Wilhelm Pieck: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
|||
Linia 25:
[[Plik:Budynek w którym mieszkał Wilhelm Pieck.JPG|thumb|Dom w Gubinie przy ul. Różanej, w którym mieszkał Pieck (2012)]]
[[Plik:Bundesarchiv Bild 183-12958-0039, Segelschulschiff "Wilhelm Pieck".jpg|thumb|Brygantyna „Wilhelm Pieck” (1951)]]
'''Friedrich Wilhelm Reinhold Pieck''' (ur. 3 stycznia 1876 w [[Gubin
W latach 1890–1894 był uczniem stolarskim. W 1895 wstąpił do [[Socjaldemokratyczna Partia Niemiec|Socjaldemokratycznej Partii Niemiec]] (SPD). W 1906 wybrano go na sekretarza SPD w [[Brema|Bremie]] i członka rady miejskiej Bremy. W 1910 objął stanowisko sekretarza centralnego komitetu szkoleniowego SPD i szkoły partyjnej w [[Berlin]]ie<ref>Bourrinet, Philippe. ''The Dutch and German Communist Left (1900–68)''. s. 55.</ref>. Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] odwołano go z funkcji sekretarza i innych stanowisk w SPD z powodu pacyfistycznych poglądów. Jako członek grupy „Internationale” w Berlinie w 1915 został skazany za nielegalną działalność antywojenną. W 1916 był współzałożycielem [[Związek Spartakusa|Związku Spartakusa]]. W 1917 został aresztowany i wysłany na front zachodni, skąd uciekł i wrócił do Berlina. W 1918 przebywał w [[Holandia|Holandii]], gdzie wydawał antywojenne czasopismo „Der Kampf”.
Po powrocie do Niemiec w grudniu 1918 był jednym z założycieli [[Komunistyczna Partia Niemiec|Komunistycznej Partii Niemiec]] (KPD) i został wybrany na członka jej Komitetu Centralnego. 15 stycznia 1919 aresztowano go wraz z [[Karl Liebknecht|Karlem Liebknechtem]] i [[Róża Luksemburg|Różą Luksemburg]]; zdołał zbiec<ref>Wolfe, Bertram D. w: „The Russian Revolution” Luxemburg s. 18 1967.</ref>. W 1921 roku był posłem do [[Landtag (Prusy)|Landtagu]] [[Prusy (kraj związkowy)|Prus]] z ramienia KPD. W 1925 został kierownikiem biura organizacyjnego Komitetu Centralnego KPD, a w 1926 kierownikiem Okręgu KPD Berlin-Brandenburg. W 1928 wybrano go na posła do [[Reichstag]]u. W 1932 był [[rektor]]em [[Międzynarodowa Szkoła Leninowska|Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej]] w [[Moskwa|Moskwie]].
Po aresztowaniu w 1933 [[Ernst Thälmann|Ernsta Thälmanna]] uciekł z Niemiec, a w 1935 został przywódcą emigracyjnej KP Niemiec oraz sekretarzem Komitetu Wykonawczego [[Międzynarodówka Komunistyczna|Międzynarodówki Komunistycznej (Kominternu)]] (IKKI), początkowo przebywał w [[Paryż]]u, a następnie w Moskwie. Uniknął represji w okresie [[Wielki terror (ZSRR)|"wielkiej czystki"]]. W 1943 był współzałożycielem [[Komitet Narodowy Wolne Niemcy|Komitetu Narodowego „Wolne Niemcy”]] (Nationalkomitee Freies Deutschland – NKFD) w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], do którego należał m.in. [[Marszałek (stopień wojskowy)|feldmarszałek]] [[Friedrich Paulus]]<ref>Leonid Reschin: ''General von Seydlitz in sowj. Haft 1943–1955'', s. 57, {{ISBN|3-8289-0389-4}}.</ref>.
| |||