyscy uczestnicy mają takie same prawa, nie ma autoironii ani przymusu{{odn\|Grobler\|2013\|s=25}}. {{Przypisy}}

Konsensualna koncepcja prawdy: Różnice pomiędzy wersjami