Piotr Szembek (1788–1866): Różnice pomiędzy wersjami

Piotr Szembek urodził się 14 grudnia 1788 roku w Warszawie, w rodzinie [[Józef Ignacy Szembek|Józefa Ignacego]] i Kunegundy z Walewskich. Kształcił się w Akademii Wojskowej w Berlinie<ref>{{Cytuj|tytuł = Kronika powstań polskich 1794-19441794–1944 |data = 1994 |isbn = 83-86079-02-9 |inni = Marian B Michalik (red.); Eugeniusz Duraczyński (oprac.) |miejsce = Warszawa |wydawca = Wydawnictwo Kronika |s = 112 |oclc = 834009097 }}</ref>. Od 1807 służył w wojskach [[Armia Księstwa Warszawskiego|Księstwa Warszawskiego]] i [[Królestwo Kongresowe|Królestwa Polskiego]]. Był [[kapitan (ranga)|kapitanem]] armii Księstwa Warszawskiego. Uczestniczył w [[Inwazja na Rosję (1812)|inwazji na Rosję w 1812 roku]]<ref>Marek Tarczyński, ''Generalicja powstania listopadowego'', Warszawa 1980, s. 379.</ref>. W 1813 roku w [[Gdańsk]]u ożenił się z Fryderyką Becu de Tavernier. Ich synem był hrabia [[Aleksander Szembek (1815-18841815–1884)|Aleksander Szembek]]. W okresie od 24 maja 1829 roku do 24 stycznia 1831 roku dowodził 3 Brygadą [[1 Dywizja Piechoty (Królestwo Kongresowe)|1 Dywizji Piechoty]] w [[Sochaczew|Sochaczewie]].

W [[powstanie listopadowe|powstaniu listopadowym]] (1830-18311830–1831) [[Gubernatorzy wojskowi Warszawy w czasie powstania listopadowego|gubernator wojskowy Warszawy]] od 4 grudnia do 16 grudnia 1830<ref>[[Andrzej Biernat (historyk)|Andrzej Biernat]], [[Ireneusz Ihnatowicz]], ''Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku'', Warszawa 2003, s. 483.</ref>, członek Rady Wojennej. Generał i dowódca [[4 Dywizja Piechoty (powstanie listopadowe)|4 Dywizji Piechoty]]. Brał udział w bitwach pod [[I bitwa pod Wawrem|Wawrem]] i [[Bitwa o Olszynkę Grochowską|Olszynką Grochowską]]. Mówiono o nim „Ufaj Szembekowi. Szembek nie zdradzi”. Jednym z jego [[adiutant]]ów był [[Franciszek Kacper Fornalski]]. Na skutek konfliktu z naczelnym wodzem gen. [[Jan Zygmunt Skrzynecki|Janem Skrzyneckim]] został zdymisjonowany. Kontynuował jednak karierę wojskową jako ochotnik w korpusie [[Julian Sierawski|Juliana Sierawskiego]], a po dymisji Skrzyneckiego został przywrócony do służby w stopniu generała dywizji<ref>''Kronika powstań...'', s. 112.</ref>. Po zakończeniu powstania osiadł w swych dobrach [[Siemianice (województwo wielkopolskie)|Siemianice]] koło Kępna w [[Wielkopolska|Wielkopolsce]].