Natolińczycy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Zobacz też: drobne merytoryczne |
Added content. Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 1:
[[Plik:6 Warszawa Natolin 043.jpg|thumb|[[Zespół pałacowo-parkowy w Natolinie|Pałac]] w [[Natolin (Warszawa)|Natolinie]], gdzie spotykali się frakcjoniści]]
'''Natolińczycy''' – potoczna nazwa nieformalnej [[Frakcja (polityka)|frakcji]] w [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] opozycyjnej wobec „[[puławianie|puławian]]”
Walkę między „natolińczykami” a „puławianami” opisał [[Witold Jedlicki]], były agent UB, później działacz proreformatorskiego Klubu Krzywego Koła w Warszawie. Wyjechał on na mocy decyzji [[Mieczysław Moczar|Moczara]], agenta sowieckich służb specjalnych i ministra spraw wewnętrznych PRL, z Polski do Izraela i w 1962 roku zamieścił w paryskiej „Kulturze” paszkwil na [[Polski październik 1956|Październik 1956]] pod wymownym tytułem „Chamy i Żydy”<ref>[http://niniwa22.cba.pl/jedlicki_chamy_i_zydy.htm Witold Jedlicki, ''Chamy i Żydy'', Paryż 1962, s. 3-41], [[Kultura (miesięcznik)|Kultura]] nr 12/1962.</ref>. Jedlicki opisywał w nim toczoną w 1956 roku zakulisową walkę na szczytach władz partyjnych koterii „konserwatywnej” (cieszącej się poparciem sowieckiej ambasady) zwanej „natolińczykami” oraz „proreformatorskiej” zwanej „puławianami”. Zgodnie z zamówieniem społecznym Moczara, Jedlicki określał jego zwolenników jako „chamów”, czyli „przedstawicieli polskiego ludu”, zaś „puławian” jako „Żydów”. Była to korzystna dla Moczara manipulacja propagandowa, gdyż jego przeciwnicy określeni zostali jako „Żydy”. Broszura ta była elementem przygotowań sowieckich służb do zmian kadrowych w PRL<ref>[http://www.bibula.com/?p=19301.htm „Ten Żyd kogo Partia wskaże (rzecz o początkach kariery tow. gen. LWP Wojciecha Jaruzelskiego)” – Antoni Zambrowski]</ref>.
„Natolińczycy” byli przeciwnikami liberalizacji systemu, głosili hasła [[Nacjonalizm|nacjonalistyczne]] i [[Antysemityzm|antysemickie]] w celu zdobycia władzy w partii. Najbardziej znani przedstawiciele to [[Franciszek Jóźwiak]], [[Wiktor Kłosiewicz]], [[Władysław Kruczek]], [[Zenon Nowak]], [[Aleksander Zawadzki]], [[Władysław Dworakowski]], [[Hilary Chełchowski]], [[Kazimierz Mijal]], [[Franciszek Mazur]], [[Bolesław Rumiński]] i [[Stanisław Łapot]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://niniwa22.cba.pl/ceranka_chamy_i_zydy.htm | tytuł = Historia pewnego artykułu | autor = Paweł Ceranka | data dostępu = | opublikowany = | język =}}</ref>. Byli głównie pochodzenia chłopskiego lub robotniczego i rdzennie [[Polska|polskiego]], w przeciwieństwie do „puławian”, którzy wywodzili się z warstwy inteligenckiej, w dużej części pochodzenia [[Żydzi|żydowskiego]]. „Natolińczyków” charakteryzował silny syndrom antyinteligencki i poparcie dla silnej władzy, chcieli tylko nieznacznie zreformować system<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Eisler | imię = Jerzy | autor link = Jerzy Eisler | tytuł = Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989 | rozdział = Październik i „Mała stabilizacja” | nazwisko r = | imię r = | autor r link = | wydawca = POW „BGW” | miejsce = Warszawa | rok = 1992 | strony = 63-64 | isbn = 8370662080}}</ref>.▼
▲„Natolińczycy” byli przeciwnikami liberalizacji systemu
== Zobacz też ==
| |||