Po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] przedłużono ulicę Świętokrzyską, łącząc ją z ulicą Kopernika (wcześniej kończyła się przy Nowym Świecie).
Według koncepcji z początku lat pięćdziesiątych<ref>{{Cytuj|autor = Wacław Ostrowski:''|tytuł = Zespoły zabytkowe a urbanistyka'',"Arkady",|data Warszawa:= 1980 {{ISBN|isbn = 83-213-2973-X |miejsce = Warszawa |wydawca = Arkady |oclc = 830256724 }}</ref> ulica Kopernika miała stanowić odciążenie Nowego Światu i przejąć ruch w kierunku północnym. W tym celu przewidziano jezdnię między Domem Partii i Muzeum Narodowym, która miała wiaduktem przechodzić nad Alejami Jerozolimskimi i dalej po wyburzeniu domów przy Smolnej i Foksalu przebiegać poszerzoną ulicą Kopernika, dalej po wyburzeniu szpitala dziecięcego dochodzić przy pomniku Kopernika do Krakowskiego Przedmieścia. Stąd wynikł kształt rozbudowy Pałacu Staszica na planie trapezu dochodzącego do przedłużonej ulicy Świętokrzyskiej.
