Pałac Scheiblerów w Łodzi: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
źródła/przypisy, drobne redakcyjne |
|||
Linia 30:
|www =
}}
'''Pałac Scheiblerów''' – [[pałac]] znajdujący się przy ulicy [[Ulica Piotrkowska w Łodzi|Piotrkowskiej]] 266 w [[Łódź|Łodzi]].
== Historia ==
Linia 39:
W 1852 właścicielem kamienicy i posesji został [[drukarz]] perkali, [[Leonard Fessler]]{{odn|Rynkowska|1970|s=35}}, który zamieszkiwał ją przez niespełna trzydzieści kolejnych lat i prowadził tu farbiarnię<ref name=KK2>{{Cytuj książkę |nazwisko = Krajewski| imię = Sławomir| nazwisko2 = Kusiński| imię2 = Jacek| tytuł = Spacer drugi. Ulica Piotrkowska| url = |wydanie = |rok = 2008| wydawca = Wydawnictwo Jacek Kusiński| miejsce = Łódź| isbn = 978-83-927666-8-1}}</ref>. W 1880 [[Karol Scheibler]] dla swojej rodziny odkupił najelegantszy klasycystyczny dom mieszkalny w Łodzi. Usytuowanie domu odgrywało tutaj niebagatelną rolę. Zamykał on od strony zachodniej całą posiadłość Scheiblerów, jak również był wizytówką od strony głównego traktu miasta. Być może początkowo był przeznaczony dla córki Emmy i jej męża [[Jerzy von Kramst|Jerzego von Kramsta]], jednak od 1886 roku zamieszkał w nim syn [[Karol Scheibler (junior)|Karol Scheibler junior]], generalny spadkobierca firmy, zaś Kramstowie wyjechali z Łodzi i mieszkali w [[Katowice|Katowicach]]. W rok po nabyciu stał się on własnością powstałego wówczas Towarzystwa Akcyjnego Manufaktur Bawełnianych Karola Scheiblera, a w roku 1921 wyłączono go z nowo powstałej spółki Scheibler & Grohman i ponownie został własnością prywatną spadkobierców Karola Scheiblera. Od 1956 roku budynek jest w użytkowaniu [[Politechnika Łódzka|Politechniki Łódzkiej]]. Mieści się w nim [[Wydział Zarządzania i Inżynierii Produkcji Politechniki Łódzkiej|Wydział Organizacji i Zarządzania Politechniki Łódzkiej]].
Po śmierci Karola Scheiblera dom był przebudowany. Kilku architektów (m.in. [[Hilary Majewski]], [[Franciszek Chełmiński]]) pracowało na jego współczesny wygląd. W 1891 roku, według projektu Majewskiego, dobudowano część północną o dwie osie<ref name=KK2 />{{odn|Rynkowska|1970|s=210}}, które przekształciły budynek w miejski [[pałac]] o [[neorenesans]]owym charakterze. Obecną pseudobarokową formę z elementami eklektycznymi{{odn|Rynkowska|1970|s=210}} nadały mu dwie kolejne przebudowy w latach 1894 i 1897. Przebudowa w roku 1894, według projektu Chełmińskiego, powiększyła go w kierunku południowym o trzy osie, a w narożniku wzniesiono [[wieża|wieżę]] zwieńczoną hełmem w kształcie [[ostrosłup]]a (namiotowym){{odn|Rynkowska|1970|s=210}}, pokrytego łuską z blachy [[cyna|cynkowej]]. Hełm zwieńczono masztem z chorągiewką i datą 1894. Kolejna rozbudowa nastąpiła w roku 1897. Pałac powiększono od strony północnej o parterową dobudówkę, mieszczącą salon od ulicy a ogród zimowy od podwórza.
Wnętrza były bogato dekorowane, [[sztukateria|sztukatorskie]] sufity pokryte były [[polichromia|polichromią]], do dziś są zachowane tylko w niektórych pomieszczeniach. Główna klatka schodowa z drewnianymi schodami i tralkową balustradą ozdobiona była [[witraż]]ami zachowanymi fragmentarycznie. Wnętrza zostały prawie zupełnie zniszczone, w niektórych pokojach zachowały się częściowo sztukaterie oraz piece i kominki. Program układu wnętrz jest mało czytelny, ponieważ przez działania późniejszych użytkowników, m.in. Studium Wojskowego Politechniki Łódzkiej, zatraciły swój charakter i funkcję.
| |||