Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w RP: Różnice pomiędzy wersjami

Ewangeliczni chrześcijanie prowadzili ożywioną działalność ewangelizacyjną wśród młodzieży, służbę muzyczną, charytatywną i wydawniczą. Przed wybuchem wojny [[Związek Ewangelicznych Chrześcijan|Związek]] liczył 131 zborów, 1 223 placówki i stacje misyjne, 18 500 członków (27 000 włączając dzieci), 112 chórów, 2 sierocińce i 1 szkołę biblijną. Czołowymi działaczami byli [[Ludwik Szenderowski|Ludwik Szenderowski sen.]], [[Ludwik Szenderowski (junior)|Ludwik Szenderowski jr.]], [[Franciszek Więckiewicz]].

 

 

Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] większość [[zbór|zborów]] znalazła się za wschodnimi granicami Polski. W 1946 władze polskie uznały ważność przedwojennej legalizacji [[Związek Ewangelicznych Chrześcijan|Związku Ewangelicznych Chrześcijan]], a w 1947 z inicjatywy [[Związek Ewangelicznych Chrześcijan|Związku]] utworzono [[Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej|Zjednoczony Kościół Ewangeliczny (ZKE)]], do którego przyłączyły się cztery inne wspólnoty o charakterze [[ewangelikalizm|ewangelicznym]] (dwie z nich w 1953), tworząc największy w Polsce [[ewangelikalizm|ewangelikalny]] [[Kościół (organizacja)|Kościół]] [[protestantyzm|protestancki]]. W ZKE do grona czołowych przedstawicieli Ugrupowania Ewangelicznych Chrześcijan należeli [[Ludwik Szenderowski (junior)|Ludwik Szenderowski jr.]], [[Franciszek Więckiewicz]], [[Kazimierz Muranty]] i [[Antoni Pliński]]. W 1988 nastąpił rozpad [[Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej|ZKE]] i pośród powstałych na jego podstawie wspólnot, ukształtował się Kościół Ewangelicznych Chrześcijan, będący kontynuatorem [[Związek Ewangelicznych Chrześcijan|Związku Ewangelicznych Chrześcijan]]. Kościół w 1990 został wpisany do Rejestru Kościołów i innych związków wyznaniowych pod nr 27.